به گزارش شهرآرانیوز، امام رضا (ع)، هشتمین پیشوای شیعیان، تنها به عنوان یک عالم و مروج دین، بلکه به عنوان پدری دلسوز و مربیی حکیم نیز شناخته می‌شوند. سیره ایشان در تربیت فرزندشان، امام جواد (ع)، نمونه‌ای بی‌نظیر از پرورش انسانی کامل در ابعاد علمی، اخلاقی و اجتماعی است. این گزارش به بررسی مبانی، روش‌ها و اصول تربیتی به کار گرفته شده توسط ایشان می‌پردازد.
تأکید بر اصل انتخاب مادر شایسته: امام رضا (ع) پیش از تولد فرزند، بر انتخاب مادری با اصالت، دانایی و فضیلت اخلاقی تأکید داشتند. ایشان «سبیکه نوبیه» (خیزران) که از خاندان ماریه قبطیه (همسر پیامبر ص) بود را به دلیل تقوا و ایمانش انتخاب کردند. این انتخاب، پایه‌های اولیه تربیت صحیح را فراهم می‌آورد.
شیخ صدوق در «عیون اخبار الرضا (ع)» نقل می‌کند که امام (ع) درباره مادر امام جواد (ع) فرمودند: «.. أُمُ وَلَدٍ وَ أَنَا بِهَا رَاضٍ» (او کنیزی است که من از او راضی هستم).
حق محوری و اکرام فرزند: امام رضا (ع) برای فرزند خود حقی قائل بودند و همواره او را مورد احترام و تکریم قرار می‌دادند. این رفتار، عزت نفس و شخصیت مستقل را در فرزند تقویت می‌کرد.
تربیت همه‌جانبه (علمی، اخلاقی، عملی): نگاه امام(ع) به تربیت، نگاهی تک‌بُعدی نبود. ایشان همزمان به پرورش عقل (علم)، قلب (اخلاق) و بدن (عملی) توجه داشتند.
ایجاد محیط علمی: امام جواد (ع) از همان کودکی در محضر پدر و در جلسات علمی و مناظرات شرکت داده می‌شد. این امر باعث شد ایشان از همان سنین کم، با مباحث عمیق کلامی و فقهی آشنا شوند.
تشویق به پرسشگری و تفکر: امام رضا (ع) فرزندش را به سؤال کردن و به چالش کشیدن مسائل تشویق می‌کردند و با حوصله به سؤالات او پاسخ می‌دادند.
در منابع تاریخی آمده است که امام جواد (ع) در هشت سالگی به امامت رسیدند که خود گواه بر بلوغ فکری و علمی ایشان است که در سایه تربیت امام رضا (ع) پرورش یافته بود.
الگو بودن: امام رضا (ع) خود سرمشق عملی برای فرزندشان بودند. اخلاق نیکو، مهربانی، صبر، عبادت و ارتباط با خدا را در عمل به فرزند می‌آموختند.
تأکید بر ادب: ادب در گفتار و رفتار، از جمله مواردی بود که امام همواره بر آن تأکید داشتند. فرمودند: «از برادران [دینی]خود، کسی که ادب بیشتری دارد، بیشتر دوست بدار». این حدیث در کتاب «تحف العقول» منتسب به امام رضا (ع) آمده است.
محبت و مهرورزی: امام رضا (ع) به فرزند خود علاقه‌ای وافر داشتند و این محبت را به صورت کلامی و عملی (نوازش، بوسه) ابراز می‌کردند. این محبت، پایه‌ای امن برای رشد عاطفی فرزند فراهم می‌ساخت. در کتاب «کشف الغمه» آمده است که امام رضا (ع) امام جواد (ع) را بسیار می‌بوسیدند و به او ابراز محبت می‌کردند.
مسئولیت‌پذیری و اجتماعی شدن: امام رضا (ع) فرزند خود را برای نقش آینده‌اش به عنوان امامت آماده می‌کردند. ایشان را در جریان مسائل جامعه قرار می‌دادند و به تدریج مسئولیت‌هایی به عهده‌ی او می‌گذاشتند.
آماده‌سازی برای آینده و امامت: با توجه به غیبت زودهنگام امام رضا (ع) از فرزندشان، ایشان از همان ابتدا امام جواد (ع) را به عنوان جانشین خود معرفی کردند و زمینه پذیرش امامت یک نوجوان را در جامعه شیعه فراهم آوردند. این اقدام، نشان‌دهنده دوراندیشی و برنامه‌ریزی دقیق ایشان در تربیت فرزند است.
امام رضا (ع) به نقش کلیدی مادر در تربیت فرزند واقف بودند و با انتخاب بانویی فرهیخته و پرهیزگار، محیط خانه را به محیطی امن و پرورش‌دهنده تبدیل کردند.
سیره تربیتی امام رضا (ع) ترکیبی هوشمندانه از محبت، احترام، الگوسازی، پرورش فکری و آماده‌سازی تدریجی برای مسئولیت‌های بزرگ است. ایشان با نگاهی جامع و آینده‌نگر، فرزندی را پرورش دادند که در سنین کودکی به مقام عظیم امامت نائل آمد. الگوی ایشان برای والدین امروزی می‌تواند راهگشای تربیت نسلی فهیم، متخلق به اخلاق اسلامی و مسئولیت‌پذیر باشد.
منابع معتبر:
«شیخ صدوق» عیون اخبار الرضا (ع). (منبع اصلی برای نقل حوادث و سخنان مربوط به امام رضا ع)
«شیخ مفید،» الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد. (ذکر تاریخ زندگی و فضائل ائمه)
ابن شعبه حرانی، «تحف العقول عن آل الرسول (ص)». (مجموعه‌ای از احادیث و کلمات ائمه)
اربلی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة. (زندگینامه ائمه)