به گزارش شهرآرانیوز، مجله دنیای ورزش در دهه ۵۰ صفحه طنزی داشت که با نام «شهرفرنگی» تیغ تیز انتقادش را با زبانی آمیخته با طنز و فکاهی بر گردن رشته‌های مختلف ورزشی و عملکرد مدیرانش می‌گذاشت. دنیای ورزش سال ۵۳ در یکی از شماره هایش و در همین صفحه به سراغ سوژه جالبی رفته است؛ زمین چمن بو ستان ملت مشهد که آن موقع با نام آریامهر کاملا بلااستفاده بوده و با وجود نیاز شدید ورزش مشهد به افزایش سرانه ورزشی، بازسازی نشده و به بهره برداری نرسیده بود.
طنز کوتاه و فکاهی طور این مجله نشان می‌دهد که بی توجهی به مسئله ورزش دانش آموزی از همان موقع سوژه رسانه‌های ورزشی بوده و هیچ کس از گزند انتقاد جراید در مقابل عملکرد ضعیف در امان نبوده است. در ادامه گوشه‌هایی از این طنز جالب را می‌خوانید:
این روز‌ها در مشهد تب فوتبال بالا گرفته و همیشه در بین جوانان این رشته از جهت کمبود زمین بازی بحث و گفتگو ست، به همین منظور گفت وگویی با مسئول استادیوم ورزشی مشهد ترتیب دادیم تا از دیدگاه‌های او آگاه شویم و ببینیم چه کرده و چه می‌کند. گفته شد با تعطیل شدن مدارس و فرا رسیدن تابستان، جوانان و نوجوانان در کوچه و بازار به بازی می‌پردازند و این اغلب ناراحتی‌هایی برای خانواده‌ها به وجود می‌آورد، بهتر نیست که ۲ زمین شماره ۱ و ۲ استادیوم ورزشی سعدآباد در ساعت‌های مختلف در اختیار ورزشکاران قرار بگیرد؟ فریدون جوانشیر گفت: حتما می‌دانید از زمین شماره یک استادیوم فقط برای مسابقات تشریفاتی استفاده می‌شود.
شهر فرهنگی: ما تا حالا ۲ نوع مسابقه رسمی و دوستانه داشتیم، قدم مسابقات تشریفاتی به این جمع مبارک است! از صبح تا شب در این زمین زحمت کشیده می‌شود که دیدار‌های تخت جمشید هر از چند گاهی در آن انجام شود. خب معلوم است که بچه‌ها نباید چمن را لگد کنند. زمین شماره ۲ هم در اختیار تیم‌های باشگاهی است و ما اکنون جایی برای تمرین علاقه‌مندان بسیار این رشته نداریم. گفتم یک زمین در پارک آریامهر وجود دارد که زمینی بسیار خوب و با ابعاد قانونی است، چرا از این زمین استفاده نمی‌شود؟
- بله، زمین خوبی است؛ ولی متأسفانه این زمین خوب که هم اکنون وضع بسیار بدی دارد، جزو زمین‌های پارک آریاشهر است و متعلق به شهرداری مشهد. علاوه بر این زمین، چند زمین دیگر هم هست مانند زمین تنیس و زمین بسکتبال، ولی بدون استفاده مانده است و کسی نیست سرو سامانی به این زمین‌ها بدهد. این زمین‌ها متعلق به شهرداری است. اگر آن‌ها را در اختیار تربیت بدنی بگذارند، سهم عمده‌ای از مشکلات ما برطرف خواهد شد، ولی کو دلسوز؟
شهر فرنگی: پس ما دانش آموزان از این انشا نتیجه می‌گیریم که: کو دلسوز؟!