سرپرست گروه تحقیق جمعیت سلامت روان، می‌گوید: در دوران کرونا تلاش بی‌وقفه زنان برای رسیدگی به همه اموری که بر دوششان قرار گرفته است فشار بیش‌ازاندازه‌ای بر آن‌ها وارد می‌آورد، رسیدگی به خود را به کاری ناممکن برای آن‌ها تبدیل کرده است و بر سلامت روان آن‌ها تأثیر‌های بسیاری گذاشته است.
به گزارش شهرآرانیوز، در حدود دو سال گذشته، همه‌گیری جهانی ویروس کرونا خسارات بسیاری به جامعه جهانی وارد کرد. از دست دادن عزیزان، تلفات روزانه، استرس جان‌کاه و بیکاری همگی آثار جبران‌ناپذیری بر روان همه ما گذاشتند. با این همه، آمار به‌دست‌آمده حاکی از این است که فشار ناشی از زیستن در این دوره پرتنش بر زنان به‌ویژه مادران به‌مراتب بیش از مردان بوده است.
بنا بر آمار ارائه‌شده از سوی دفتر آمار مشاغل ایالات متحده، از آغاز پاندمی تاکنون ۵/۲ میلیون زن به سبب افزایش مسئولیت‌هایشان در خانه و خانواده مجبور به ترک شغل خود شده‌اند. این در حالی است که در مردان، این رقم ۸/۱ میلیون نفر بوده است.
دکتر ونسا کندی، مدیر بخش روان‌شناسی مرکز بازپروری دریفت‌وود، می‌گوید دلیل این امر دیدگاه‌ها و انتظاراتی هستند که ریشه در فرهنگ جوامع دارند. به گفته او، به طور کلی «تربیت» و «مراقبت» اموری بیشتر زنانه تلقی می‌شوند، و استنباط عمومی بر این است که زنان برای مراقبت از فرزندان و رسیدگی به امور خانه و خانواده در اولویت هستند. این امر ریشه در انگاره‌های فرهنگی مرتبط با نقش‌های جنسیتی در جوامع بشری دارد. این استنباط‌های (نه لزوما صحیح و گاه کلی‌نگر) ریشه‌دوانده در فرهنگ سبب شده‌اند که در دوره همه‌گیری، فشاری غیرضرور و بیش از توان زنان بر آن‌ها وارد شود، فشاری که به بروز استرس فزاینده و تشدید مشکلات مرتبط با سلامت روان در زنان منجر شده است.
آژانس CARE International به‌تازگی گزارشی درباره چالش‌های زنان در دوره همه‌گیری منتشر کرده است. ۲۷ درصد از زنان شرکت‌کننده در پژوهش این آژانس اعلام کردند چالش‌های روانی آن‌ها در این دوره افزایش یافته است، اما این رقم در مردان تنها ۱۰ درصد بوده است. یکی از مواردی که زنان به‌طور ویژه به آن اشاره کردند استرس ناشی از افزایش صعودی بار مسئولیتی بود که یک‌باره بر دوششان گذاشته شده است. نگرانی درباره معیشت، خوراک و خدمات سلامت نیز از عوامل دیگر افزایش استرس در زنان بوده‌اند.
دکتر نائومی تورس‌مکی، سرپرست گروه تحقیق جمعیت سلامت روان، می‌گوید در این دوره تعداد زیادی از زنان مجبور به ترک شغلشان برای رسیدگی به فرزندان یا سایر اعضای خانواده در خانه شده‌اند، یا از خانه کار می‌کنند و مجبور به رفت‌وآمد بی‌وقفه و فرساینده بین مسئولیت‌های متعدد (مراقبت از فرزندان، آموزش آن‌ها در خانه، کار در خانه و رسیدگی به سایر مسئولیت‌هایشان) هستند. با توجه به همه این‌ها تأثیرپذیری بیشتر زنان از شرایط همه‌گیری قابل‌درک است. او می‌افزاید تلاش بی‌وقفه زنان برای رسیدگی به همه اموری که بر دوششان قرار گرفته است فشار بیش‌ازاندازه‌ای بر آن‌ها وارد می‌آورد، رسیدگی به خود را به کاری ناممکن برای آن‌ها تبدیل کرده است و بر سلامت روان آن‌ها تأثیر‌های بسیاری گذاشته است.
دکتر کندی نیز با تأیید گفته‌های دکتر تورس‌ـ‌مکی می‌افزاید: تلاش برای رسیدگی به چند وظیفه به‌طور هم‌زمان، به کاهش میزان دقت و کیفیت عملکرد این زنان در هر نقشی منجر شده است و زمان لازم برای رسیدگی به خود را از آن‌ها می‌گیرد. به همین دلیل است که شاهد افزایش مشکلات روانی در زنان در این دوره بوده‌ایم.