گروه ورزش/شهرآرانیوز، با ناکامی تیم ملی والیبال در صعود به مرحله دوم بازی‌های المپیک، حالا شاهد خروار خروار تحلیل و سرازیر شدن انتقاد به سوی آلکنو و تیم ملی و فدراسیون والیبال و داورزنی هستیم که البته برخی از این مطالب هم اگرچه به حق و درست است، ولی برخی هم مثل همیشه، بوی انتقام گیری، فرصت طلبی و خود شیفتگی و عقده گشایی و اشک تمساح ریختن می‌دهد!
در اینکه عملکرد تیم ملی در المپیک توکیو، افتضاح و بد و ناامید کننده بود، هیچ کس دفاع نمی‌کند و حتی متولی آن نیز پذیرفته و از مردم و جامعه ورزش عذرخواهی کرده است چه رسد به بقیه و خوشبختانه فدراسیون نیز در رسانه‌ها مثل دوره‌های پیش، عاشق سینه چاک ندارد!
تعجب ما این روز‌ها بیشتر از آن‌هایی است که در هر دو رویداد عزا و عروسی استادند و خوب می‌دانند، چگونه بخوانند و برای همه دلبری کنند!
آدم‌هایی که نه از روی صداقت، بلکه با تزویر و ریا و " منم منم " کردن‌های توخالی، بیشتر به دنبال خودنمایی اند، تا شفای بیمار و نشان دادن راه نجات به غریق در حال غرق شدن!
اینکه فدراسیون والیبال ساختار مناسبی ندارد و در انتخاب کادر اجرایی به جای آدم‌های متخصص، از افراد بیگانه با والیبال استفاده می‌کند و برای تغییر نسل در تیم ملی استراتژی و برنامه‌ای نداشته و در جذب سرمربیان تیم ملی نیز بعد از ولاسکو موفق نبوده هم موافقیم، ولی این سوال مطرح است، چرا همه این مشکلات درست بعد از ناکامی و شکست‌ها، یادمان می‌آید و ردیف می‌شود و این ضعف‌های در روز‌های عادی و بخصوص خوشی، به بوته فراموشی سپرده می‌شود و همه چیز گل و بلبل نشان داده می‌شود؟!
حالا خودمانیم، اگر نتیجه بازی نزدیک با ژاپن بر عکس می‌شد و تیم ملی به دور دوم بازی‌های المپیک راه می‌یافت، آیا امروز نیز شاهد سرازیر شدن این همه انتقاد، در فضای رسمی و مجازی از فدراسیون، داورزنی و آلکنو بودیم؟!
جواب مطمئنا، خیر خواهد بود و شک نکنید، همه چیز ایده آل، مطلوب و عالی و طبق برنامه جلوه داده می‌شد و هیچ کسی هم سراغی از ضعف‌هایی که سال‌ها با والیبال ما هم ره و همراه است و همچنان هم خواهد بود، نمی‌گرفت؟! این را تجربه چندین و چند ساله ما می‌گوید.