طنین همتی|شهرآرانیوز، جمعی از کارگران ساختمانی در تماس با باشگاه مخاطبان شهرآرا از دریافت‌نکردن بسته معیشتی کرونا انتقاد کردند.
این کارگران می‌گویند: ما بیمه داریم، اما شغل و درآمد ثابت نداریم. بعد از آمدن کرونا، بیش از ۱۵ روز در هر ماه بیکار بوده‌ایم، ولی حق بیمه خود را با هزار سختی به حساب تأمین اجتماعی واریز کرده‌ایم، زیرا بسته معیشتی کرونا و یارانه ۱۰۰ هزار تومانی به ما تعلق نگرفته است!
چرا وام یک میلیون تومانی و همچنین سبد کالا به کارگران تعلق نمی‌گیرد؟! بعضی کارگران مستأجرند. مگر کارگران جزو قشر کم‌درآمد جامعه نیستند؟!
لطیفی، یکی از همین کارگران، در گفتگو با خبرنگارشهرآرانیوز می‌گوید: این وقت سال کار به‌سختی پیدا می‌شود. خیلی از روز‌ها که ما سرگذر می‌ایستیم، آخر شب دست خالی به خانه‌هایمان برمی‌گردیم. حتی گاهی اوقات در هزینه رفت‌وآمدمان هم می‌مانیم.
وی یادآور شد: یک سال است که ویروس کرونا کسب‌وکار‌ها را تحت‌تأثیر قرار داده است و سختی گذران زندگی بیش از سال‌های دیگر برایمان ملموس شده است، چون همه‌چیز زنجیروار به هم وصل است. درآمد افراد تحت‌تأثیر کرونا قرار گرفته است؛ مسلما اگر ساخت‌وسازی هم باشد، وقتی پول نیست، فعالیت آن هم کمتر می‌شود و افراد به کارگر نیازی ندارد.
غلامی، از دیگر کارگران ساختمانی، گفت: خود دولت که عامل گرانی بوده است، می‌توانست پیش‌بینی کند در این یک سال قرار است چه بر سر اقشار ضعیف جامعه بیاید. می‌توانست مستضعف واقعی را شناسایی کند تا حتی برای نان شبش هم دستش جلو کسی دراز نشود.
من که عمری شرافتمندانه و از راه کارگری امرارمعاش کرده‌ام، بعضی وقت‌ها ناچارم به تکدیگری دست بزنم، چون واقعا توانایی تأمین هزینه‌های خوردوخوراک حداقلی زندگی را ندارم. در نتیجه مجبورم برای اینکه شرمنده زن و بچه‌ام نشوم، از هر طریقی، حتی تکدیگری، پول دربیارم.
وی در ادامه اضافه کرد: یکی از بستگان من با همسرش در هتل کار می‌کرد و حالا که کرونا هتل‌ها را هم تعطیل کرده است، این بندگان خدا هم بیکار شده‌اند. دولت دست‌کم می‌توانست این افراد را شناسایی کند! این وام یک میلیون تومانی هم یک مُسکن موقت است، اما با این هزینه‌ها و گرانی مرغ، تخم‌مرغ، برنج، هزینه اجاره‌خانه و... این تسهیلات هم راه به‌جایی نمی‌برد.
این کارگر گفت: جامعه درد دارد، این را از تعداد زیاد کارتن‌جمع‌کن‌ها و تکدیگر‌هایی که در همه نقاط شهر به‌وفور به چشم می‌خورند متوجه می‌شوی. از قدیم گفتند دودوتا چهارتا؛ اگر سرانگشتی هم حساب کنید و هزینه‌های خوردوخوراک زندگی، درمان و اجاره‌خانه حتی در نقاط پایین‌شهر و حاشیه‌ای و از آن‌طرف درآمدها، حقوق و دستمزد‌های حداقلی و حتی بیکاری ناشی از کرونا را هم در نظر بگیرید، متوجه می‌شوید که این روز‌ها یک کارگر یا فردی از قشر ضعیف جامعه چگونه از پس هزینه زندگی برمی‌آید!
یکی دیگر از کارگران سرگذر در گفتگو با خبرنگار شهرآرانیوز درباره تبعیض‌های بیمه‌ای گفت: بماند که تسهیلات کرونایی به ما تعلق نمی‌گیرد؛ کارگران بیمه‌شده صنوف دیگر از مقرری بیمه بیکاری و غرامت دستمزد روز‌های بیماری برخوردارند، ولی ما که کارگران ساختمانی محسوب می‌شویم، از این خدمات محرومیم، یعنی اگر در این روز‌ها کرونا هم بگیریم، باید کار کنیم.
وی افزود: موعد پرداخت حق بیمه ۳ ماه است، یعنی اگر یک کارگر ساختمانی نتواند تا ۳ ماه حق بیمه خود را پرداخت کند، بیمه‌اش قطع می‌شود. حال با این وضعیت کرونا و اوضاع اقتصادی که ساخت‌وساز‌ها هم خوابیده است، اگر نتوانیم کار هم پیدا کنیم، باید به فکر فراهم‌کردن حق بیمه‌مان در ماه باشیم.