توهم توطئه، بلای جان تراکتور

تراکتور، قهرمان فصل گذشته لیگ، روز گذشته در آخرین بازی نیم‌فصل اول، مقابل ملوان به تساوی ۰-۰ رسید – تساوی‌ای که در برف یادگار امام رقم خورد و دو گل معتبر تیم میزبان را VAR آفساید گرفت. این نتیجه، ادامه زنجیره تساوی‌های پرشمار سرخ‌پوشان تبریزی است: هفت تساوی در نیم‌فصل، که تیم را با حدود ۲۳ امتیاز از کورس صدر جدول دور کرده و فرصت‌های قهرمانی را یکی پس از دیگری از دست داده.

در آسیا، تراکتور با هدایت دراگان اسکوچیچ نتایج قابل قبولی گرفته و حتی شانس صعود به مراحل بالاتر را دارد، اما در لیگ داخلی، داستان کاملاً متفاوت است. رقبا ظاهراً دست اسکوچیچ را خوانده‌اند: دفاع فشرده، بستن فضا‌ها روی مهدی ترابی و حسین‌زاده – دو موتور اصلی حمله تراکتور – و عملاً فلج کردن بار تهاجمی تیم. اتکای بیش از حد به ترکیب ثابت، تنوع تاکتیکی را از تیم گرفته و پیش‌بینی‌پذیری را بالا برده. حریفان می‌دانند که با خنثی کردن این دو ستاره، تراکتور به بن‌بست می‌رسد.

در جام حذفی هم، تراکتور شانس خوبی داشت که مقابل پرسپولیس متوقف نشد. حالا سؤال این است: همه این توقف‌ها تقصیر VAR و داوری‌هاست؟ یا تیم دچار نقص فنی واقعی شده؟

اسکوچیچ و مالک باشگاه باید بپذیرند که مشکلات فقط خارجی نیست. توهم "دشمنی سازمان‌یافته" با تراکتور، بار روانی سنگینی روی تیم گذاشته و تمرکز را از مسائل فنی برده. روز گذشته مقابل ملوان، هیچ‌کس جز خود تراکتور مقصر نبود: فرصت‌سوزی، عدم تنوع در حمله، و ناتوانی در شکستن دفاع بسته حریف.

تراکتور استعداد قهرمانی دارد، اما برای بازگشت به کورس، نیاز به تغییرات تاکتیکی، چرخش بازیکنان، و پذیرش واقعیت‌های فنی است – نه غرق شدن در تئوری توطئه. نیم‌فصل دوم فرصت خوبی برای تعمیر این نقص فنی است؛ هواداران پرشور تبریزی شایسته دیدن تیم قهرمان‌شان در صدر هستند، نه در دام تساوی‌ها.