هفتم صفر به روایتی سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع) است و دلیل این ۲ روایت برای شهادت ایشان، آن است که با فشار حاکمیت وقت و رفتار بنی‌امیه و بعد بنی‌عباس با امامان شیعه، تاریخ میلاد و شهادت بعضی از این بزرگواران دوروایتی است. اما در ارتباط با دوران امامت این امام بزرگوار باید گفت که امام حسن (ع) بعد از صلح با معاویه دوباره خاندان اهل‌بیت (ع) را از کوفه به مدینه آورد تا به‌دوراز دغدغه‌ها و شرارت‌های سیاسی، رهبری و بازسازی تشیع را دوباره در شهر پیامبر آغاز کند، اما معاویه و نیرو‌های تحت امر او هیچ‌گاه حاضر نبودند امام را به حال خود رها کنند؛ زیرا امام حسن (ع) رهبری سیاسی جامعه را به دلایل وضعیت نامناسب مسلمانان و توطئه‌ها به معاویه واگذار کرده، اما رهبری دینی جامعه همچنان بر عهده خودشان بود؛ به‌گونه‌ای که خاندان پیامبر بعد از شهادت حضرت علی (ع) هم چشم‌وچراغ جامعه مسلمین بودند و لذا امام حسن (ع) کماکان در تربیت و هدایت جامعه نقشی بی‌بدیل داشتند. با این حال بعد از تثبیت معاویه و به دست گرفتن بلاد اسلامی، فشار‌های امویان به امام شیعیان افزایش یافت؛ به‌نحوی‌که جاسوسان معاویه هیچ‌گاه چشم از فعالیت‌های ایشان برنداشتند و حتی به خانه آن حضرت هم نفوذ کردند و امام در این دوران از ۲ جهت زیر فشار بود؛ یک جهت آن از سوی طرف‌داران معاویه و از جهت دیگر شماتت‌کنندگان صلح با معاویه بودند که در صف سپاه امام حسن (ع) قرار داشتند و کارکردن در چنین شرایطی برای امام (ع) بسیار سخت و جان‌کاه بود. امام حسن (ع) در سن ۴۷ یا ۴۸ سالگی به دست همسرشان به شهادت رسیدند و با شهادت آن حضرت، معاویه بیشتر مسیر جامعه را از اصل خود خارج کرد و سبب گسترش خون‌ریزی و کشتار و شهادت امام حسین (ع) در واقعه کربلا شد و این مسیر با قیام توابین و مختار تداوم یافت.