ورود جنگنده‌های جی ۱۰ چینی به پایگاه شیراز | با جنگنده J۱۰ چین آشنا شوید

به گزارش شهرآرانیوز، خبرگزاری شینهوآ چین اعلام کرد که چین در حال انتقال ۱۰ فروند جنگنده J-۱۰ خود از پاکستان به ایران است. گفته شده ایران ۴۰ فروند از این مدل جنگنده را از کشور چین خریداری کرده است. همچنین گفته شده که این جنگنده توان مقابله با بسیاری از جنگنده‌های قوی و به روز دنیا از جمله اف ۳۵ را نیز دارد.

نگاه فنی به جنگنده J-۱۰C

در میانه‌ی دهه ۱۹۸۰، آسمان چین به‌وضوح تصویر گذشته را بازتاب می‌داد: اسکادران‌هایی از جنگنده‌های فرسوده‌ی ساخت شوروی و مدل‌های بومی J-۷، که دیگر پاسخگوی نیاز‌های یک قدرت نوظهور نبودند. اما پشت‌صحنه پروژه‌ای در حال شکل‌گیری بود که می‌توانست صنعت هوافضای نظامی چین را وارد عصر تازه‌ای کند: طرحی با عنوان محرمانه «پروژه شماره ۱۰».

این برنامه در سال ۱۹۸۱ با حمایت مستقیم ژانگ تینگ‌فا، فرمانده وقت نیروی هوایی و موافقت دنگ شیائوپینگ، با بودجه ۵۰۰ میلیون یوان تصویب شد. هدف برنامه روشن، اما بلندپروازانه بود: طراحی و ساخت نخستین جنگنده کاملاً بومی چین، بدون تکیه بر مدل‌های شوروی.

محصول نهایی یعنی جنگنده Chengdu J-۱۰ هرچند همه‌ی این اهداف را محقق نمی‌کرد و با ترکیبی از نوآوری داخلی و الگوگیری فنی خارجی توسعه یافت، اما به‌عنوان نقطه‌ی آغاز دگرگونی راهبردی در توان هوایی چین شناخته شد.

ورود J-۱۰ به خدمت در دهه ۲۰۰۰، به نیروی هوایی چین این امکان را داد که به‌تدریج وابستگی خود به واردات هواپیما‌های روسی را کاهش دهد و گامی بلند در مسیر خودکفایی نظامی بردارد.

این جنگنده‌ی چینی با طراحی بال دلتا، رادار‌های دیجیتال، سامانه‌های پرواز fly-by-wire و آویونیک پیشرفته، اولین سکوی واقعی نظامی برای آزمایش و توسعه فناوری‌هایی، چون موتور توربوفن WS-۱۰ بود.

همچنین نسخه‌های پیشرفته‌تر آن به‌ویژه J-۱۰C، با تجهیز به رادار‌های AESA، موشک‌های دوربرد PL-۱۵ و سیستم‌های جنگ الکترونیک، جایگاه این «اژد‌های نیرومند» را به‌عنوان یک جنگنده چندمنظوره نسل ۴٫۵ در سطح منطقه‌ای و حتی جهانی تثبیت کردند.

روند توسعه جنگنده J۱۰

سال ۱۹۸۱ هنگامی‌که نیروی هوایی چین (PLAAF) تصمیم گرفت پروژه‌ی ساخت جنگنده‌ی جدید خود را اجرایی کند، رقابتی میان سه مؤسسه طراحی هوافضای داخلی برگزار کرد تا بهترین پیشنهاد‌های خود را در این زمینه ارائه دهند. برنده‌ی این رقابت شرکت چنگدو بود؛ با طرحی برگرفته از پروژه نیمه‌تمام J-۹ که شباهت‌هایی به جنگنده سوئدی Viggen نیز داشت.

جنگنده Chengdu J-۱۰ با نام رمز Vigorous Dragon به نخستین پروژه موفق چین برای طراحی یک جنگنده چندمنظوره پیشرفته تبدیل شد؛ گرچه پیشبرد این طرح ساده نبود. بر خلاف بسیاری از پروژه‌های هوایی که معمولاً تنها به ۳۰ درصد فناوری جدید نیاز دارند، در طراحی J-۱۰ بیش از ۶۰ درصد فناوری نوین به‌کار گرفته شد که به معنای ورود به قلمرویی ناشناخته و پرریسک بود.

چنگدو در ابتدا قصد داشت این هواپیما را برای برتری هوایی طراحی کند، اما به‌مرور توانایی‌های تهاجمی و عملیات در تمام شرایط آب‌وهوایی را هم به آن افزود. به‌این‌ترتیب جنگنده جی ۱۰ از نظر کلاس پروازی، در رده جنگنده‌های سبک نظیر F-۱۶ و MiG-۲۹ قرار می‌گرفت.

پس از ۱۷ سال تلاش، نخستین پرواز J-۱۰ در ۲۳ مارس ۱۹۹۸ با موتور توربوفن روسی AL-۳۱FN انجام شد. ورودی هوای نیمه‌بیضوی زیر بدنه، با طراحی ساده و مؤثر، هوای پایدار موردنیاز موتور را تأمین می‌کرد.

با ورود رسمی J-۱۰ به خدمت در سال ۲۰۰۵، چین به جمع معدود کشور‌هایی پیوست که توان طراحی و تولید جنگنده نسل چهارم را به‌صورت مستقل دارند.

ویژگی بصری بارز J-۱۰ در طراحی بال دلتا کانارد آن دیده می‌شود: بال‌های مثلثی با دو کانارد مفصلی در جلو که پایداری، مانورپذیری و عملکرد در زوایای حمله بالا را بهبود می‌بخشند. این ترکیب آیرودینامیکی در کنار بدنه چابک، به جنگنده قابلیت انجام مانور‌های دقیق در درگیری‌های نزدیک را می‌دهد.

گرچه برخی منابع غربی و مهندسان روسی معتقدند که جنگنده جی ۱۰ با بهره‌گیری از برنامه‌ها و فناوری‌های جنگنده‌ی Lavi ساخته شده است، ولی چین و طراحان اصلی هواپیما این ادعا را تکذیب کرده‌اند و توسعه‌ی جنگنده را پروژه‌های قدیمی‌تر چین نظیر جی ۹ نسبت می‌دهند.