به گزارش شهرآرانیوز؛ از امروز صبح، عکسی در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود که تخت خوابی را در کنار قبری نشان می‌دهد.
دکتر فاروق نجرابی، پدر میوند نجرابی –استادی که در حادثه تروریستی حمله به خودروی اساتید و دانشجویان دانشگاه البیرونی کشته شد-، نتوانسته دوری پسرش را تحمل کند.
وی، جسد تکه‌پاره پسرش را در کلینیک شخصی‌اش دفن کرده تا شب‌ها کنارش بخوابد؛ پسری که در شرایط تلخ افغانستان آن را بزرگ کرده، زمینه تحصیل برایش فراهم کرده و تبدیل کرده بود به آموزگاری تا نسل امروز افغانستان از او چیزی یاد بگیرند و به آینده روشن‌تری برسند.
این تصویر، غم‌انگیز است؛ آن‌قدر که می‌تواند هر استخوانی را به درد بیاورد و خرد کند. این، تصویری از گره‌خوردگی غم در زندگی افغانستان است؛ جایی که هر روز آدم‌هایی در آن به زمین می‌افتند و دیگر بر نمی‌خیزند.
هرچند، به زمین‌افتادن و بلندنشدن، بخشی از زندگی در افغانستان شده و برای خیلی‌ها، به کرختی انجامیده است؛ اما آنانی که تلخی این افتادن‌های بی‌دلیل را از نزدیک احساس می‌کنند، دیگر کرخت نه که زخمی هر روز در وجودشان رشد می‌کند و بزرگ می‌شود.
تصویر دکتر فاروق نجرابی که کنار تخت پسرش خوابیده، نشان‌دهنده قسمتی از رنج و زخم افغانستان است که زیر خاک پنهان نشده و به شکلی خودش را به نمایش گذاشته است؛ به شکلی که تلنگری به دیگران بزند و آنان که زخم را از دورتر می‌بینند و دچار کرختی و بی‌تفاوتی می‌شوند، خواب از چشم شان بپرد و به آنها بگوید که این‌جا، زیر همین خاک نم‌ناک که می‌بینید، تنی خوابیده است که به رؤیاهای بزرگی می‌اندیشید؛ به فردا و روزی که شاید جنگ، این پیر پیرهن چرکین، دندان‌های بدریختش را از این تکه جغرافیا بیرون بکشد و آدم‌ها، نگران پرپرشدن رؤیاهای‌شان نباشند؛ نگران این که به خانه بر نگردند.
منبع: فارس