از اواسط قرن نوزدهم، سنت گرفتن عکس در حال کار، برای معرفی حرفه افراد، به وجود آمد.
عاطفه همایونی | شهرآرانیوز؛ احتمالا در رسانه‌های اجتماعی و به‌خصوص در اینستاگرام دیده‌اید افرادی را که ابزارکار به دست، جلو دوربین به گونه‌ای ژست می‌گیرند که انگار واقعا مشغول به‌کار هستند و با انتشار این عکس‌ها، خود یا حرفه‌شان را به دیگران معرفی می‌کنند. شاید برایتان عجیب باشد که بدانید این سنت به اواسط قرن نوزدهم برمی‌گردد.
افراد مختلف از صنعتگران و مهندسان تا دلقک‌ها و مبلغان لباس کار خود را بر تن و وانمود می‌کردند در حال انجام حرفه خود هستند. آن‌ها حرفه‌شان را بخش مهمی از زندگی می‌دیدند و ترجیح می‌دادند پرتره‌ای که از خود در خانه دارند، نشانگر این بخش هویتی آن‌ها باشد.
این پرتره‌ها از نوع عکس‌های تین‌تایپ (یا فروتایپ) بودند که روی یک ورقه نازک فلزی سیاه‌رنگ چاپ می‌شدند. تین‌تایپ از اولین روش‌های عکاسی بود که بیشتر برای عکاسی پرتره استفاده می‌شد.
این عکس‌ها در قرن نوزدهم در استودیو‌های عکاسی تولید می‌شدند، اما بعد‌ها این شیوه در غرفه‌های نمایشگاهی و کارناوال‌ها رواج یافت. از آنجا که ورقه فلزی به‌کاررفته انعطاف‌پذیر بود و نیازی به خشک‌شدن نداشت، فقط پس از چنددقیقه از عکاسی، آماده تحویل به مشتری بود.
به عبارت دیگر، تین‌تایپ یک نوع ارزان، سریع و آسان برای تولید عکس‌ها بود که در بین طبقه کارگر آن دوران محبوبیت زیادی داشت.
در این مجموعه از عکس‌ها لوله‌کشان، نجارها، کارگران نساجی و حتی یخ‌فروشانی را می‌بینید که با افتخار آچارها، اره‌ها، دوک‌های نخ و انبرهایشان را به دست گرفته‌اند. این افراد در زمانی زندگی و کار می‌کردند که هنوز کارخانه‌های خصوصی و کارکنان متخصصشان بر صنعت و فرهنگ آمریکایی تسلط کامل نداشتند. بسیاری از زنان و مردان در این تین‌تایپ‌ها طبقه‌ای از صنعتگران مستقل بودند که نسلشان در حال انقراض بود. پرتره‌های آن‌ها بر استقلال و اصالت کارشان تأکید دارد.