به گزارش شهرآرانیوز - علی قمصری در چهلمین قسمت از پروژه «تار ایرانی» به ارگ بم رفته و با روزبه ارجمند، نوازنده کمانچه، قطعه «دل دیوانه» را اجرا کرده است.
قمصری در این پروژه به استان‌ها و شهرهای مختلف کشورمان سفر می‌کند و در هر شهر قطعه‌ای را اجرا می‌کند و حاصل هر اجرا را در قالب ویدیو منتشر می‌شود.
علی قمصری در قالب پروژه «تار ایرانی» تا کنون به شهرهایی مانند قزوین، تهران، شیراز، تبریز، اردبیل، کردستان، کرمانشاه، ایلام، خرم‌آباد، بروجرد، سنندج، صحنه، کنگاور، قوچان، گرگان، خوزستان، تربت‌جام، شهرکرد، مشهد، نیشابور، توس، بجنورد، بهشهر، بابل، یزد، کرمان، میبد، رشت، شوشتر، ساری و مهاباد سفر کرده است.
این نوازنده تار درباره ویدئو تازه پروژه «تار ایرانی» نوشته است:
وی درباره این اجرا اینچنین نوشته است:
«هر آن باغی که نخلش سر به در بی / مدامش باغبون، خونین جگر بی
در ارگ باشکوه نخلشهر بم، به همراه هنرمند عزیز کرمانی روزبه ارجمند، تصنیف «دل دیوانه» را اجرا کردیم که در کنسرت زیبای «همنوا با بم» با صدای استاد شجریان و همراهی همایون شجریان، استاد علیزاده و استاد کلهر اجراشده بود. این تصنیف در سوگ فاجعه زلزله بم با نمایی از ارگ، غم و شکوه را همزمان در خود داشت.
از جمله ویژگی‌های این اثر، آینه‌وار بودن ریتم لنگ آن (دربخش بی کلام)، سهل و ممتنع بودن، حل شدن شعر و ملودی در هم و داشتن هویت شخصی تک تک سازهای حاضر در آن است.
جالب است که در بدو ورود به بم، وقتی با بافت نخل پوش و صلابت ارگ، مواجه شدم، شعف تماشای سرزندگی شهر، ناخودآگاه در بالاتر رفتن تمپوی اجرایمان تاثیر گذاشت. به طوری که مولفه غم در این اجرا در کنار حس حماسه قرار گرفت. این تغییرات حسی و تاثیرپذیری از فضای محل ضبط، هدیه‌ای است که زنده بودن اجرا به «تارایرانی» می‌دهد.
ارگ بم که به عنوان بزرگترین بنای خشتی جهان شناخته می‌شود، در شهر تاریخی بم در جنوب شرقی ایران جای گرفته است. اما متأسفانه، چیزی در حدود ۸۰ درصد از ارگ بم در اثر زلزله ای که در سال ۱۳۸۲ این شهر را لرزاند تخریب شد. زلزله ای که جمعیت شهر را به یک سوم کاهش داد. نخستین نشانه‌های شکل‌گیری ارگ بم به دوران هخامنشیان باز می‌گردد. اما توسعه آن در طی چند صد سال روی داده است.
استاد ایرج بسطامی، از مشاهیر موسیقی این شهر بودند که در زلزله درگذشتند. تقدیم به بم به امید اینکه دل مردمانش همیشه شاد باشد.
روزبه ارجمند نوازنده توانای کمانچه را از قدیم می‌شناختم. در بدو ورود به کرمان از او دعوت کردم که با هم دقایقی بنوازیم و امکان همراهی را هر دو بررسی کنیم.
خدا را شکر که زبانی مشترک پیدا شد و تلاش کردم با ایجاد تغییراتی کوچک در تنظیم، تصنیف به چاشنی حس نسلمان آغشته شود.»