قفس‌های آویز کودک در سال ۱۹۲۲ اختراع شدند و بسیار رواج یافتند، اما خاستگاه اصلی آن‌ها به کتاب «مراقبت و تغذیه کودکان» از دکتر لوتر امت هولت در سال ۱۸۸۴ برمی‌گردد.
قفس‌های آویز کودک در سال ۱۹۲۲ اختراع شدند و بسیار رواج یافتند، اما خاستگاه اصلی آن‌ها به کتاب «مراقبت و تغذیه کودکان» از دکتر لوتر امت هولت در سال ۱۸۸۴ برمی‌گردد. امت در کتاب خود با دقت توصیف می‌کند که چرا نوزادان باید در هوای آزاد قرار بگیرند: «هوای تازه برای تصفیه خون آن‌ها لازم است. اشتهایشان را بهبود می‌بخشد، غذا را بهتر هضم می‌کند، گونه‌هایشان گل می‌اندازد و تمام نشانه‌های سلامتی در آن‌ها پدیدار می‌شود.»
درواقع در آن زمان تصور می‌شد که این کار بخشی از روند قوی بارآوردن کودکان است تا مقابل سرماخوردگی‌های معمول مقاومت بهتری از خود نشان دهند. اعتقاد بر این بود که نگهداری از نوزادان در دمای پایین (چه در هوای آزاد و خنک و چه از طریق استحمام با آب سرد) به آن‌ها مصونیت خاصی برابر ابتلا به بیماری‌های جزئی می‌بخشد.
با وجود اینکه پزشکانی مانند دکتر لوتر امت هولت تنها توصیه می‌کردند که سبد نوزاد باید در نزدیکی پنجره‌ای باز قرار بگیرد، برخی از والدین یک قدم فراتر رفتند. النور روزولت که به اعتراف خودش «چیزی درباره رسیدگی به نوزادان و تغذیه آن‌ها نمی‌دانست»، پس از تولد دخترش آنا، یک قفس سیمی مرغ خرید. او قفس را از پنجره آپارتمان خود در شهر نیویورک آویزان کرد و آنا را در آن قرار می‌داد، تا اینکه یکی از همسایه‌های نگرانش تهدید کرد که این کار او را به مقامات گزارش می‌دهد.
اولین حق ثبت اختراع برای یک قفس کودک در سال ۱۹۲۲ برای، اما ریدآواسپوکن در واشنگتن ثبت شد. این قفس‌ها در دهه ۱۹۳۰ در لندن در میان آپارتمان‌نشینانی که به حیاط خانه دسترسی نداشتند، محبوب شد. مشخص نیست که محبوبیت قفس‌های کودک دقیقا از چه زمانی کاهش یافت، اما این موضوع احتمالا به نگرانی‌های روزافزون درباره امنیت کودکان در نیمه دوم قرن بیستم مرتبط است.