محمد ناصر حق خواه | شهرآرانیوز - وقتی چهره‌ای با کارنامه‌ای نسبتا پذیرفتنی مثل مهران مدیری، برای اجرای گونه‌ای جدید از برنامه‌های تلویزیونی تصمیم می‌گیرد، بی شک باید منتظر چیزی متفاوت یا کم و بیش با کیفیت متوسط رو به بالا باشیم. مسابقه اطلاعات عمومی تلویزیونی مدیری چیزی بود که او با بیش از بیست سال سابقه اجرای طنز روبه روی دوربین و گفتگو با مهمان‌های مختلف به آن رسیده بود و انتظار داشتیم که چیز جدیدی برای رو کردن داشته باشد؛ چنان که احسان علیخانی وقتی از ماه عسل به عصر جدید رفت، انقلابی در سطح و کیفیت برنامه سازی تلویزیون ایران و نوع اجرای خود پدید آورد. اما دورهمی جدید مدیری دچار همان سندرمی شده بود که سریال دراکولا، آخرین ساخته او، دچارش بود؛ سندرم سرمایه زیاد و عمق کم؛ همان قدر که دکور‌ها و لباس‌های بی دلیل گران قیمت دراکولا به کارگردانی متوسط و فیلم نامه ضعیف سریال نمی‌خورد.
صحنه گران و آن ابزار عجیب و غریب در دکور که به اذعان مدیری و مدیران تلویزیون یکی از پرخرج‌ترین دکور‌های سازمان است هم از محتوا و جذابیت تهی بود؛ سؤال‌هایی تکراری، دم دستی یا بی دلیل دشوار که طبق معمول مهران مدیری با ژست همه چیزدانی اش با لهجه‌ای کمی با کلاس‌تر از حد معمول و تأکید‌های خاص روی بعضی حروف آن را می‌خواند، اما همان طور که گفتیم سؤالات یا آن قدر سطحی بودند که آشنایان با موضوع می‌دانستند که اطلاعات عجیبی در حال رد و بدل شدن نیست، یا آن قدر بی دلیل دشوار بودند که آدم از خود می‌پرسید اینکه جواب فلان سؤال را بدانیم به چه درد می‌خورد؟ از این هم بگذریم که چند اشتباه عجیب هم در پاسخ‌های برنامه وجود داشت که مدیری در یکی از برنامه‌ها از آن عذرخواهی کرد و سعی کرد که این اشتباهات را خیلی طبیعی و عادی جلوه دهد.
انگار اشتباه فاحش در پاسخ سؤالات یک برنامه با موضوع «اطلاعات عمومی» چیزی عادی است، که نیست. اما از سطح محتوایی برنامه که بگذریم، یکی دیگر از اشکالات دورهمی جدید، جذابیت نزدیک به هیچ برنامه بود. اوج جذابیت برنامه در گردیدن آن اهرم بزرگ و جیغ و داد شرکت کنندگان برنامه بود. شوخی‌های معمولا بجا و عمدتا بامزه مدیری هم نمی‌توانست چیزی به این برنامه بیفزاید و پس از چند دقیقه تماشا دست بیننده به سمت کنترل می‌رفت.
در نتیجه مسابقه دورهمی برنامه‌ای شده بود شبیه همه برنامه‌های دیگر صدا و سیما که نمی‌توان آن را فاجعه خواند، اما بی شک این قدر سر و صدا و هزینه هم برای آن لازم نبود؛ برنامه‌ای که اگر مدیری مجری آن نبود و یک مجری درجه دو روی صندلی اش می‌نشست، تا همین اندازه هم مخاطب نداشت. اما نکته اینجاست که اگر مهران مدیری روی صندلی اجرا ننشسته بود، اسپانسر‌های گردن کلفت برنامه هم میلی برای سرمایه گذاری در یک مسابقه اطلاعات عمومی نداشتند.