قلم‌موی باب‌راس برای خیلی‌ها حکم چوب جادوی هری‌پاتر را داشت، اما جان‌لوری در اولین قسمت از برنامه جدیدش، «نقاشی با جان»، با یکی از همان قلم‌مو‌های بادبزنی یک خط سیاه بزرگ روی این تصورات می‌کشد: «باب راس اشتباه می‌کرد؛ همه نمی‌تونن نقاشی کنن و همه درخت‌ها هم خوشحال نیستن.»
عاطفه همایونی | شهرآرانیوز- شما هم از آن‌هایی بودید که فکر می‌کردند بعد از تماشای یک قسمت از برنامه «نقاشی با باب‌راس» می‌توانند با پنج ضربه قلم‌موی بادبزنی، جادو کنند و یکی از آن درخت‌های زیبا بکشند؟ قلم‌موی باب‌راس برای خیلی‌ها حکم چوب جادوی هری‌پاتر را داشت، اما جان‌لوری در اولین قسمت از برنامه جدیدش، «نقاشی با جان»، با یکی از همان قلم‌مو‌های بادبزنی یک خط سیاه بزرگ روی این تصورات می‌کشد: «باب راس اشتباه می‌کرد؛ همه نمی‌تونن نقاشی کنن و همه درخت‌ها هم خوشحال نیستن.»
در برنامه «نقاشی با جان» که از شبکه «اچ‌بی‌اُ» پخش می‌شود، جان لوری، بازیگر و موسیقی‌دان آمریکایی، همان‌طور که قلم‌مو را بر صفحه سفید بوم می‌کشد، خاطرات تاریک زندگی‌اش را هم مرور می‌کند. جان لوری از زمانی می‌گوید که به مدت سه ساعت در یک کمد با ریک جیمز (Rick James) و استیو روبل (Steve Rubell) درحال مصرف مواد بوده است یا زمان دیگری که خودش را به آتش کشیده و زخمی شده بود. او روز شومی را به یاد می‌آورد که یک مارماهی را خفه کرد؛ همان مارماهی‌ای که در کاور آلبوم موسیقی‌اش در سال ۱۹۸۸ از آن استفاده کرد.
در این میان، لوری حدود ۲۰ سال را توصیف می‌کند؛ زمانی که به بیماری لایم مبتلا شده بود و باعث شد او موسیقی را رها کند و به‌طور جدی به نقاشی بپردازد. هرچند این داستان‌ها در نوع خود بسیار جذاب هستند، به نظر می‌رسد بسیاری از آن‌ها ارتباط چندانی با نقاشی‌ای که لوری در حال آموزش‌دادن آن است، ندارند. لوری هفته گذشته در یک ویدئو اعتراف کرد که بیشتر خاطراتش «هیچ ارتباطی به نقاشی‌ها ندارند.» برنامه «نقاشی‌با‌جان»، سه دهه پس از اولین سریال لوری با عنوان «ماهیگیری با جان» (۱۹۹۱) پخش می‌شود. در «ماهیگیری با جان»، لوری مهمان‌های مشهوری مثل جیم جارموش، ویلم دفو و تام ویتس را دعوت می‌کرد تا باهم به ماهیگیری بروند.
اما برنامه نقاشی جان مانند برنامه قبلی‌اش، خیلی جنبه آموزشی ندارد. به‌هرحال لوری توضیح می‌دهد که قرار نبوده است این برنامه یک نمایش تلویزیونی باشد. او می‌گوید: «با خودم فکر کردم که مردم این روز‌ها خیلی افسرده هستند، پس مجموعه‌ای از آموزش‌های یک‌دقیقه‌ای درست کنیم و در اینستاگرام بگذاریم تا روحیه مردم کمی عوض شود.» نقاشی‌های لوری، نظر بسیاری از منتقدان را به خود جلب کرده است. کار‌های او در نگارخانه‌های نقاشی سراسر جهان به نمایش درآمده است و در مجموعه دائمی موزه هنرهای مدرن قرار دارد. اما او می‌گوید این‌ها دلیل اصلی وی برای نقاشی نیستند: «من آن‌ها را برای خودم نقاشی می‌کنم، حتی اگر همه آن‌ها در پایان سال، زیر کاناپه من قرار بگیرند، بازهم به این کار ادامه می‌دهم.»
از اواخر دهه ۷۰، برای سال‌های زیادی لوری چهره ثابت سینما و تلویزیون، موسیقی و هنر نیویورک بود. او مؤسس گروه موسیقی جاز «لونج لیزرد» (The Lounge Lizards) و بازیگر فیلم‌های مشهور جیم جارموش، «عجیب‌تر از بهشت» و «مغلوب قانون»، بود. در برنامه «نقاشی با لوری» که در خانه او در یکی از جزایر کارائیب فیلم‌برداری شده است، نمایی نزدیک از بوم نقاشی و رنگ‌ها با زمزمه‌های لوری از آهنگ‌های خود و داستان‌های عجیب زندگی‌اش همراه می‌شود. این نمایش به‌طور عینی نشان می‌دهد که لوری از زمان ترک دنیای موسیقی و سینما، یعنی نزدیک به دو دهه قبل، مشغول به چه‌کاری بوده است: نقاشی و نقاشی بیشتر.
او در مصاحبه‌ای با «نیویورک‌تایمز» در پاسخ به این سوال که چه چیزی او را به‌سمت نقاشی سوق داده است، می‌گوید: «من قبلا زیاد در خانه جک اسمیت (بازیگر و کارگردان) وقت می‌گذراندم و او در تمام آن مدت درحال نقاشی‌کشیدن بود. از او می‌پرسیدم «چرا این کار را می‌کنی؟» و او می‌گفت «وقتی نقاشی نمی‌کنم، حس خوبی ندارم.» حالا برای من هم نقاشی شبیه به یک اجبار شده است، یک نوع مراقبه. وقتی نقاشی نمی‌کشم، حس خوبی ندارم.» برای لوری، نقاشی بیش از همه مانند خلق موسیقی و اجرای زنده است. او توضیح می‌دهد: «شما درحال خلق یک جهان هستید و به‌نوعی دنیایی را که خود درحال خلق آن هستید، دنبال می‌کنید.»