گروه ورزش/شهرآرانیوز، فیبا در پاور رنکینگ شماره یک خود تیم ملی بسکتبال ایران را در رتبه ۱۲ قرار داد. یعنی در پایین‌ترین رتبه المپیک توکیو.
بسکتبال ایران به هر دلیلی؛ کلاس آسیایی، حضور در ادوار المپیک، استعداد، تجربه و استمرار و دیگر مسائل فنی و ...، از نظر فیبا تیم دوازدهم در بین ۱۲ تیم است. این نگاه از بیرون به بسکتبال ایران است، اما در داخل چه نگاهی به تیم ملی داریم؟ آیا در یک نگاه کلی اوضاع بسکتبال در ایران مطلوب است؟
آیا در صورت هر نتیجه‌ای که در پایان به غیر از پاور رنکینگ اولیه فیبا رقم بخورد باید بگوییم اوضاع بسکتبال در ایران مطلوب است؟ یا، این نتیجه حاصل کار کادر فنی با مجموعه فدراسیون بسکتبال است؟ به طور مسلم و یقین خیر. یک تیم با تجربیات ۱۵ – ۱۰ ساله حدود ۷ نفر که در بالاترین سطح نتیجه‌گیری خود قرار دارند، هرگز چنین ذهنیتی را به وجود نمی‌آورد.
از نظر مدیریت تیم، موارد فنی و تیمداری نیز در سه سال و نیم گذشته به قدری ضعیف عمل کردیم که جای توضیح ندارد و از باخت‌ها و حاشیه‌های پیرامون تیم ملی پیداست.
از جام جهانی ۲۰۱۹ تا همین امروز که تیم ملی در آستانه سفر به المپیک توکیو است، حتی پیشتر از آن در پنجره‌های جام جهانی، چه چیزی به تیم ملی و مجموعه بسکتبال ایران اضافه شد؟
همانگونه که در این ۳ سال و نیم، کار ویژه‌ای در تیم ملی انجام نشد با یک برد احتمالی یا باخت با نتیجه‌ای نزدیک و تصادفی هم تغییری در اوضاع ایجاد نخواهد کرد.
از اینکه تیم ملی بسکتبال را در زمین المپیک ببینیم خوشحالیم، اما دیگرانی هستند که به بهانه حضور بازیکنان در میدان به سود و منفعت بیشتر خود فکر می‌کنند بدون اینکه در موقعیت‌های امروزی بسکتبال نقشی داشته باشند؛ بنابراین اولویت اصلی برای همه ما «بازی» ملی‌پوشان است تا برد یا باختی که «خوشگذران‌های بحران» را برای رسیدن به مقاصد غیربسکتی‌شان خوشحال‌تر کند.
کسانی که بلافاصله با هر نتیجه‌ای معامله می‌کنند. باشگاه یا تیم ملی فرقی نمی‌کند.
با چنین تفکراتی شاید روی نیمکت باشگاهی ببریم، اما در تیم ملی، بازنده‌ای تمام عیاریم. مردم هم این را فهمیده‌اند و بدون اینکه «بردن» را در اولویت قرار بدهند به دنبال «بازی» تیم ملی هستند تا در پایان؛ تیم ملی را از «زد و بند»های اطرافیان جدا کنند.