به گزارش شهرآرانیوز، به نقل از پایگاه خبری انجمن موسیقی ایران، در این مراسم اقشار مختلف مردم لارستان در کنار هنرمندان و مسئولان محلی و ملی حضور یافتند و یاد این هنرمند بزرگ را گرامی داشتند.
علاالدین بروجردی، نماینده مردم لارستان در مجلس شورای اسلامی، در مراسم خاکسپاری استاد احمد پژمان با ابراز تسلیت به خانواده و بازماندگان این هنرمند نامدار، آثار و نقش او را در عرصه هنر ملی ماندگار و تأثیرگذار دانست.
او ضمن اشاره به جایگاه استاد پژمان در موسیقی ایران گفت:استاد پژمان هرچند زاده لارستان بود، اما آثار ارزشمندش متعلق به همه ملت ایران است. او حتی در دوران زندگی در آمریکا نیز پیوندش با میهن اسلامی قطع نشد و در بزنگاه‌های مهم تاریخ معاصر، از جمله دفاع مقدس، آثار ماندگار خود را خلق کرد.
نماینده مردم لارستان در مجلس با تأکید بر تعلق خاطر این هنرمند بزرگ به سرزمین مادری افزود:آنچه اهمیت دارد وصیت ایشان است که خواسته بودند پیکرشان در خاک لار آرام گیرد. این نشانه‌ای روشن از عشق و عرق ملی استاد پژمان بود که تا پایان عمر با میهن خود باقی ماند.
بروجردی یادآور شد: نام و یاد استاد پژمان برای همیشه در تاریخ این سرزمین زنده خواهد ماند، چرا که همان‌گونه که سعدی گفته است: مرد نکونام نمیرد هرگز.
نماینده لرستان در پایان بر ضرورت پاسداشت میراث این هنرمند تأکید کرد و گفت: شایسته است مسئولان با احداث بنایی ماندگار بر آرامگاه ایشان و تشکیل ارکستری به نام استاد پژمان، زمینه زنده نگه‌داشتن آثار فاخر او را فراهم کنند. با توجه به استعداد‌های ارزشمند هنری در لارستان، چنین اقداماتی می‌تواند بهترین یادمان برای این چهره ماندگار ملی باشد.
همسر استاد احمد پژمان در مراسم خاکسپاری این آهنگساز نامدار گفت: با یاری خانواده، اقوام و مسئولان توانسته است آخرین آرزوی او را برآورده کند و پیکرش را در خاک زادگاهش لار به خاک بسپارد.
وی با یادآوری نخستین سفرش به لار پس از ازدواج با استاد پژمان اظهار کرد:حدود ۳۳ سال پیش، زمانی که برای اولین بار به ایران آمدم، احمد گفت باید به لار برویم تا با خانواده و اقوام او آشنا شوم. وقتی به نزدیکی‌های لار رسیدیم و نخلستان‌ها پیدا شدند، چهره‌اش شکفته شد و با شادمانی گفت این نخل‌ها مرا به یاد کودکی در لار و میناب می‌اندازند.
او افزود: سال‌ها بعد نیز، چه در ایران و چه در آمریکا، عشق احمد به وطنش ادامه داشت. هر بار که در سفرهایمان چشمش به نخل می‌افتاد، با لبخند در سایه‌اش می‌خوابید و می‌گفت هیچ زیبایی‌ای با این منظره برابری نمی‌کند. حتی در تلفنش بیشتر عکس‌هایی که گرفته بود از درختان نخل بود.
همسر استاد پژمان با تأکید بر دلبستگی او به زادگاهش گفت:احمد همیشه آرزو داشت آرامگاه ابدی‌اش در سایه نخل‌های لار باشد. خوشحالم که توانستم با یاری یاران و خانواده این آرزو را برآورده کنم. امیدوارم روحش در صلح و آرامش جاودان باشد.
در بخش دیگری از این مراسم محمدرضا درویشی آهنگساز و پژوهشگر موسیقی با اشاره به شخصیت چند بعدی احمد پژمان اظهار کرد:پژمان تنها یک آهنگساز نبود؛ او سرمایه‌ای ملی بود که آثارش در حافظه تاریخی موسیقی ایران ماندگار خواهد ماند. اپرا‌ها و آثار سمفونیک او نشان از نبوغی داشت که در موسیقی معاصر ایران کمتر دیده شده است.
وی با تأکید بر جنبه انسانی این هنرمند افزود:آنچه پژمان را از بسیاری از هم‌نسلانش متمایز می‌کرد، بی‌ریایی و مهربانی‌اش بود. او دانش و تجربه خود را بی‌منت در اختیار شاگردان می‌گذاشت و برایش تفاوتی نداشت که شاگرد یک کودک باشد یا فردی سالخورده؛ همیشه بخشنده و صمیمی بود.
درویشی همچنین با اشاره به وصیت استاد پژمان برای خاکسپاری در زادگاهش گفت:این تصمیم نشان‌دهنده پیوند عمیق او با خاک مادری و عشقی است که به ایران داشت. کاشت درختان نخل در اطراف آرامگاهش بهترین نماد برای جاودانه‌کردن این پیوند است؛ چرا که پژمان همواره از زیبایی نخل‌ها سخن می‌گفت و به آنها عشق می‌ورزید.
حمید رضا نوربخش خواننده و مدیرعامل خانه موسیقی ایران نیز در سخنان خود اظهار کرد: برخی نام‌ها آن‌قدر بزرگ‌اند که به هیچ لقبی نیاز ندارند. وقتی می‌گوییم احمد پژمان، همین نام به تنهایی گویای عظمت و بزرگی اوست. او شخصیتی ممتاز بود که در طول بیش از شصت سال فعالیت، آثار ماندگار بسیاری در عرصه موسیقی ایران خلق کرد.
وی با اشاره به جایگاه معلمی استاد پژمان افزود:بسیاری از موسیقی‌دانان برجسته معاصر، از جمله استاد محمدرضا درویشی و هوشنگ کامکار، خود را شاگرد پژمان می‌دانند. حتی در زمان خلق آثارشان همواره به این می‌اندیشیدند که احمد پژمان درباره آنها چه نظری خواهد داشت؛ این نشان‌دهنده جایگاه ویژه او در ذهن و دل هم‌نسلان و شاگردانش بود.
مدیرعامل خانه موسیقی ایران ادامه داد:آنچه احمد پژمان را متمایز می‌کرد، نه فقط آثارش، بلکه عاطفه و وارستگی او بود. او افق‌های بلندی را می‌دید و از تعلقات دنیا عبور کرده بود. در عین حال، با فروتنی و سادگی رفتار می‌کرد و اگر کسی او را نمی‌شناخت، باور نمی‌کرد با چنین شخصیت بزرگی روبه‌روست. مهر و لطافت در وجودش نهادینه شده بود و همین پیوند عاطفی تا لحظه‌های پایانی زندگی‌اش با شاگردان و همکاران ادامه داشت.
نوربخش در پایان گفت:جامعه موسیقی ایران یکی از چهره‌های بی‌بدیل خود را از دست داد. احمد پژمان نامی است که در حافظه فرهنگی این سرزمین برای همیشه جاودان خواهد ماند.