صدفی که زنان را در آغوش گرفت | روایت یک زن از کارآفرینی با چادر مشکی

به گزارش شهرآرانیوز، نصایح مستقیم معمولاً کارساز نیستند، اما تأثیر گفت‌و‌گو و انتخاب آگاهانه، ماندگار است. شاید همین نگاه، رمز موفقیت بانویی باشد که ۱۷ سال است با حفظ شأن و زیبایی چادر، تلاش می‌کند تصویری تازه از عفاف و حجاب ارائه دهد.

آزاده کمیلی، متولد ۱۳۵۸ در مشهد، پس از دریافت مدرک کارشناسی «مبانی فقه و حقوق» و تجربه‌ای کوتاه در محیط کارمندی، دریافت که روحیه‌اش با پشت‌میزنشینی سازگار نیست. او می‌خواست کاری خلق کند که هم فرهنگ‌ساز باشد و هم برای زنان شغل ایجاد کند.

ایده از خانه و از ذهن مادرش جرقه خورد؛ مادری که سال‌ها میان تدریس و بچه‌داری در رفت‌وآمد بود و آرزو داشت چادری طراحی شود که زنان هنگام کار و مراقبت از فرزندان، احساس راحتی کنند. سال ۱۳۸۳ نخستین طرح «چادر صدف» به دست او دوخته شد؛ الگویی که بعدتر الهام‌بخش برند خانوادگی کمیلی شد.

کارگاه کوچک‌شان در همان ابتدا فقط دو چرخ خیاطی و چند میز دست‌دوم داشت. پنج زن سرپرست خانوار نخستین همکاران او بودند. شش ماه نخست، به‌جای چادر، دستمال آشپزخانه می‌دوختند تا مهارت لازم را پیدا کنند. اما کمیلی از پای ننشست. با آگهی‌های کوچک و تکی‌دوزی شروع کرد و رفته‌رفته کارگاه کوچکشان به پاتوق مشتریانی بدل شد که در صف خرید چادر می‌ایستادند.

مدتی بعد، تولید «یقه حجاب» و «ساق‌دست رنگی» را آغاز کردند؛ ایده‌هایی که هم تحسین و هم انتقاد برانگیخت، اما راه را برای تنوع و سلیقه‌گرایی در حجاب باز کرد. برخی این تغییر را جسورانه و حتی خطرناک می‌دانستند، اما کمیلی به مسیرش ایمان داشت: «بعضی از دختران جوان که هیچ علاقه‌ای به چادر نداشتند، وقتی در فروشگاهمان مدل‌ها را دیدند، چادر پوشیدند.»

سال ۱۳۸۵ با شرکت در نمایشگاه عفاف و حجاب تهران، در حالی‌که تنها غرفه‌ای کوچک و چند مانکن ساده داشت، نگاه‌ها را به خود جلب کرد. همان سال غرفه‌اش به عنوان «غرفه برتر» معرفی شد و سفارش‌های چندصدتایی گرفت. فشار کاری آن روز‌ها تا جراحی صفرا پیش رفت، اما نتیجه‌اش جهشی بزرگ بود: پروژه دوخت چادر برای بانوان نیروی انتظامی کشور. تجربه‌ای که باعث شد او به استانداردسازی سایز چادر ایرانی بیندیشد.

در سال ۱۳۹۰ مجموعه‌ای بزرگ‌تر افتتاح کرد. امروز ۷۰ زن در آن کار می‌کنند و تولید ماهانه‌شان به دو هزار چادر می‌رسد. حدود ۶۰ درصد مشتریان نیز مسافران مشهد هستند. کمیلی می‌گوید: «برخلاف تصور، جوان‌ها از حجاب گریزان نیستند، بلکه محصول خوب برایشان کم است. من هر فروشگاه چادری که افتتاح شود، به چشم رفیق نگاه می‌کنم، نه رقیب.»

او از خانواده‌ای آمده که در آن، انتخاب پوشش آزاد بوده است. خودش هم در کودکی مانتو می‌پوشید، اما امروز چادر را انتخابی شخصی و زیبا می‌داند. به گفته‌ی او، برای علاقه‌مند کردن نسل جدید به حجاب، باید از اجبار فاصله گرفت و زیبایی و راحتی را نشان داد: «هیچ‌کس ذاتاً از حجاب بیزار نیست.»

کمیلی حالا به فکر راه‌اندازی کارخانه تولید پارچه چادر است تا مشکل گرانی و وابستگی به واردات حل شود. او از نبود «صنف حجاب» در کشور انتقاد می‌کند و معتقد است اگر چنین اتحادیه‌ای وجود داشت، می‌توانست بر کیفیت و طرح‌ها نظارت کند.

با همه‌ی چالش‌ها، از کرونا تا نوسانات اقتصادی، او هنوز از پا ننشسته است. برندش را ثبت کرده، به عراق و اروپا چادر صادر کرده و در مناسبت‌های مذهبی، با برگزاری جشن و اهدای چادر، چهره‌ای فرهنگی از کسب‌وکار خود ساخته است.

کمیلی در پایان می‌گوید: «کار ما فقط فروش چادر نیست؛ حفظ کرامت زن ایرانی است. اگر چادری زیبا و کاربردی طراحی کنیم، خودِ زیبایی، فرهنگ‌ساز خواهد بود.»