شهربانو منصوریان حالا یکی از پرافتخارترین‌های ووشوی ایران به حساب می‌آید. او در حوالی سی‌وچهارسالگی، پنجمین طلای جهان را در شانگ‌های از آن خود کرد و اولین طلایی کاروان ایران در این رقابت‌ها لقب گرفت؛ اما این‌بار طعم مدال طلای جهان برای خواهر بزرگ خانواده ورزشی منصوریان متفاوت بود. او فرزندی را در خانه تنها گذاشته بود که تنها ۳ ماه از تولدش می‌گذرد. شهربانو بعد از کسب طلای جهانی ۲۰۱۹، آن را به فرزندش تقدیم کرد و حالا برای جبران روز‌هایی که در کنار پسر سه‌ماهه‌اش «آرشام» نبوده است، لحظه‌شماری می‌کند. در اردو‌های تیم ملی، قبل از روز مسابقه و بعد از آن بزرگ‌ترین دغدغه شهربانو منصوریان، نوزادی بود که در خانه داشت. وقتی در چین بود، عکس همسر و فرزندش را منتشر کرد و بعد از قهرمانی هم از این ۲ نفر تقدیر ویژه‌ای در صفحه اینستاگرام خود کرد. حس‌وحال یک مادر قهرمان با داشتن یک نوزاد سه‌ماهه عجیب و شاید غیرقابل‌درک باشد.
این اولین طلای زندگی «آرشام» بود
دوست دارم مدال طلایی را که گرفتم، به پسرم آرشام که سه‌ماه‌ونیم از تولدش می‌گذرد، تقدیم کنم. این اولین مدال طلای او در زندگی و اولین افتخار خانواده ما بعد از تولد اوست. همچنین باید از همسرم که در این مدت سختی زیادی کشید، تشکر کنم. او در این مدت یک‌تنه زندگی را راه برد و نگذاشت هیچ کمبودی حس شود.
آرشام را فقط ۲۰ روز دیدم!
واقعا نمی‌دانید چقدر سخت است که به‌عنوان یک مادر از نوزاد چندماهه خودتان دور باشید. من وقتی آرشام فقط ۲۰ روزش بود، به اردوی تیم ملی رفتم و بعد از آن هم به مسابقات جهانی آمدم. دراین‌بین فقط هر ۲ هفته یک بار ۲ روز می‌توانستم به مرخصی بروم و آرشام را ببینم. واقعا دوره سختی به من گذشت. فقط باید مادر باشید تا بدانید من چه حس‌وحالی داشتم. خداراشاکرم که نتیجه خوبی گرفتم و همه این سختی‌ها به بار نشست.
چند ماه سخت، با شیرینی تمام شد
خدا را شکر می‌کنم که این دوره سخت با شیرینی تمام شد و توانستم با این مدال طلا، دل همسرم را شاد کنم و آن را به آرشام تقدیم کنم. حالا می‌توانم مدتی در کنار پسرم باشم و جبران روز‌هایی را که نبودم، بکنم. در این مسیر خیلی‌ها از جمله الهه و سهیلا و مربی‌ام راضیه طهماسبی به من کمک کردند که از آن‌ها تشکر می‌کنم.
تا ۴۰سالگی مبارزه می‌کنم
طبق قوانین فدراسیون جهانی ووشو، هر ورزشکار می‌تواند تا سن چهل‌سالگی به مبارزه ادامه دهد و در مسابقات شرکت کند. من هم قصد دارم اگر خدا بخواهد و اتفاق خاصی رخ ندهد، تا همان چهل‌سالگی در ورزش باشم. با انگیزه به کارم ادامه می‌دهم. این دوره پنجمین طلای جهانی و یازدهمین طلای زندگی ورزشی‌ام را گرفتم، اما حداقل ۲ دوره دیگر می‌توانم مدال طلای جهان را بگیرم و تعداد قهرمانی‌هایم را به ۷ برسانم. باید خوب تلاش کنم. راه سختی است؛ اما مطمئنم که می‌توانم با کمک همسرم این راه را بروم.
از سکو که پایین آمدم، دیگر قهرمان نیستم
همیشه برای من انگیزه وجود دارد. وقتی از سکوی قهرمانی پایین می‌آیم، دیگر خودم را قهرمان جهان نمی‌دانم. همان‌جا می‌گویم که کار من برای مسابقات بعدی آغاز شده است. به‌هر‌حال ورزش حرفه‌ای است و کسی از آینده خودش خبر ندارد. شاید یک مصدومیت شدید پیش بیاید و دیگر نتوانی ورزش کنی، پس باید تاجایی‌که توان داری، بجنگی. پس این‌طور نیست که من، چون ۵ طلای جهانی دارم، دیگر انگیزه‌ای نداشته باشم. در این رشته ورزشی سیری وجود ندارد و شما همیشه به‌دنبال بهترین‌بودن هستید.