به گزارش شهرآرانیوز، ازدواج تصمیمی است که آینده فردی، روانی و اجتماعی دختران را شکل میدهد و کوچکترین بیدقتی در آن میتواند سالها از عمر انسان را تحتتأثیر قرار دهد. ترسها، ناآگاهیها و باورهای اشتباه، گاهی دختران دهه هشتادی را از یک انتخاب درست دور میکند. در گفتوگو با دکتر الناز علوی، روانشناس و رواندرمانگر، از مهمترین نگرانیها، معیارها و مهارتهایی گفتیم که هر دختر پیش از ازدواج باید آنها را بداند.
بخشی از این ترس، نتیجه شنیدن تجربههای تلخ اطرافیان است؛ بهویژه تجربه روابط آسیبزای والدین. دخترانی که در چنین خانوادههایی بزرگ میشوند، گاهی تصور میکنند «سرنوشت آنها هم همین خواهد شد».
در کنار این موضوع، ناآگاهی از مفهوم واقعی ازدواج، کمالگرایی افراطی، ترس از شکست و حتی ترس از مسئولیت، از جمله دلایل رایج نگرانی دختران است. بهخصوص زمانی که مادر خانواده بار اصلی زندگی را به دوش کشیده باشد، دختر ممکن است تعهد و ازدواج را با فشار و سختی یکی بداند.
راه مقابله؟
اول باید ریشه ترس مشخص شود و سپس درمان متناسب با آن آغاز گردد.
بعضی از دختران (و حتی پسران) ازدواج را راهی برای رسیدن به «نجات» میبینند؛ گویی همسر قرار است تمام خلأهای دوران کودکی را جبران کند. اما این تصور نادرست است.
قبل از ازدواج باید پرسید:
چرا میخواهم ازدواج کنم؟
چه نیازهایی دارم؟
آیا برای رفع یک کمبود وارد رابطه میشوم؟
گاهی دختران در جلسات مشاوره با ملاکهای غیرواقعبینانه وارد میشوند و به دلیل خیالپردازی یا تأثیر فضای مجازی، تصویر اشتباهی از زندگی مشترک در ذهن دارند. این تصاویر خیلی وقتها پشت دوربین، واقعی نیستند.
در جلسات مشاوره، اولین پرسش این است: «بدترین ویژگیات چیست؟»
بسیاری از دخترها میگویند: «حساس هستم!» در نگاه اول شاید این ویژگی مثبت به نظر برسد، اما حساسیت بیش از حد میتواند روابط را فرساینده کند.
پس شناخت ویژگیهای شخصی، اختلالات احتمالی مثل وسواس یا اضطراب و درمان آنها قبل از ازدواج ضروری است.
یکی از خطاهای رایج برخی خانوادهها نیز این است که دنبال «مورد خوب» برای فرزندشان میگردند، درحالیکه کمتر میپرسند:
«آیا فرزند من خودِ خوبی است؟ آیا آماده ازدواج است؟»
والدین تنها باید آگاهیبخش باشند. اگر رابطه والدین با فرزندشان سالم باشد، دختر راحتتر درباره شناختهای جدید صحبت میکند.
اما وقتی رابطه والدین و فرزند پر از تنش و قضاوت است، دختر بهجای مشورت، پنهانکاری را انتخاب میکند.
گاهی هم والدین خواستههای برآوردهنشده خود را بر فرزند تحمیل میکنند؛ مثل این جمله:
«تو فقط باید با یک کاسب ازدواج کنی، من از دست پدرت که کارمند بود خیلی سختی کشیدم!»
این نوع معیارها نهتنها منطقی نیست، بلکه به شناخت غلط منجر میشود.
مشابهت فرهنگی و خانوادگی میتواند ازدواج را پایدارتر کند، اما تفاوتها هم الزاماً بد نیستند؛ فقط نیازمند آمادگی و پذیرش هستند.
وقتی پسری میگوید «بهخاطر تو سیگار را ترک میکنم» یا «اگر نرسم به تو خودم را میکشم!» این رفتار عشق نیست؛ بلکه نشانه نداشتن مهارت حل مسئله و عزتنفس پایین است.
کسی که خودش را دوست ندارد، توانایی دوستداشتن دیگری را هم ندارد.
طبق اصول روانشناسی، موارد زیر لازم است به طرف مقابل گفته شود:
نامزدی قبلی
بیماریهای مهم یا مزمن (مثلاماس)
عملهای جراحی مهم
مسائل پزشکی که بر باروری تأثیر دارد
اختلالات جدی
سابقه اعتیاد یا زندان.
اما مواردی مثل طلاق خواهر یا ازدواج مجدد پدر نیازی به مطرحکردن در جلسات اول ندارد.
یک توصیه کاربردی برای دختران:
در جلسات خواستگاری سادهتر از حالت همیشگیتان باشید.
مثلاً اگر قدتان کوتاه است، چند جلسه بدون کفش پاشنهبلند حاضر شوید تا سوءتفاهم ایجاد نشود.
خیلی از زوجها بعد از چند جلسه، هنوز نمیدانند طرف مقابل دقیقاً چه تعریفی از حجاب، روابط فامیلی، مرز با دوستان یا حتی خیانت دارد.
برای مثال ممکن است دختر پیراهن را «حجاب کافی» بداند، اما پسر معتقد باشد باید مانتو و شال باشد.
یا پسر رابطه صمیمی دختر با پسرخالهاش را طبیعی بداند، اما دختر حساس باشد.
اینها باید شفاف گفته شود، نه در جلسات آخر یا پس از عقد.
پیش از هر جلسه:
ملاکهای اصلی و فرعی را بنویسید.
اولویتبندی کنید.
اگر ملاکهای بنیادین از ابتدا همخوان نبود، ادامه جلسات لزومی ندارد.
برگزاری چند جلسه بیرون از خانه (طبق چارچوب خانواده) ضروری است تا رفتار واقعی طرف مقابل در موقعیتهای مختلف دیده شود؛ از نحوه خرجکردن تا نحوه رانندگی و برخورد با دیگران.
مشاوره پیش از ازدواج کمک میکند فرد بفهمد چرا وارد رابطه میشود.
اگر دلیل ازدواج «فرار از تنهایی»، «نیاز مالی» یا «رفع یک کمبود درونی» باشد، ابتدا باید درمان انجام شود؛ وگرنه رابطه آسیبپذیر خواهد بود.
متأسفانه در برخی مناطق، دختر تنها برای داشتن گوشی، رفع نیاز مالی یا استقلال زودهنگام ازدواج میکند؛ درحالیکه اینها دلایل پایداری برای یک زندگی مشترک نیستند.