«نگارخانه هنگام» درست در همین روز‌ها که همه‌مان درگیر کرونا و مسائل ریز و درشت اقتصادی هستیم، راه افتاده است. نگارخانه‌ای کوچک با فضایی محدود که نگاهش نه به کافه کنارش است و نه به مسائل حاشیه‌ای باز کردن این قبیل مکان‌ها.
امیرمنصوررحیمیان | شهرآرانیوز - شهر مثل فرشی زیر آفتاب پهن شده است. با رنگ و لعاب دودزده، گره در گره، نقش در نقش و زنده که همیشه محل زایش و رویش است. فرشی که هر روز از آن ساختمانی تازه بالا می‌رود. از دل خاکستری این ساختمان‌ها پول و یا تشکیلاتی برای ازدیاد پول می‌جوشد. ولی گاهی نگارخانه‌ای هم مثل گیاه می‌روید. نگارخانه‌هایی که هدفشان چیزی فراتر از پول درآوردن می‌تواند باشد. بالأخره برای کاسبی هزار راه ساده‌تر وجود دارد. لازم نیست که آدم این‌همه دردسر برای گرفتن مجوز و بازسازی کردن فضا و چه و چه را تحمل کند تا بتواند از جایی پول درآورد. تازه اگر درآورد. با این اوضاع، از رستوران داری هم پول درنمی‌آید دیگر این قسم شغل‌ها که مستقیما با مغز آدم‌ها سروکار دارند، اصلا برای مقاصد مالی مناسب نیستند. به هرحال راه انداختن نگارخانه این‌روز‌ها سخت‌تر از قبل شده است. دل بزرگ و فکر روشن می‌خواهد که آدم جایی را برای هنر و هنرمند راه بیندازد. ولی «نگارخانه هنگام» درست در همین روز‌ها که همه‌مان درگیر کرونا و مسائل ریز و درشت اقتصادی هستیم، راه افتاده است. نگارخانه‌ای کوچک با فضایی محدود که نگاهش نه به کافه کنارش است و نه به مسائل حاشیه‌ای باز کردن این قبیل مکان‌ها. همین ابتدای نوشته می‌خواستم از خانم امینی برای دل بزرگش تشکر کرده باشم و راه افتادن یک چنین جایی را در این روز‌های سرد زمستانی به اطلاع هنردوستان برسانم.
ولی بعد آن می‌رسیم به نمایشگاه «ری-ریپاروگرافی» یا «طبیعت بی‌جان» که اکنون در آن نگارخانه برپاست و تا تاریخ سوم بهمن هم ادامه دارد. در این نمایشگاه گروهی نقاشی، آثار آبستره، انتزاعی و سوررئال نقاشان اسم و رسم‌دار در کنار هم به نمایش درآمده‌اند. نمایشگاهی که چکیده دو نمایشگاه قبلی با همین نام بوده است. «ریپاروگرافی یک (برگزار شده در سال ۹۷ در گالری وارطان)» و «ریپاروگرافی دو (برگزار شده در سال ۹۹ در مجموعه اکتبر)». در این ضیافت رنگ و نقش امیر‌حسین اسماعیلی با ۱ اثر، علی بیگی‌پرست، داریوش حسینی، سامان ربیعی، علی رضوانی، غلام‌حسین سهرابی، حسین شیراحمدی، فرشته شیخ‌زاده، جمال عرب‌زاده، مجید فتحی‌زاده، اکرم محمودی، شادی معلم، رزیتا نصرتی و مصطفی هامانی شرکت کرده‌اند.
آثار به کوشش جمال عرب‌زاده و حسین شیراحمدی به نمایش درآمده‌اند. در بدو ورود به نمایشگاه، توضیحی برای اسم‌گذاری نمایشگاه نوشته‌اند. توضیح شامل کلماتی است که با استیکر برش خورده‌اند و روی زمینه دیواری که با دقت رنگ سفید به آن زده‌اند چسبانده شده‌اند. در شرح کلمه این‌طور آمده است: ریپارو: دون/پست/خوار و گرافی: مطالعه/ثبت/نگارش، و شرحی تفصیل‌گونه و با نقل قولی از «پلینی» (دانشمند روم باستان). این تعاریف همان اول کار، تکلیف مخاطب را روشن می‌کند که باید منتظر دیدن چه نوع کار‌هایی باشد. آثاری که به صورت مشخص از همین نقل قول پیروی می‌کنند و در تلاش هستند تا از طبیعت بی‌جان تصویری فراموش شده و بدیع خلق کنند.
رنگ‌ها در تمام آثار به صورت کدر و در پشت پرده‌ای از ابهام قرار دارند. مخاطب تصاویر را در اعوجاجی غریب می‌بیند. تصویر‌ها از اشیایی آشنا هستند که هر چه نزدیک‌تر می‌شوند به شکل نامأنوسی درمی‌آیند. برخی از آثار در نهایت پختگی و برخی دیگر از روی بی‌حوصلگی کار شده‌اند. آدم گیج می‌شود که قرار دادن این آثار در یک نمایشگاه از روی عمد بوده یا خیر؟ ناهمگونی و زِبری بصری، (کلمه‌ای که می‌شود برای این ضیافت استفاده کرد) این نمایشگاه به انسان حسی غریب می‌دهد. برای تجربه این حس حتما به این نمایشگاه سری بزنید.