مادری که نبود، زخمی که ماند

به گزارش شهرآرانیوز، کتاب «مادری که کم داشتم» نوشته جاسمین لی کوری با ترجمه فهیمه سادات کمالی، از سوی انتشارات ترجمان علوم انسانی در سال ۱۴۰۰ و در ۳۲۸ صفحه منتشر شده است. این اثر به یکی از پیچیده‌ترین و در عین حال تأثیرگذارترین روابط انسانی می‌پردازد: رابطه مادر و فرزند.

در نگاه یک کودک، مادر تمام زندگی است؛ پناه، امنیت و معنای بودن. از همین رو، بی‌توجهی، طرد یا نادیده گرفته شدن از سوی مادر می‌تواند برای کودک به اندازه فقدان و مرگ دردناک باشد. بسیاری از کودکانی که در چنین شرایطی رشد می‌کنند، ممکن است احساس خشم یا نفرت نسبت به مادر را تجربه کنند، اما به دلیل پیوند عاطفی عمیق، این احساسات سرکوب می‌شود و در بزرگ‌سالی به شکل‌های پیچیده‌تری بروز می‌یابد.

«مادری که کم داشتم» از آثار شناخته‌شده در حوزه خودیاری و روان‌شناسی است که با تکیه بر تجربه حرفه‌ای نویسنده در درمان هزاران مراجع، به بررسی پیامد‌های بی‌مهری‌ها و غفلت‌های دوران کودکی می‌پردازد و مسیر‌هایی عملی برای ترمیم این زخم‌های پنهان پیشنهاد می‌دهد. کوری در این کتاب تلاش می‌کند خواننده را به درکی عمیق‌تر از سبک‌های مادری آسیب‌زننده برساند و هم‌زمان، امکان التیام و بازسازی روانی را فراهم کند.

نکته قابل توجه در این اثر، نگاه متعادل آن به مسئله مادری است. نویسنده در کنار پرداختن به آسیب‌های وارده به فرزندان، به شرایط، محدودیت‌ها و ریشه‌های رفتاری مادران نیز توجه می‌کند تا خواننده بتواند بدون قضاوت شتاب‌زده، به فهمی عادلانه‌تر از این رابطه پیچیده برسد.

کتاب در سه بخش اصلی تنظیم شده است:

در بخش نخست با عنوان «چه چیزی از مادر می‌خواهیم؟» نیاز‌های اساسی کودکان و ویژگی‌های مادریِ خوب بررسی می‌شود و اهمیت نخستین دلبستگی عاطفی مورد توجه قرار می‌گیرد.

بخش دوم، «وقتی در مادرانگی خطا روی می‌دهد»، به پیامد‌های بی‌اعتنایی، آزار عاطفی و خطا‌های تربیتی می‌پردازد و دلایل بروز این آسیب‌ها را واکاوی می‌کند.

در بخش سوم با عنوان «زخم‌های مادری را التیام بخشیم»، مسیر بهبودی ترسیم می‌شود؛ از مرور فرایند التیام‌یابی گرفته تا روان‌درمانی، والدگری دوباره برای کودک درون، جبران نیاز‌های برآورده‌نشده و بازتعریف رابطه با مادر در بزرگ‌سالی.

«مادری که کم داشتم» تنها یک کتاب نظری نیست؛ تمرین‌های خودکاوی و مکث‌های آگاهانه میان فصل‌ها، خواننده را دعوت می‌کند تا با تأمل و در زمان مناسب، به درون خود بازگردد. هدف نهایی کتاب، تمرین «مادری کردن برای خود» است؛ فرآیندی تدریجی که نیازمند صبر، شفقت و زمان است.

جاسمین لی کوری، روان‌درمانگر و نویسنده چندین کتاب در حوزه خوددرمانگری، تخصص خود را بر کمک به بزرگ‌سالانی متمرکز کرده است که در کودکی نادیده گرفته شده یا مورد آزار قرار گرفته‌اند. از دیگر آثار او می‌توان به کتاب «التیام آسیب روانی» اشاره کرد.