تفاوت‌ها فقط در ۳صدم ثانیه رقم خورد. قهرمانی از کف سریع‌ترین مرد ایران رفت و بعد از آن بود که در نفس‌زنان پایان فینال دو ۱۰۰ متر جام بین‌المللی امام‌رضا (ع) و در حلقه خبرنگاران بهت‌زده از ناکامی المپین خراسانی، حسن تفتیان از گم‌شدن کفش‌هایش پیش از مسابقه گفت!
مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ تفاوت‌ها فقط در ۳صدم ثانیه رقم خورد. قهرمانی از کف سریع‌ترین مرد ایران رفت و بعد از آن بود که در نفس‌زنان پایان فینال دو ۱۰۰ متر جام بین‌المللی امام‌رضا (ع) و در حلقه خبرنگاران بهت‌زده از ناکامی المپین خراسانی، حسن تفتیان از گم‌شدن کفش‌هایش پیش از مسابقه گفت! ادعایی که به‌سرعت همچون یک بمب خبری نه‌تن‌ها در رسانه‌های داخلی بلکه در رسانه‌های خارجی سروصدا کرد و تیتر «کفش‌های تفتیان را در مشهد دزدیدند!»، تیتر پربازدید فضای مجازی شد.
ناکامی حسن تفتیان، در مسابقاتی که شرکت‌کننده نامداری در دو ۱۰۰ متر نداشت و انتظار می‌رفت یوز ایرانی به‌سادگی به خط پایان برسد و گردن‌آویز طلا را به‌دست آورد، عجیب بود، اما عجیب‌تر ادعا‌هایی بود که این ورزش‌کار خراسانی مطرح کرد و جو جام را به‌هم ریخت. جامی که به اذعان ورزشکاران، مربیان و کارشناسان حاضر در این مسابقات با میزبانی خوب مشهدی‌ها برگزار شد و در سطح قابل قبولی انجام شد و این اتفاق به تنها حاشیه آن تبدیل شد. حاشیه‌ای که غیرمنصفانه در برخی از رسانه‌ها از متن بیشتر شد!
شوک آقای مدل
المپین خراسانی که در چند ماه گذشته و با حضورش در عرصه مدلینگ، جامعه ورزش به‌شدت از او انتقاد کرد، بعد از ناکامی در رقابت با دونده گمنام عراقی در جام بین‌المللی امام‌رضا (ع) با اظهارنظری که کرد، نشان داد به‌نوعی حاضر به پذیرش شکست خود نیست. تفتیان که به‌احتمال فکرش را نمی‌کرد با رکورد ۱۰ ثانیه و ۴۷ صدم ثانیه پایین‌تر از الخفاجی عراقی که رکورد ۱۰ ثانیه و ۴۴ صدم ثانیه را از خود برجا گذشت، رتبه دوم این مسابقات را به‌دست آورد، بعد از مسابقه و درحالی‌که هنوز نفس‌هایش به حالت طبیعی بازنگشته بود، در مقابل خبرنگاران از دزدیده‌شدن کفش‌هایش گفت. اینکه ۹۰ درصد نه، ۱۰۰ درصد کار یک دونده با کفش‌هایش است و گم‌شدن آن عاملی بوده است تا در شروع و در خط پایان پایش بلغزد و نتواند مدال طلا را به‌دست آورد!
شاید اگر او این حرف‌ها را چند سال قبل می‌زد، همه بی‌برووبرگرد می‌پذیرفتند، اما عملکرد پرانتقاد او در سال‌های گذشته آن‌هم درحالی‌که به‌شدت از سوی مسئولان ورزشی و فدراسیون حمایت می‌شود، باعث شده است خیلی‌ها این حرف‌های تفتیان را بهانه‌جویی برای توجیه شکست بدانند. کسی که علاوه‌بر حضور بحث‌برانگیزش در آستانه المپیک در عرصه مدلینگ، از سوی منتقدانش به ولخرجی فدراسیون و کمیته ملی المپیک برای این ورزش‌کار و هزینه هنگفت سرمربی فرانسوی و اردو‌های او در پاریس متهم است.
منتقدان تفتیان که یکی‌شان تیمور غیاثی، از اسطوره‌های دوومیدانی ایران و خراسان، است، می‌گویند تفتیان نمی‌تواند با این سطح از تمرکز در المپیک به توفیقی برسد و لزومی ندارد فدراسیون و کمیته ملی المپیک برای این ورزش‌کار این‌قدر ولخرجی کنند. درحالی‌که ورزشکاران رشته‌های دیگری، چون کشتی در سطح بسیار پایین مالی تمرین می‌کنند و شانس مدال‌آوری‌شان در المپیک چندبرابر تفتیان است. همه مسائل یادشده این فرضیه را تقویت می‌کند که تفتیان بعد از شکست، ماجرای دزدیده‌شدن کفش‌هایش را برای بهانه‌تراشی مطرح کرده است.
کفش‌هایی که در گیت جاماند
برخی نزدیکان تفتیان، ماجرای دزدیده‌شدن کفش‌های تفتیان را از زبان او این‌طور مطرح می‌کنند که گویا سریع‌ترین مرد ایران هنگام ورود به ورزشگاه و در گیت کفش‌هایش را جا می‌گذارد. در شلوغی رفت‌وآمد گیت، وقتی تفتیان برای گرفتن کفش‌هایش برمیگردد، مأموران گیت می‌گویند کفش‌ها را به فردی داده‌اند که برای تحویل آن‌ها مراجعه کرده بود؛ بنابراین ادعا، مسئولان بعد از بررسی دوربین‌های گیت به فردی که کفش‌ها را گرفته بود مراجعه می‌کنند و چمدانش را می‌گردند، اما کفشی در میان نبوده است و آن ورزش‌کار همه‌چیز را منکر می‌شود. گفته‌هایی که البته منبع آن دوستان نزدیک به تفتیان بودند و معلوم نیست چقدر اعتبار دارد، اما این‌طور که مسلم است، هر اتفاقی افتاده در گیت بوده و تفتیان آنجا کفش‌هایش را گم کرده است.
قهرمانی بدون کفش‌های جادویی
شاید یک علامت سؤال جدی در این میان آن باشد که مگر تفتیان که یک چهره المپیکی است و خودش را برای بزرگ‌ترین رویداد ورزش جهان آماده می‌کند، فقط همین یک کفش را داشته است؟ پاسخ این است که در رشته دوومیدانی کفش اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. آن‌هم در رشته‌ای که رکورد‌ها را صدم ثانیه‌ها تعیین می‌کند. کفش‌های یک دونده در چنین سطحی با مختصات ویژه و اسکن کامل آناتومی پای همان ورزش‌کار طراحی و ساخته می‌شود. ازاین‌رو، اینکه ورزش‌کاری در اندازه تفتیان فقط یک کفش داشته باشد، عجیب نیست، زیرا این کفش‌ها هم گران است و هم ورزش‌کار ماه‌ها و سال‌ها فقط با آن تمرین می‌کند و چند دست از آن ندارد. خلاصه اینکه از این بابت نمی‌توان خرده‌ای به تفتیان گرفت و اگر واقعا کفش‌هایش دزدیده شده باشد، قطعا در عملکردی که داشته تأثیرگذار بوده است.
بهای گران یک مدال
دبیر فدراسیون دوومیدانی در تازه‌ترین اظهارنظر گفته همه دوربین‌ها بررسی شده و هیچ دزدی‌ای اتفاق نیفتاده است. علی رضایی فکر می‌کند حرف‌های تفتیان هیچ سنخیتی با واقعیت ندارد. اما آنچه در این میان حائز اهمیت است، این است که فارغ از درست یا غلط‌بودن ادعای تفتیان، این صحبت‌ها به چه بهایی مطرح شده است؟
ازدست‌رفتن مدال طلای یک مسابقه بین‌المللی آن‌قدر برای تفتیان مهم بوده است که بخواهد چشم به روی همه حمایت‌ها و زحمات فدراسیون، هیئت دوومیدانی به‌ویژه مسئولان استانی که در این سال‌ها همه‌جوره حامی او بودند و حتی مسئولان ورزشگاه امام‌رضا (ع) که هروقت خواسته ورزشگاه را برای تمرین در اختیارش قرار دادند، ببندد و چنین سوژه‌ای را دست رسانه‌ها بدهد؟ آیا تفتیان نمی‌توانست کمی سنجیده‌تر سخن بگوید و جام بین‌المللی را که یک اتفاق خوب برای دوومیدانی ایران بود، این‌چنین به حاشیه نکشد؟!