شکست سنگین استقلال مقابل الوصل امارات (۷–۱) تنها یک نتیجه ورزشی نبود؛ این بازی باید به عنوان یک «درس مدیریتی» برای فوتبال ایران خوانده شود. شکست تلخی که پرده از سیاستهای غلط نقلوانتقالی باشگاههای ما برداشت.
باشگاههای ایرانی سالهاست در خرید بازیکن خارجی، بهجای تحلیل وضعیت روز و شرایط فنی، تنها به «نام» بازیکن و رزومه گذشته او دل خوش میکنند. نمونه بارز آن، خریدهایی همچون آسانی، جنپو، منیر، نازون و آدان است. در عمل، اما مشخص شد این نامها دیگر هیچ سنخیتی با کیفیت موردنیاز امروز فوتبال حرفهای ندارند.
قاعده روشن است: بازیکنان سطح اول دنیا هرگز با شرایط مالی و زیرساختی فوتبال ایران جذب نمیشوند. آنچه به لیگ ما میرسد، اغلب بازیکنانی هستند که یا مصدوم بودهاند، یا در بازار جهانی جایی برایشان باقی نمانده است. در چنین شرایطی، جذب آنها بیشتر «تبلیغی» است تا «کارکردی» و نهایتاً جز ناامیدی هواداران و بحران مالی برای باشگاه، دستاوردی به همراه ندارد. پرسپولیس نیز اکنون در حال تکرار همین مسیر است. پس از خرید اوریه، حالا به سراغ جمال لوییز رفته است؛ بازیکنی که روشن نیست چرا خارج از چرخه حرفهای فوتبال مانده و چه کیفیتی دارد. این همان تکرار اشتباهی است که استقلال را به زمین سخت الوصل کشاند.
شکست ۷ بر یک استقلال باید برای مدیران ما پایان توهم خریدهای پرزرقوبرق باشد؛ درسی که اگر جدی گرفته نشود، فوتبال ایران باز هم تاوان سنگینتری خواهد پرداخت.