آپارتمان، صحنه‌ی پنهان زندگی زنانه

به گزارش شهرآرانیوز، مجموعه داستان «کشتن به سبک خانگی» شامل ۹ داستان کوتاه با نام‌های «ژولی و ژولیا»، «زن که گریه نمی‌کند»، «کاشف موی‌رگ‌ها»، «تومور بدخیم عاشقی» , «شوهر چهارم»، «آخرین طرح آقای کاف»، «گریه در دالان‌های تاریک»، «زیستن به سبک خانگی» و «کشتن به سبک خانگی» است. این کتاب، پنجمین اثر و سومین مجموعه‌داستان افسانه احمدی است؛ نویسنده‌ای که پیش‌تر مجموعه «سمفونی سه‌شنبه‌ها»‌ی او در سال ۱۳۹۴ برگزیده جایزه جلال آل‌احمد شده بود. برخی از داستان‌های این کتاب نیز در جوایز مختلف ادبی مورد توجه قرار گرفته‌اند.

در داستان «زن که گریه نمی‌کند» راوی و شخصیت اصلی یکی هستند؛ زنی جوان که با فقدان مادرش دست‌به‌گریبان است. در «تومور بدخیم عاشقی» محور روایت، زنی است که درگیر وسواس فکری درباره عشق همسرش است. داستان «شوهر چهارم» به زندگی زنی می‌پردازد که نسبت به همسرش بدگمان است و همین بدگمانی باعث شکست ازدواج‌های پیشینش شده است؛ او اکنون در میانه کلنجار ذهنی درباره مفهوم عشق و زندگی مشترک قرار دارد. در «گریه در دالان‌های تاریک» نیز زن جوانی که همسرش شب‌کار است از نوعی «تنهایی‌هراسی» رنج می‌برد و این ترس زندگی‌اش را مختل کرده است.

داستان‌های این مجموعه با وجود استقلال در فرم و محتوا، به‌طور نامحسوس به یکدیگر متصل‌اند؛ شخصیت اصلی یک داستان، در دیگری نقشی فرعی می‌گیرد و این پیوند‌های ظریف، جهان داستانی یکپارچه‌ای می‌سازند. احمدی با ذره‌بینی دقیق، از دل ماجرا‌های ظاهراً ساده، لایه‌های پنهان و تأمل‌برانگیزی را برجسته می‌کند و روایت‌هایی می‌سازد که از دل روزمرگی، معنا‌های تازه‌ای بیرون می‌کشند.

فضای غالب داستان‌ها آپارتمان است؛ جایی که نویسنده تلاش کرده از خلال آن سبک زندگی زنانه در شهر‌های امروز را به تصویر بکشد. از مهم‌ترین ویژگی‌های کتاب، نگاه تازه به سوژه‌ها و پرداخت متفاوت روایت‌هاست. اگرچه داستان‌ها در ژانر رئال نوشته شده‌اند، اما خیال‌پردازی نویسنده در برخی از آنها چشمگیر است. منتقدان این مجموعه را به‌خاطر بهره‌گیری از عناصر روان‌شناختی و نزدیکی به تجربه‌های روزمره مخاطبان، یکی از آثار موفق احمدی می‌دانند.

«کشتن به سبک خانگی» در ۱۰۴ صفحه و توسط نشر نیماژ در اواخر سال ۱۴۰۰ منتشر شده است. افسانه احمدی، شاعر و نویسنده، دانش‌آموخته حسابداری و دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی است. او از سال ۱۳۷۵ عضو بنیاد شعر پروین اعتصامی بوده و پس از وقفه‌ای چندساله، فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۸۶ با حضور در کارگاه‌های داستان‌نویسی آغاز کرده است.