«بال بازی» یا راه رفتن در امتداد بال‌های هواپیما در حین پرواز، یک بدل کاری جسورانه بود که در نمایش‌های هوایی دهه ۱۹۲۰ اجرا می‌شد. این کار در ابتدا برای نشان دادن تعادل و ثبات هواپیما‌ها صورت می‌گرفت، سپس به منظور انجام تنظیمات مکانیکی هنگام پرواز رواج یافت و درنهایت به یک بدل کاری نمایشی تبدیل شد.
عاطفه همایونی | شهرآرانیوز؛ «بال بازی» یا راه رفتن در امتداد بال‌های هواپیما در حین پرواز، یک بدل کاری جسورانه بود که در نمایش‌های هوایی دهه ۱۹۲۰ اجرا می‌شد. این کار در ابتدا برای نشان دادن تعادل و ثبات هواپیما‌ها صورت می‌گرفت، سپس به منظور انجام تنظیمات مکانیکی هنگام پرواز رواج یافت و درنهایت به یک بدل کاری نمایشی تبدیل شد.
بدل کاران تلاش می‌کردند با انجام کار‌هایی مانند بالانس زدن، آویزان شدن از دندان‌ها و پریدن از روی یک هواپیما به هواپیمای دیگر، نمایش‌های پیچیده تری را اجرا کنند. این بدل کاران با افتخار می‌گفتند که هدفشان از این اجرا‌های پرخطر، کسب درآمد از طریق مخاطبانی است که احتمالا برای دیدن مرگ یک نفر آمده بودند.
برای بال بازها این کار یک تجربه وحشتناک و وسوسه انگیز بود. اگر قصد راه رفتن روی بال یک هواپیما را داشته باشید، باید مطمئن شوید که به وسیله مطمئنی چنگ زده اید که می‌تواند وزن شما را در برابر وزش بادی به سرعت حدود ۱۰۰ مایل در ساعت تحمل کند.
به گفته ناظران و مورخان، راه رفتن روی بال‌ها یک قانون حیاتی داشت؛ تا زمانی که چیز بهتری برای آویزان شدن به آن پیدا نکرده اید، آنچه را در دست دارید، رها نکنید.
یکی از این بال باز‌های جسور، اورمر لاکلیر ۲۶ ساله بود. این جوان آمریکایی ابتدا برای رفع مشکلات مکانیکی هواپیما در حین پرواز روی بال‌ها می‌رفت و بعد‌ها در نمایش‌های هوایی دهه ۱۹۲۰، مردم را با بدل کاری‌های جسورانه اش شگفت زده کرد. متأسفانه یکی از همین نمایش‌ها جان او را گرفت. در میان بال بازها، ۸ نفر در اولین تجربه شان جان خود را از دست دادند. این پیشگامان بدون استفاده از هر وسیله ایمنی و چتر نجات روی بال‌ها راه می‌رفتند. پس از اتفاقات ناگوار بسیار، بال بازها با سیم‌هایی مستحکم به هواپیما متصل می‌شدند و موظف بودند چتر نجات همراه داشته باشند.
میان بال باز‌های حرفه ای، چارلز لیندبرگ به شیرین کاری‌های جسورانه با چتر نجات شهرت داشت. بسی کلمن، اولین زن آفریقایی تبار که موفق به دریافت مجوز خلبانی بین المللی شده بود نیز با استفاده از چتر نجات بدل کاری می‌کرد. یکی دیگر از زنان موفق در این حرفه، لیلیان بویر بود که در صد‌ها نمایش بال بازی شرکت کرد.
دوران طلایی بال بازی با قانون اجباری بستن چتر نجات در سال ۱۹۳۸ کم رنگ شد و در دهه ۱۹۴۰ تقریبا پایان یافت، اما خلبانان باتجربه هنوز هم روی هواپیما‌های قدیمی ترمیم شده بر بال‌های مرگ قدم می‌گذارند.
کارول لین بر بال هواپیمایی که شوهرش آن را بر فراز تورنتو به پرواز درآورده است؛ ۱۹۸۲.
ایوان اونگر و گلدیس بالای، روی بال‌های هواپیما تنیس بازی می‌کنند؛ ۱۹۲۵.
بال بازها بالا و پایین بال یک هواپیما خودنمایی می‌کنند؛ ۱۹۲۰.
ریچارد شیندلر درحال بدل کاری؛ ۱۹۱۹.
لیلیان بویر، بال باز مشهور؛ ۱۹۲۲.