به گزارش شهرآرانیوز، شهید آیت‌الله عطاءالله اشرفی اصفهانی در ماه شعبان‌المعظم سال ۱۳۲۲ هجری قمری (حدود سال ۱۲۸۱ خورشیدی) در روستای سدهٔ خمینی‌شهر در خانواده‌ای روحانی و متدین به‌دنیا آمد. خانواده‌اش از سادات صحیح‌النسب و از علمای محلی بودند؛ پدرش مرحوم حجت‌الاسلام میرزا اسدالله و جدّش مرحوم میرزا محمدجعفر از عالمان برجسته سده بودند. از کودکی نشانه‌های هوش، حافظه و گرایش دینی در او بارز بود و در نه‌سالگی متن «نصاب‌الصبیان» را حفظ می‌خواند.
تحصیلات حوزوی‌اش از سده آغاز شد و در دوازده‌سالگی برای تکمیل دروس به اصفهان رفت. حدود ده سال در حوزهٔ اصفهان نزد استادان برجسته‌ای، چون مرحوم فشارکی و سیدمهدی درچه‌ای فقه، اصول و درس خارج را فراگرفت. در بیست‌سالگی رهسپار قم شد تا دوره‌های عالی و اجتهادی را پیگیری کند. در قم شبانه‌روزی به عبادت و مطالعه می‌پرداخت و ارادت ویژه‌ای به زیارت حضرت معصومه (س) داشت. قرائت زیارت عاشورا، توسل به تربت امام حسین (ع) و مراقبه‌های سحرگاهی از ویژگی‌های ثابت زندگی او بود.
آیت‌الله اشرفی فردی زاهد، پرتلاش و کم‌تکلف بود. هر روز پیش از اذان صبح به حرم می‌رفت و اهل تهجد و خشوع بود. شاگردانش از او به عنوان عالمی وارسته و ساده‌زیست یاد می‌کردند؛ کسی که علم و عمل را در هم آمیخته بود.
فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی او با نهضت علیه رژیم طاغوت پیوند داشت. از مدافعان صریح امام خمینی بود و در ترویج حمایت از ایشان نقش مؤثری ایفا کرد. مواضع انقلابی‌اش سبب حساسیت ساواک شد، اما تهدید‌ها هرگز او را از مسیر روشنگری بازنداشت. او مردم را به مقاومت در برابر استبداد فرا می‌خواند و پشتیبان نهضت اسلامی بود.
در سال ۱۳۳۵ خورشیدی به فرمان مرحوم آیت‌الله بروجردی برای تبلیغ و تقویت ایمان مردم به کرمانشاه اعزام شد. در این شهر حوزهٔ علمیه امام خمینی را با بیش از شصت طلبه تأسیس کرد، حوزه خواهران را راه‌اندازی نمود و مدرسهٔ آیت‌الله بروجردی را توسعه داد. همچنین با روحانیون اهل سنت جلسات مشترک برگزار می‌کرد تا وحدت و همدلی مذهبی را تقویت کند.
با آغاز دفاع مقدس، اشرفی اصفهانی با وجود سن بالا راهی جبهه‌ها می‌شد. در جمع رزمندگان سخنرانی و آنان را به توکل و توسل فرا می‌خواند. او در نام‌گذاری برخی عملیات‌ها به نام حضرت زهرا (س) پیشنهاددهنده بود و اعتقاد داشت این نام‌ها سبب برکت و پیروزی می‌شود. همچنین در جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای جبهه‌ها، بازسازی مناطق جنگ‌زده و امدادرسانی در حوادث طبیعی نقش مهمی داشت.
آیت‌الله اشرفی از عالمان پرتألیف بود. از مهم‌ترین آثارش می‌توان به *البیان* در علوم قرآن، *مجموع‌الشتات* در اصول دین، تفسیر خلاصهٔ تفاسیر شیعه و سنی و رساله‌ای دربارهٔ غیبت امام زمان (عج) اشاره کرد. او با تدریس و تألیف، نسلی از شاگردان برجسته را پرورش داد.
او نماینده امام و امام‌جمعهٔ کرمانشاه بود و در روز ۲۳ مهر ۱۳۶۱ هنگام اقامه خطبه‌های نماز جمعه در محراب مسجد جامع به دست عناصر گروهک معاند به شهادت رسید. این واقعه، چهارمین «شهید محراب» انقلاب اسلامی را در تاریخ جاودانه کرد.
پیکر او در دو شهر اصفهان و کرمانشاه دفن شد؛ بخشی در تخت‌فولاد و قطعه‌ای از بدنش در گلستان شهدای کرمانشاه به یادگار ماند. در وصیت‌نامه‌اش بر تقوا، رعایت حجاب، دعا برای والدین و حفظ وحدت خانواده تأکید کرده و از فرزندان خواسته بود همواره خدا را ناظر بدانند.
آیت‌الله عطاءالله اشرفی اصفهانی عالمی جامع، انقلابی بصیر و مربی نسل‌ها بود؛ مردی که از محراب تا میدان، از منبر تا سنگر، در خدمت دین و مردم زیست و سرانجام جانش را در راه اسلام و انقلاب تقدیم کرد.