حسین بیات | شهرآرانیوز؛ «آیا بیمارستان برای بیمار کرونایی کاری می‌کند؟» شاید همین سؤال در ناخودآگاه برخی از ماست که سبب می‌شود تا لحظه‌های آخر بیمارمان را به بیمارستان نبریم. هر کداممان شنیده ایم که در بیمارستان آن طور که باید و شاید از بیمار نگهداری نمی‌شود، به ویژه در بیمارستان‌های دولتی! برخی مان هم تجربه اش کرده ایم که در شلوغی بیمارستان، توجه چندانی به بیمارمان نشده و برای همین حالا که حرف کرونا و جان گیری اش به میان می‌آید، به استناد همان شنیده‌ها یا تجربیات بنا را بر آن می‌گذاریم که خانه برای فرد مبتلا بسیار بهتر از بیمارستان یا درمانگاه است. اما آیا در خانه می‌توان به تشخیص درستی از شرایط بیماری و مقابله با آن رسید؟
فاطمه سیرجانی، ۲ ماه پیش کرونا گرفته بود و برخلاف خیلی‌ها که ۲ هفته‌ای خوب شده اند، او پس از یک ماه به محل کار خود برگشته است. او می‌گوید: حدس می‌زدم کرونا داشته باشم، حالم خوب نبود، اما ترس داشتم به درمانگاه یا آزمایشگاه بروم. فکر می‌کردم آلودگی این محیط‌ها برایم خطرناک‌تر است. یک هفته به هر شکلی بود با دشواری گذشت، اما از هفته دوم حالم بدتر شد و ناچار شدم بروم به درمانگاه. آنجا بالأخره دارو دریافت کردم و حالم روبه بهبودی بود.
به عقیده فاطمه اگر واحد‌های درمانی عملکرد بهتر و شفاف تری داشتند و توانمندی‌های آنها اطلاع رسانی می‌شد، امثال او خیلی زودتر به بیمارستان مراجعه می‌کردند.
رضا ازغندی هم همین تجربه را دارد، البته برای مادرش و متأسفانه شرایط برای او به خوشی پیش نرفته است. مادر او ابتدای سال ۹۹ درگذشته است، آن هم بر اثر کرونا. می‌گوید: بردیمش بیمارستان قائم، چند روزی هم بستری بود، اما دیر شده بود و متأسفانه مادرم فوت کرد.
او به استناد توصیه‌های خاله اش و اینکه بیمارستان آلوده است، مادرش را به بیمارستان نبرده است تا اینکه «نفسش در سینه گره خورد و افتاد روی زمین».
تأخیر یک هفته‌ای رضا در رساندن مادرش به بیمارستان شده است عذاب وجدان یک سال گذشته اش و مدام این سؤال را از خود می‌پرسد که «چرا زودتر نبردمش؟»؛ سؤالی که برایش جوابی به جز حسرت نیست.
مریم شفیعی هم که مادرش در آی سی یو اورژانس عدالتیان بستری است، می‌گوید: هفته پیش مادرم را به بیمارستان آوردیم.
آن طور که می‌گوید، مراجعه آنها بعد از وخیم شدن حال مادرش بوده است و اینکه «۵ روز در بخش نگهش داشتند، اما حالش بهتر نشد و امروز صبح منتقلش کردند به بخش مراقبت‌های ویژه».
او در پاسخ به اینکه «چرا زودتر به بیمارستان مراجعه نکرده اند» می‌گوید: «میان اقوام چند نفر گفته بودند که آن چنان مریض نبوده اند و فقط برای آزمایش رفته اند بیمارستان، اما آلودگی آنجا باعث شده است که حالشان بدتر شود و راستی راستی کرونا بگیرند.»
بیمارستان هراسی اتفاق تازه‌ای نیست، بیشتر ما نمونه اش را در ذهنمان داریم تا برای دیگری تعریف کنیم، اما شاید باید کرونا می‌آمد و ما را با عواقب ترسناک این ترس روبه رو می‌کرد. پیش تر‌ها که کرونا نبود، موارد نادر بود، اما حالا می‌دانیم ترس بزرگ تری هم از این هست؛ ترس روبه روشدن با سه رقمی شدن کشته‌های کرونا در مشهد!
اسفند گذشته روزنامه ایران در گزارشی به نقل از خسرو صادق نیت، رئیس بیمارستان امام خمینی (ره) تهران، نوشت: «از هزاران نفری که هر روز سخنگوی وزارت بهداشت از ابتلای آنها به ویروس کرونا خبر می‌دهد، ۹۸درصدشان بعد از بستری در بیمارستان بهبود پیدا می‌کنند و فقط ۲ درصد آنها جانشان را از دست می‌دهند. این ۲ درصد هم کسانی هستند که عموما با حال بد به بیمارستان مراجعه می‌کنند.» حالا شرایط نه تنها همچون زمستان گذشته، بلکه بسیار بدتر است؛ اورژانس‌های مشهد پر هستند از بیماران بدحال. بیماران بدحالی که به برخی از آنها هیچ کمکی نمی‌شود کرد. این باور غلط که بیمارستان آلوده است و سبب مرگ بیماران می‌شود، میزان مراجعه بیماران بدحال به مراکز درمانی را افزایش داده است.
این گونه است که هراس از رفتن به بیمارستان مسیر درمان را برای تیم پزشکی سخت و پیچیده کرده است.
به عقیده محمد طالب پور، رئیس بیمارستان سینای تهران، نیز بیمارستان هراسی شمشیری دولبه است، زیرا در اوج اول کرونا افرادی که علائم داشتند بدون آنکه شرایط بستری داشته باشند، مراجعه می‌کردند و این باعث می‌شد بیشتر مبتلا شوند. همه مشکل اینجاست که مردم نمی‌دانند در چه مرحله‌ای به بیمارستان بیایند و البته که مرز آن را مریض تشخیص نمی‌دهد.
او اندازه گیری اکسیژن خون را یکی از راه‌های تشخیص وخامت حال بیمار می‌داند و تأکید می‌کند: «اگر اکسیژن خون زیر ۹۳درصد باشد، حتما باید به بیمارستان مراجعه کنند. یعنی اگر اکسیژن خون به زیر ۹۳درصد برسد، دیگر بیمارستان هراسی مفهومی ندارد، زیرا حال بیمار خراب است.»
«براساس بررسی‌ها ۴۰درصد فوتی‌های ناشی از کرونا در ۴۸ساعت اول ورود به بیمارستان رخ می‌دهد که نشان دهنده مراجعه دیرهنگام ناشی از بیمارستان هراسی است.» این‌ها سخنان رئیس بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان امام رضا (ع) در مشهد است. او می‌گوید: «این روز‌ها بیمارستان هراسی عامل ۴۰درصدی فوتی‌های ناشی از کروناست.»
به گفته علیرضا صداقت، یکی از عواملی که باعث افزایش مرگ ومیر بیماران مبتلا به کرونا شده، مراجعه دیرهنگام بیماران بدحال به بیمارستان است و این درحالی است که در صورت تشخیص پزشکان مراکز خدمات جامع سلامت یا درمانگاه‌ها و کلینیک‌های شهر مبنی بر انتقال بیمار به بیمارستان، این اقدام باید در زمان مقرر انجام شود.
او معتقد است که مردم در شرایط کنونی همدیگر را از انتقال بیمارانشان به بیمارستان برحذر می‌دارند و به شدت از بیمارستان هراس دارند. رئیس بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان امام رضا (ع) در مشهد به صراحت می‌گوید: «برخلاف تصور عموم مردم، نه تنها کرونا بیماری بدون درمانی نیست، بلکه با مراجعه زودهنگام به پزشک به راحتی و با هزینه‌های کمتر از مراجعه دیرهنگام درمان پذیر خواهد بود و مراجعه دیرهنگام شانس بهبودی را می‌کاهد یا اینکه طول دوره بیماری را افزایش می‌دهد.»
صداقت از شهروندان می‌خواهد که به محض مشاهده علائم مشکوک به کرونا یا با سامانه۱۹۱ تماس بگیرند یا اینکه به مراکز درمانی ۱۶ساعته یا مطب پزشکان مراجعه کنند، زیرا وقتی پزشک به بستری در بیمارستان توصیه می‌کند، مردم باید مطمئن باشند بستری به موقع بیماران در بیمارستان تضمین کننده بهبودی بیمارشان خواهد بود.
او با نگاهی به آمار فوتی‌های کرونا در مشهد اضافه می‌کند: «متأسفانه مردم زمانی بیماران را به مرکز درمانی می‌رسانند که شرایط بیماری بسیار پیشرفت کرده و فرصت برای انجام بعضی اقدامات مؤثر درمانی از دست رفته است.»
دبیر کارگروه مراقبت و درمان کرونای دانشگاه علوم پزشکی از افزایش خطر مرگ ومیر به واسطه پدیده بیمارستان هراسی می‌گوید و اضافه می‌کند: مردم به اخبار نادرستی که در فضای مجازی منتشر می‌شود، توجه نکنند و اطلاعات صحیح را از رسانه‌های حقیقی پیگیری کنند.
علی اصغر انجیدنی ادامه می‌دهد: مردم در صورت بروز علائم مشکوک به کرونا به مراکز خدمات جامع سلامت و درمانگاه‌هایی که دراین زمینه در نظر گرفته شده. مراجعه کنند.
به گفته او بیماران در صورت نیاز به خدمات بستری به بیمارستان‌های ریفرال، ارجاع داده می‌شوندو مردم باید به دور از هرگونه نگرانی و هراسی برای دریافت خدمات بیشتر به این مراکز مراجعه کنند.
او تاکیدمی‌کند: اگر کسی نیاز به بستری دارد، بایدپیش از آنکه دیر شود، خدمات مورد نیاز را دریافت کند.