به گزارش شهرآرانیوز؛ مجله دنیای ورزش در شماره ۶۰۲ به‌تاریخ ۱۷ اردیبهشت ۱۳۶۲ با اسماعیل شجیع یکی از اضلاع سه‌گانه مثلث مربیان سازنده فوتبال مشهد در دهه ۶۰ مصاحبه کرده است. اسماعیل شجیع که در دهه ۶۰ در کنار مهدی قیاسی و قاسم زردکانلو، از مربیان سازنده و نامی فوتبال خراسان، بود در این مصاحبه به سؤالات خبرنگار وقت این مجله در مشهد پاسخ می‌دهد. در ادامه بخش‌هایی از این گفت‌وگوی جالب و خواندنی، هم‌اینک پیش‌روی شماست:
برادر اسماعیل شجیع، مسئول کمیته برنامه‌ریزی هیئت فوتبال خراسان و مربی هواپیمایی مشهد، از مربیان خاکی است که بدون اغراق می‌توان گفت خیلی از فوتبال‌بازان صاحب‌نام و روبه‌شکوفایی مشهد شاگرد وی بوده‌اند، زیرا عقیده او همواره بر این بوده است که مربی باید با سازندگی‌هایش سرمشق قرار گیرد؛ چه در زمین‌های خاکی که شجیع مدت‌ها در آن کار کرده است و چه در تیم‌های باشگاهی و...
در ذیل مصاحبه‌ای داریم با شجیع درباره موفقیت حال و گذشته فوتبال خراسان و مسائل دیگر.
ابتدا نحوه انتصاب هیئت قبلی بر موازین درستی انجام نگرفت؛ این بزرگ‌ترین مسئله بود. چگونه می‌توان قبول کرد وقتی هیئتی خوب کار می‌کند و بازده کارش مورد توجه و قبول مردم است، یک‌باره فرو بریزد؟ این همکاری‌نکردن عمومی با هیئت نبود، بلکه همکاری‌نکردن با جریانی غلط بود که پذیرش آن سخت و همکاری با آن‌هم سخت‌تر بود. متأسفانه در ۱۰ سال گذشته فوتبال مشهد هیچ‌گاه شرایطی مطلوب نداشته است. هرگاه که کار می‌خواست در مسیری مناسب قرار بگیرد، مسیر غلط را با طرح و برنامه‌های غلط پیش پایش نهاده‌اند. بدین ترتیب بوده که استعداد‌ها نابود و کار‌ها خراب شده است.
منتها عده‌ای خستگی‌ناپذیر که همیشه سنگ زیرین آسیاب بوده‌اند و هستند و با سیلی صورت سرخ کرده‌اند، از حیثیت و هستی این ورزش دفاع کرده‌اند، ولی درهرحال ما درجا زده و پیرامون «صفر» چرخیده‌ایم! ورزش خراسان ۵ میلیونی برای آنکه سروسامانی بیابد و در مسیری ایدئال قرار گیرد، باید از توفان‌های ندانم‌کاری و دروغ و جوسازی‌ها دور بماند. جوانان اوقاتشان را بیخودی می‌گذرانند و ما می‌دانیم که برنامه‌ریزی برای آن‌ها بدون داشتن پول فایده‌ای ندارد. همه امید ما به آینده است تا شاید با کمک تماشاگران و فروش بلیت برنامه‌های سنگین ورزش جامه عمل بپوشد.
هیئت همان‌طور که از معنی‌اش پیداست، باید از چند نفر مرکب باشد که این چند نفر باید هماهنگ و مبتکر و متخصص باشند تا بتوانند اهداف جمهوری اسلامی را در فوتبال پیاده کنند. متأسفانه هیئت‌های گذشته موفق نبوده‌اند و در انتخاب خط‌مشی و افراد ضعیف بوده‌اند و ازاین‌رو فوتبال مشهد رشد نکرد.
هیئت درنهایت مشاوره و آزادگی مسائلش را حل‌وفصل می‌کند و هیچ‌کس به‌جز کار چاره‌ای ندارد، زیرا آن‌قدر عقبیم که برای جبرانش فقط به تعاون و همکاری نیاز داریم. هیئت فعلی خراسان به امید خدا می‌رود که الگویی بشود برای هیئت‌های تمام ایران. اگر مته به خشخاش نگذاریم، در مدتی کوتاه کار‌هایی بزرگ از هیئت خواهیم دید.
مربیان اکنون در شرایط مطلوبی به‌سر نمی‌برند و از آن اهمیتی که در شأن آن‌هاست، برخوردار نیستند. مربیان در مقابل کمترین حقوق، بیشترین کار را می‌کنند. حقوق اندک این‌ها را هم بیشتر خود تیم‌ها می‌دهند. این عمل که به مربیان حقوق کمی می‌دهند، از ابتدا خوب جلوه می‌کند، ولی وقتی که وسیع‌تر می‌اندیشیم، اهمیت‌ندادن به این مسئله مربی را دل‌سرد و کم‌کار می‌کند. به‌نظر من برای شخصیت‌دادن به مربیان هم که شده است، باید حقوق و ارزش آن‌ها را اعاده و در پاره‌ای معیار‌ها تجدیدنظر کرد.