به گزارش شهرآرانیوز، فهم سیره معصومان (ع) بدون رها کردن چارچوب‌های ذهنی مدرن ممکن نیست؛ چراکه نمی‌توان با ذهنیت امروز، تاریخ دیروز را داوری کرد. پژوهشگر تاریخ باید گذشته را با معیار‌های همان زمان بسنجد و عنصر «زمان و مکان» را در تحلیل خود جدی بگیرد.
درباره شخصیت حضرت زهرا (س)، نه تنها اندیشمندان شیعه، بلکه پژوهشگران اهل‌سنت و حتی متفکران غیرمسلمان آثار قابل توجهی نوشته‌اند. برای نمونه، عباس محمود العقاد، نویسنده و مورخ مصری، می‌گوید: «در هر دینی یک چهره زن کامل وجود دارد که همه او را تقدیس می‌کنند. در مسیحیت، مریم پاک‌دامن و در اسلام، آن چهره کامل بی‌تردید فاطمه بتول است.»
همچنین هانری کربن، فیلسوف و شیعه‌شناس نام‌آور فرانسوی، در کتاب ارض ملکوت مقام معنوی حضرت زهرا (س) را به «صورت خورشید» تشبیه می‌کند و معتقد است که بدون این صورت، خورشید نه نور دارد و نه حرارت.
دکتر علی ابراهیم حسن، پژوهشگر برجسته جهان عرب نیز عظمت شخصیت ایشان را نه حاصل ثروت، قدرت یا رهبری نظامی، بلکه برخاسته از حکمت درونی و کمالات نفس می‌داند؛ حکمتی که ریشه در اتصال قلبی ایشان به خدا دارد، نه در آموزش‌های فلسفی یا سیاسی.
اما چه چیزی سبب شده که این بانوی بزرگ اسلام چنین جذابیتی در دل تاریخ و میان انسان‌ها داشته باشد؟
به نظر می‌رسد «رضای الهی» دال مرکزی شخصیت حضرت زهرا (س) است؛ ویژگی‌ای که او را در تمام تصمیم‌ها، انتخاب‌ها و مسیر‌های زندگی هدایت می‌کرد. ایشان در یکی از مناجات‌های خود می‌فرماید:
«خداوندا! تنها تویی که سینه‌ام را آرام می‌کنی و چشمم را روشن می‌سازی.»
در پاسخ به خواستگاری امیرالمؤمنین (ع) می‌گوید: «به آنچه خدا و رسولش راضی باشند، راضی هستم.»
در مواجهه با خبر شهادت فرزند دلبندش امام حسین (ع)، تسلیم رضای الهی است و می‌فرماید: «پدرجان، من راضی‌ام و به خداوند توکل می‌کنم.»
در زندگی مشترک نیز، با ظرافت و کرامت می‌فرماید: «از خدای خود شرم دارم که تو را به کاری تکلیف کنم که توان انجامش را نداری.»
این نگاه، رضایت را نه به معنای انفعال و تسلیم در برابر سختی‌ها، بلکه به معنای شناخت فلسفه دنیا می‌داند؛ جهانی که جای پاداش و آسایش مطلق نیست، بلکه میدان تلاش، رشد و آزمون است. چنان‌که پیامبراکرم (ص) نیز فرموده‌اند: «کسی که آسایش مطلق در دنیا بجوید، خود را رنج می‌دهد و به آن نمی‌رسد.»
زن امروز می‌تواند از این آموزه ژرف الهام بگیرد؛ که چگونه با حفظ کرامت و ایمان، هم در برابر سختی‌ها مقاوم باشد، هم مادری مهربان و همسری شایسته. امیرالمؤمنین (ع) در ستایش همسر بزرگوارش می‌فرماید:
«هرگاه به چهره فاطمه می‌نگریستم، اندوهم برطرف می‌شد.»
محبتی آن‌چنان عمیق که اگر وارد خانه می‌شد و فاطمه (س) را نمی‌دید، غم بر دلش می‌نشست.