فرزندان ما امروز بی‌دفاع در فضای مجازی رها شده‌اند، جایی که هیچ‌کس مراقب آن‌ها نیست و همواره مورد تهاجم فکری صد‌ها هزار سودجو هستند. تجربه فضای مجازی تجربه‌ای مشابه دریاست. همان‌طور که دریا مفرح و زیباست و تجربه‌ای نشاط‌آور برای بچه‌ها به همراه دارد، فضای مجازی نیز همین‌گونه است. اما باید مراقب بود. والدین در این مراقبت و نظارت، می‌توانند اولین و بهترین افراد باشند. اولین قدم در این موضوع کسب آگاهی و دانش لازم از سوی والدین است. یعنی والدین باید با حداقل‌های قوانین این فضا آشنا باشند تا بتوانند نقش نظارتی خود را ایفا کنند. دومین قدم آگاهی‌بخشی به فرزندان است. اینکه فرزندان بدانند در این فضا چه می‌گذرد و چه اتفاقاتی می‌تواند جلو پای آن‌ها قرار بگیرد، وظیفه مهم والدین است و نکته مهمی است که والدین می‌توانند از طریق صحبت‌های دوستانه و در جمع خانواده برای فرزند مطرح، و آن‌ها را از عواقب ناشی از اشتباهات احتمالی مطلع کنند.
باید بدانیم فرزندان نخستین و مهم‌ترین الگوی خود را از والدین می‌گیرند. پس سومین قدم خودکنترلی والدین است. وقتی پدر و مادر ساعت‌ها در خانه مشغول کار در فضای مجازی هستند، نه می‌توانند فرزند را از ساعت‌ها کار در این فضا منع کنند، نه می‌توانند الگوی خوبی برای او باشند.
در چهارمین قدم، باید چند قانون خاص در منزل را گوشزد کرد. تعیین زمان مشخص برای کار در فضای مجازی به فرزندان، همراهی فرزند در این فضا به طوری که اجازه دهیم در کنار خود ما تجربیات این فضا را کسب کند، محدود کردن عضویت‌ها در گروه‌های مختلف، توصیه و تأکید به استفاده از فضای مجازی در محیط عمومی خانه و حتی قراردادن رایانه‌ای که متصل به اینترنت است در جایی که همه به آن دسترسی دارند و ... می‌توانند قوانین ابتدایی برای فرزندان تلقی شوند که باید به اجرا درآیند.
پنجم هم اینکه به فرزندان بیاموزیم حضور در فضای مجازی باید با هدف و برنامه مشخص باشد.