محمدرضا صابری، پدر دوومیدانی مشهد اول فروردین۱۴۰۰ وارد صد‌و‌یکمین سال زندگی‌اش می‌شود.
مرتضی اخوان | شهرآرانیوز، گام‌هایش به سنگ‌فرش‌های منتهی به درب اصلی دانشگاه فردوسی مشهد، اعتبار می‌داد. خیلی نمی‌گذرد. همین چند سال پیش بود که در دهمین دهه از زندگی‌اش دستانش را از پشت کمر به هم گره می‌زد، سرش را به زیر می‌انداخت و با آن کلاه لبه‌دار معروفش، مسیر خانه تا دانشگاه را گز میکرد. استاد در نود‌سالگی هم اُبهت تدریس در یکی از بهترین دانشگاه‌های شهر را داشت. به فردوسی می‌رفت و به دانشجویان رشته تربیت‌بدنی، دوومیدانی درس می‌داد!
مورد شگفت‌انگیز زندگی محمدرضا صابری، پدر دوومیدانی مشهد، به اینجا ختم نمی‌شود. او هنوز هم دلش برای دوومیدانی و معلمی می‌تپد. خانه‌نشین شده، اما وقتی پای حرف‌هایش می‌نشینی، می‌بینی دلش برای دویدن لک زده است. نابغه ۶۰سال معلمی کرد و اگر نبود بی‌مهری تاریخ، باید نامش در کتاب رکورد‌های گینس به ثبت می‌رسید. رکورد یک‌دقیقه و ۵۷ ثانیه ماده ۸۰۰ متر در سال ۱۳۲۸ سرآغازی بر تاریخ‌سازی مردی بود که بیشتر فعالیتش در زمینه مربیگری بوده است. صابری حالا یکم فروردین۱۴۰۰ وارد صد‌و‌یکمین سال از زندگی‌اش می‌شود.
ماجرای کلید اتاق طلایی
یکم فروردین ۱۳۰۰! این تاریخ دقیق تولد مردی است که حالا درآستانه صدسالگی، تاریخ به احترام تلاش‌هایش برای توسعه و ارتقای ورزش، کلاه از سر برمی‌دارد. محمدرضا صابری دوران کودکی را در محله چهارراه دکترا مشهد زندگی کرده است. او داخل خانه منتظر میهمانانش برای مرور روز‌های افتخار است؛ با کلاهی که به سر دارد و عصایی که به آن تکیه زده است. خانه‌اش سال‌هاست که از وجود همسر مرحومش خالی شده است. حالا او ساعت‌ها در روز تنها داخل خانه می‌نشیند و شاید بار‌ها پا در اتاق خاطره‌هایش می‌گذارد و ساعت‌ها آنجا، تاریخ را مرور می‌کند. منزل استاد صابری یک اتاق ویژه دارد؛ اتاقی که به گفته برخی، اتاق یک عمر افتخار است. کلید اتاق مخصوص استاد که در آن پُر است از مدال‌ها و قاب‌های یک عمر افتخار، همیشه توی جیبش است و به هیچ‌کس نمی‌دهد.
شاگردان و مدال‌های خاک‌گرفته
تمام مدال‌ها، جام‌ها، تابلوها، لوح‌های افتخار و عکس‌های قاب‌شده بر دیوار، گرد تاریخ رویشان نشسته است. انگار کسی اجازه ندارد تاریخ را برق بیندازد. ۵ پسر و ۳ دخترش، از حسین تا شهره، هیچ‌کدام حق ورود به اتاق مدال‌ها را ندارند. اینجا منطقه ممنوعه است. توی اتاق اسرار ۲ قاب عکس ویژه وجود دارد؛ قاب عکس شاگردانش. دسته دختران و پسرانی که دوومیدانی را از استاد آموختند و هر‌کدامشان شاید امروز جایی در ورزش دارند. مدال‌ها و تابلو‌های افتخارش هم بیشتر رنگ دبیری و مربیگری دارد.
او استاد ساخت پیست‌های دوومیدانی هم هست؛ مردی که در طول عمرش بیش از ۳۰ پیست دوومیدانی را در استان خراسان و حتی در شهر‌های دیگر کشورمان طراحی کرده و ساخته است. صابری در اتاق اسرارش نگاه پُرغروری به یک تاریخ دارد؛ تاریخی که خودش آن را ساخته و پرداخته است.
جرقه پانزده‌سالگی و مسیری سبز
استاد صابری در گفت‌وگویش با شهرآرانیوز، پانزده‌سالگی‌اش را آغاز مسیر سبز زندگی‌اش در عرصه ورزش می‌داند. می‌گوید همه‌چیز از پانزده‌سالگی شروع شد؛ جایی که محمدرضا صابری نوجوان که در بازی‌های کودکانه، در الک‌ودولک‌ها و قایم‌باشک‌ها همیشه به‌خاطر سرعتش برنده بود، پایش برای تماشای یک مسابقه فوتبال به سعدآباد باز شد. فوتبالی که او را دونده کرد! یک روز که برای دیدن بازی‌ها به ورزشگاه سعدآباد رفته بود، شاهد برنده‌شدن دوومیدانی‌کاری در رشته ۸۰۰متر با زمان ۲ دقیقه‌و ۱۵ ثانیه بود.
پسر جسور به مربی دوومیدانی‌کار قهرمان می‌گوید من این مسیر را کمتر از شاگردت می‌دوم و مربی هم از او می‌خواهد تا روز بعد برای مسابقه با شاگردش دوباره به سعدآباد برود. فردای آن‌روز او کاری می‌کند کارستان! شگفتی بزرگ را خلق می‌کند و در مقابل دوومیدانی‌کار حرفه‌ای برنده می‌شود. ۸۰۰ متر را در ۲دقیقه و ۳ثانیه می‌دود!
صابری می‌گوید: بعد از اتمام این مسابقه، مربی بسیار تشویقم کرد و گفت از فردا برای تمرین به زمین ورزشگاه سعدآباد بروم و با سایر ورزشکاران دوومیدانی تمرین کنم. این سرآغازی بود بر یک عمر افتخاری که به نام مردی ثبت شد که حالا می‌توان تاریخ صدساله اخیر ایران را با او ورق زد.
فوتبال‌دوستی که دوومیدانی‌کار شد
محمدرضا صابری، پدر دوومیدانی خراسان، فوتبال را دوست داشت؛ عشقی که نافرجام بود و او دست‌آخر دوومیدانی‌کار شد. خودش علت این امر را در یک‌کلام، باندبازی بیان می‌کند و می‌گوید: فوتبال یک ورزش اجتماعی است که جایگاه خاصی بین مردم ما دارد، اما باندبازی در آن بسیار است. استعداد‌های زیادی وجود دارد که به‌خاطر همین باندبازی‌ها از بین می‌رود.
از معلمی تا استادی
پیش‌کسوت دوومیدانی خراسان رضوی یکی از پیشگامان ترویج ورزش در مدارس بوده است؛ مردی که بعد از اتمام تحصیلاتش به استخدام آموزش‌وپرورش درآمد تا علاوه بر آنکه معلمی ورزش کند، درپی کشف استعداد‌هایی برآید که در دل ورزش مدارس نهفته بود. او سال‌ها در مدارس مشق ورزش کرد و سال‌ها در دانشگاه، استادی. محمدرضا صابری در کارنامه کاری‌اش بیش از ۲۵ سال ریاست هیئت دوومیدانی استان، ۲۰ سال ریاست انجمن دوومیدانی آموزشگاه‌های خراسان و سابقه ۲۰ سال تدریس در دانشگاه فردوسی را دارد. استاد ورزش، حالا پلاک افتخار و عزت یک عمر ورزش ازسوی شهرداری مشهد بر سردر خانه‌اش نقش بسته است؛
و حالا با «صابری»
چندی پیش بود که محدرضا صابری، پدر دوومیدانی مشهد، گرفتار دیو کرونا شد؛ بیماری‌ای که یک‌هفته‌ای استاد را گرفتار بیمارستان و کش‌و‌قوس مبارزه با ویروس منحوس کرد. مبارزه‌ای که البته، چون همیشه به نفع استاد به پایان رسید. او خوشبختانه کرونا را شکست داد و حالا با عزت و افتخار وارد قرن جدید خواهد شد. محمدرضا صابری، حالا دیگر به نماد بی‌بدیل تاریخ دوومیدانی نه‌تن‌ها مشهد، بلکه ایران بدل شده که هنوز برای انتقال تجربیاتش به جوانان هیجان و انگیزه دارد.