فرشاد کاس نژاد | شهرآرانیوز، از کولاکوویچ تا آلکنو، یک سال بیهودگی آن شکست‌های شکننده تیم ملی والیبال ایران در لیگ ملت‌های ۲۰۲۱ ریمینی نمی‌توانست زمینه‌ساز یک شگفتی در المپیک توکیو باشد.
این حرف‌ها که لیگ ملت‌ها تمرین برای المپیک است، کاش خریداری نداشت و از ناکامی در لیگ ملت‌ها به پیام دقیق‌تری از وضعیت می‌رسیدیم. تیم ملی والیبال وقتی شانس موفقیت و درخشش و خلق شگفتی و هر چه را در لیگ ملت‌ها و المپیک از دست داد که یک سال را بدون مربی گذراند و منتظر نشست تا لیگ روسیه تمام شود و ولادیمیر آلکنو به ایران بیاید.
در آن یک سال که بیهوده گذشت، فدراسیون والیبال دچار این تصور بود که زیرکانه در تعطیلی بازی‌های ملی از پرداخت دستمزد مربی خلاص شده است. اما آلکنو وقتی کارش را در تیم ملی شروع کرد که فاصله کوتاهی تا لیگ ملت‌ها داشت.
او لیگ ملت‌ها را فدای المپیک کرد و تصمیم گرفت از لیگ ملت‌ها برای تدارکات المپیک استفاده کند، اما این اشتباه بزرگی بود که مرتکب شد و جز تمرین ناکامی، نتیجه دیگری برای والیبال ایران نداشت. ولادیمیر آلکنو در موقعیتی که تصمیم داشت تغییراتی در چهره تیم ملی پدید بیاورد، همواره درگیر بازی‌ها بود و در اوج رقابت در لیگ ملت‌ها و المپیک نمی‌توان مشغول تیم‌سازی شد. زمینه‌های ساختن این تیم باید در آن یک سالی ایجاد می‌شد که تیم ملی بدون مربی گذراند.
آلکنو شاید یکی از بهترین انتخاب‌ها برای تیم ملی والیبال ایران بود، یک مربی کارکشته که اگر در فرصتی کافی با تیم ملی ایران کار می‌کرد، شاید در لیگ ملت‌ها و المپیک تیم موفقی برای ایران می‌ساخت، اما فدراسیون والیبال خیال می‌کرد فقط برای مسابقات مربی می‌خواهد.
مربی تیم ملی در والیبال ایران طی دوره‌ای طولانی، در اردو‌ها و بازی‌های تدارکاتی و با شناخت دقیق از بازیکنان می‌تواند بهترین تیمش را بسازد، نه فقط در کوران مسابقات و درگیری در سخت‌ترین بازی‌ها. ولاسکو را که مثال می‌زنید، از قهرمانی ۲۰۱۱ در آسیا کارش را شروع کرد. فدراسیون والیبال، اما از جدایی غیرمنتظره ایگور کولاکوویچ تا شروع به کار ولادیمیر آلکنو، تیم ملی را در وقفه‌ای نزدیک به یک سال رها کرد. رها کردن یک تیم نمی‌تواند هیچ عواقبی نداشته باشد. لیگ ملت‌ها و المپیک نتیجه آن رفتار با تیم ملی را به رخ والیبال ایران کشید.