گروه ورزش/شهرآرانیوز، لیگ ملت‌های والیبال از فردا جمعه در شهر ریمینی ایتالیا آغاز می‌شود و تیم ملی ایران در اولین رقابت خود ساعت ۱۵:۳۰ دقیقه به مصاف یاپن خواهد رفت. سابقه رویارویی ایران و ژاپن در والیبال به چندین دهه قبل بر می‌گردد. به روزگارانی که هنوز والیبال به المپیک راه نیافته بود و تازه در شروع اوج گیری اش در قاره کهن، در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ در زمره رشته‌های رسمی جای گرفت و والیبال ایران با مربیگری مرحوم شریف زاده و بازیکنانی که حالا دیگر در قید حیات نیستند، در فینال با غلبه بر هنگ کنگ و فیلیپین و هند و شکست برابر ژاپن میزبان به مدال نقره رسیدند. از آن سال تا سال ۲۰۰۳ دوازدهمین دوره مسابقات جام ملت‌های آسیا در " تیانجین " چین، سهم ایران همواره شکست و ناکامی بود و نزدیک به ۴۵ سال طول کشید تا والیبال ایران خود را سر انجام از زیر سایه بلند پیروزی‌های یکطرفه حریف رهانید و به تدریج توانست با یک برنامه ریزی مدون با کنار زدن مثلث مدعیان سنتی (ژاپن، چین و کره) و مدعی جدیدی، چون استرالیا، آقای والیبال آسیا شود. اما در آستانه جدال دو رقیب قدیمی در لیگ ملت‌ها، بد نیست یادی کنیم از حماسه ساران آن بازی تاریخی به سرمربیگری پارک کی ون کره‌ای و سرپرستی حسین حسینی و مردانی که خالق آن افتخار بزرگ و زمینه ساز موفقیت‌های امروزی والیبال ایران شدند.
در تیم ملی والیبال ایران در آن دوره که با کسب نخستین مدالش در قهرمانی آسیا، روی سکو رفت در کادرفنی مرحوم حسن منصوری، عباس برقی، اسماعیل خرسندل عضویت داشتند و اعضای آن را بازیکنانی، چون امیرحسینی، امیرحسین منظمی، محمد شریعتی، احسن شیرکوند، محمد منصوری، علیرضا نادی، عباس قاسمیان، محمود افشاردوست، بهنام محمودی، محمد ترکاشوند و افشین اولیایی تشکیل می‌دادند.
تیم ملی ایران در پی شکست از کره جنوبی در نیمه نهایی در بازی رده بندی موفق به شکست دادن ۳ بر ۲ استرالیا، یکی از مدعیان قهرمانی به سرمربیگری جان اوریاته آرژانتینی شد و برای نخستین بار به مقام سومی این بازی‌ها رسید.
اما به بازی فردا برگردیم جایی که یشی کاوا شاغل در میلان ایتالیا هم بازی و هم دوره سعید معروف، فوت و فن پاسور زبر دست ما را می‌داند، اما این تیم در نبود نیشی دا که به شدت آسیب دیده ناچار است که پاس‌های سرگردان را به شیمیزو بدهد که از قضا سید موسوی استاد دفاع کردن این چشم بادامی چپ دست است. در پست پاسوری آن‌ها سیکی تا را دارند که از پنجه‌های نرمی برخوردار است، اما قابل مقایسه با کاپیتان معروف نیست.
نمی‌خواهیم پست به پست پیش داوری بکنیم، اما ژاپنی‌ها که از سرعتی صرف به والیبال مدرن روی آوردند در دفاع روی تور کوتاه‌تر از تیم ایران هستند و در توپ گیری دیگر مثل گذشته سرسخت نشان نمی‌دهند، اما یک ویژگی ذاتی خود را هنوز حفظ کرده اند و آن جنگندگی تا آخرین پوئن است. سرویس خوب می‌زنند و اگر دریاف کننده‌های ما ساعد جفت و جور داشته باشند ملالی نخواهیم داشت.
لیگ ملت‌ها در سال منتهی به المپیک برای هیچ تیمی هدف نیست از جمله برای تیم ملی ایران، ولی به لحاظ اعتباری بچه‌های شجاع و غیور تیم ملی می‌دانند که نباید به یک تیم آسیایی ببازند. بدون شک همه لیگ ملت‌ها را تمرینی جدی برای حضور مقتدرانه در المپیک توکیو می‌دانند.