نبرد در سکوت؛ پرسپولیس بدون هوادار به دنبال جبران در لیگ

پرسپولیس در شرایطی باید مقابل پیکان در ورزشگاه دستگردی به میدان برود که کم‌کم به بازی‌های بدون تماشاگر عادت می‌کند؛ عادتی تلخ و خطرناک برای تیمی که میلیون‌ها هوادار دارد و همیشه بزرگ‌ترین نقطه‌قوتش شور و حمایت سکو‌ها بوده است. اینکه تیمی با این حجم از هوادار، هر چند هفته یک‌بار در ورزشگاهی خالی بازی کند، چیزی جز ضربه روحی و افت هیجانی برای بازیکنان و کل مجموعه نیست.

انتخاب ورزشگاه دستگردی برای این مسابقه نیز از همان تصمیماتی است که بوی سیاست‌ورزی و دلایل امنیتی می‌دهد. پیکانی‌ها می‌دانند این ورزشگاه عملاً امکان حضور گسترده هواداران را ندارد و با اتکا به همین موضوع، ورزشگاهی را انتخاب کرده‌اند که در عمل یکی از برگ‌های برنده پرسپولیس—یعنی حضور هواداران—را از بین می‌برد. برای تیمی که با تماشاگر زنده می‌شود و جریان بازی‌اش با انرژی سکو‌ها شکل می‌گیرد، این یک ضربه کاملاً محسوس است.

با این حال، پرسپولیس بعد از دربی که نمایش چندان درخشانی نداشت، حالا فرصت دارد که دوباره اندوخته‌هایش را افزایش دهد و فاصله‌اش با صدر را کم کند. پیکان تیمی از میانه جدول است؛ تیمی با ساختار نسبتاً منظم، اما بدون آن کیفیت فردی که بتواند پرسپولیس را در بهترین روزهایش به دردسر بیندازد. با بازگشت برخی مصدومان، پرسپولیس دست پرتری برای انتخاب ترکیب دارد و روی کاغذ نباید با چالشی بزرگ روبه‌رو شود—مگر اینکه پیکان با همان رویکرد سنتی‌اش یعنی بازی بسته، تخریبی و اتلاف‌محور وارد زمین شود.

در این بازی، اوسمار احتمالاً دوباره بیفوما را به ترکیب اصلی برمی‌گرداند و شاید باکیچ هم دوباره فرصت بازی پیدا کند؛ ترکیبی که می‌تواند سرعت و تحرک بیشتری به خط حمله بدهد. در شرایط فعلی، اما مسئله پرسپولیس نه ترکیب است و نه چیدمان؛ تنها درمان این تیم پیروزی است. برای پرسپولیس، مساوی در چنین دیداری عملاً چیزی کمتر از شکست ندارد—به‌خصوص در هفته‌هایی که کوچک‌ترین لغزش می‌تواند فاصله با رقبا را دوباره افزایش دهد.

پرسپولیس اگر می‌خواهد در کورس بماند، باید در همین ورزشگاه خالی و ساکت دستگردی هم کاری کند که همیشه با حضور سکو‌های پرشور انجام می‌داد: برد، فشار، و حفظ ریتم قهرمانی.