گروه ورزش/شهرآرانیوز، تیم ملی والیبال در تاریخی و مهم‌ترین جدالش با رقیب سنتی اش ژاپن، اگرچه میل زیادی به پیروزی داشت، اما تهمیدات اندیشیده شده روحی و روانی و تاکتیک اتخاذی هرگز برای بردن تیمی که با تمام وجود می‌جنگید و حتی با وجود عقب ماندگی، پا عقب نمی‌گذاشت کافی نبود.
هر چه ژاپنی‌ها با اتکا به آنالیز خوب و زدن سرویس به پهلوی بازیکنان دریافت کننده و لیبروی ما، عملا توپرسانی تیم ایران را دچار اختلال کرده بودند، تیم ما هرگز نتوانست با آنالیز درست، فکری به حال چگونگی دفاع کردن نیشیدا و ایشی کاوا پیدا کند و در نهایت نیز مقهور توان بالای حملات این دو ستاره در روی تور شد. بماند که ژاپنی‌ها در سایه دریافت‌های مطلوب با حملات بی وقفه پایپ هم زمین ما را آماج حملات توپخانه‌ای خود قرار می‌دادند. البته تیم ما نیز بیکار نبود و در سایه بازیسازی معروف و کریمی و حملات منطقه ۴ میثم صالحی و امیر غفور و صابر کاظمی در حملات جلو و عقب زمین و حملات گاه و بیگاه پایپ عبادی پور ژاپن را تحت تاثیر خود قرار می‌داد. در این میان درخشش یامااوچی مدافع میانی پرقدرت چشم بادامی‌ها و تا حدودی اوندرا هم با غفلت دفاع میانی ایران از این دو بر قدرت خط حمله حریف اضافه می‌کرد.
تیم ایران حتی قدرت برتری دو بر یک در پایان ست سوم را ندانست و در ست چهارم نیز پس از بازی پایاپای تا امتیاز ۲۰ براحتی پا پس کشید تا ژاپنی‌ها با یک شروع عالی فاتح دیداری شوند که خیلی انتظارش را نداشتند.
حداقل توقعی که همگان از تیم ملی والیبال در این دوره بازی‌های المپیک داشته اند، صعود به دور یک چهارم پایانی بازی‌ها، همانند المپیک ریو بود که این اتفاق هم نیفتاد و شاهد عقبگرد والیبال در مقایسه با ۵ سال پیش بوده ایم.
تیم ملی در حالی سرنوشت صعودش را به روز آخر و بازی با میزبان تشنه برد و صعود گره زد که با توجه به برد ارزشمند روز اول مقابل لهستان، خیلی‌ها صعودش را در پایان بازی سوم با کانادا قطعی می‌دانستند. اما نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه تیم ایران با افت عجیب روحی و فنی در سه بازی آخرش، همه رویا‌های صعودش را بر باد رفته دید و چمدان‌ها را هم زودتر از آنچه که پیش بینی می‌شد، برای بازگشت به ایران بست!