در روز‌های اخیر برخی اصطلاحات و ترکیب واژگان جدید در رسانه‌ها، منجر به خطا‌های آکادمیک در بسکتبال شده است.
گروه ورزش/شهرآرانیوز، این روز‌ها زیاد می‌شنویم «بازیکن بومی»، «بازیکن غیربومی» که در برخی گزارش‌ها سهوی بیان می‌شود، اما برخی عامدانه به این مباحث می‌پردازند، چون کیسۀ‌شان خالی است و نمی‌توانند بازیکن خارجی بگیرند پس روی گزارۀ بومی‌گرایی تأکید دارند.
وقتی از مسابقات بسکتبال باشگاه‌های ایران صحبت می‌کنیم دقیقأ باید بدانیم «باشگاه» یعنی چه و وظایف‌اش چیست؟
وظیفۀ باشگاه بومی‌گرایی هست و نیست. یعنی نمی‌توانیم برای باشگاه که بازیکن حرفه‌ای، ملی یا خارجی دارد، تعیین تکلیف کنیم و مثلاً بگوییم چرا این تعداد بازیکن را از خارج از استان آوردید و چرا بازیکن بومی ندارید؟
باشگاه یا اسپانسر، تعریف خاص خود را دارند و ممکن است بنا بر سیاستگذاری‌های خود با راه‌اندازی آکادمی، در زمینۀ پایه فعالیت کنند، اما در غیر این صورت، تعیین تکلیف برای باشگاه و تعیین جهت آن با نیروی بومی و غیربومی، جائز نیست.
تأکید بیش از حد متعارف در این حوزه می‌تواند باشگاه‌هایی را که با وجود بازیکنان خارج از استان یا بازیکنان خارجی سرمایه‌گذاری کرده‌اند، دچار تردید کند که این امر برای بسکتبال ایران خوب نیست.
باشگاه خرج می‌کند تا دیده شود یا برند و محصولی را تبلیغ کند و در چرخۀ اقتصاد بازی‌ها، روند پایدار داشته باشد. برخی تیم‌ها اهداف خود را با نتیجه‌گیری مشخص می‌کنند و برخی دیگر ممکن است اهداف طولانی‌مدت‌تر داشته باشند. بار‌ها دیده‌ایم باشگاه‌ها بازیکن ساختند همین‌طور شاهد جابه‌جایی بازیکنان حرفه‌ای بین تیم‌ها بوده‌ایم، اما تأکید فقط روی گزارۀ بومی‌گرایی، با جریان‌های از پیش تعیین شده و فرار‌های رو به جلو، نباید به تعیین تکلیف برای سایر باشگاه منجر شود.