مرتضی اخوان - درست شبیه قصه کتاب «جام جهانی در جوادیه» است؛ کتاب داوود امیریان که در آن به قصه عشق به فوتبال مهاجران افغانستانی مقیم ایران، اشاره دارد. ستاره‌های آرام و مظلومی که در دل کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر و در کنار ستاره‌های ایرانی فوتبال ناب را به نمایش می‌گذارند و اگر پا دهد، در زمین خاکی یا سالن فوتسال با هنرمندیشان، هویت فوتبال‌بلدشان را به رخ می‌کشند. ستاره امروز فوتسال افغانستان هم که با تیم ملی زیر بیست‌ساله‌های کشورش همین چند روز قبل عنوان نایب‌قهرمانی آسیا را در تبریز به دست آورد، یکی از بچه‌های همین محلات مشهد است؛ فرزند محله گلشهر که در کوچه‌هایش نوجوانان و جوانان زیادی را می‌بینید که برای خلق رؤیای نشستن توپ بر تور عرق می‌ریزند و روی زمین خاکی و کف آسفالت‌های نیمه‌جان کوچه جان می‌دهند. سیدحسین موسوی، شماره 13 خنده‌روی تیم ملی فوتسال زیر 20 سال افغانستان در مشهد و محله گلشهر به دنیا آمده، بزرگ شده و حالا در هجده‌سالگی با زدن 6 گل در فوتسال آسیایی زیر 20 سال بعد از ستاره ایرانی که با 8 گل به عنوان آقای گلی رسید، ستاره یک کشور می‌شود.
ماجرای یک استقبال ناب
ستاره به همراه سایر بازیکنان تیم ملی افغانستان رأس ساعت به پارک نصرت مشهد می‌رسند. از ساعاتی قبل هم‌وطنان افغانستانی ساکن در منطقه گلشهر مشهد، خودشان را به آنجا رساندند تا پرچم کشورشان را به نشان افتخار بر شانه‌هایشان بیندازند و بر طبل شادانه یک درخشش آسیایی بکوبند. سیدحسین هم مثل باقی بازیکنان تیم ملی فوتسال افغانستان در میان جمعیت گم می‌شود. عکس‌های یادگاری و امضاهایی که هم‌وطنانش از او می‌گیرند، نشانه شروع یک عصر رؤیایی برای فوتسال کشوری است که حالا در مسیر پیشرفت آسیایی قرار گرفته است.
هم‌کلامی در خانه‌ای از مهر
پدرش ما را به داخل خانه دعوت می‌کند. ستاره جوان در کوچه از تمام کسانی که برایش سوت می‌کشند و کف می‌زنند، خاضعانه تشکر می‌کند. بازار سلفی و امضاگرفتن دم در خانه‌شان هم داغ است. بچه‌محل‌هایی که تا دیروز با توپ پلاستیکی در کوچه هم‌بازی‌اش بودند، حالا به داشتن «رفیق» افتخار می‌کنند. باب گفت‌وگو آغاز می‌شود. سیدحسین موسوی می‌گوید: خانواده ما هشت‌نفره است؛ پدر و مادرم، 3 دختر و 3 پسر. برادر بزرگ‌ترم فوتبالیست است و الان در سوئد تلاش می‌کند تا مراحل پیشرفت را طی کند.
تغییررشته ستاره‌ای که تیم ندارد!
شماره 13 تیم ملی فوتسال افغانستان می‌گوید: قبلا فوتبال بازی می‌کردم؛ در زمین خاکی حافظ گلشهر، اما فوتبال ماجرایش کمی متفاوت است و پیشرفت در آن برای اتباع خارجی در ایران کمی سخت است. این شد که تغییر رشته دادم و به فوتسال آمدم. موسوی که هنوز در باشگاه حرفه‌ای فوتسال بازی نمی‌کند، در این خصوص اضافه می‌کند: عضو باشگاه حرفه‌ای نیستم ولی در چند روز اخیر صحبت‌هایی شده است و اگر خدا بخواهد، یا در لیگ برتر ایران و یا در لیگ عراق فوتسالم را ادامه خواهم داد.
یک دستاورد بزرگ
وقتی از او در مورد کیفیت جام فوتسال آسیایی زیر 20 سال می‌پرسیم، قاطعانه می‌گوید: سطح مسابقات خیلی بالا بود. تیم‌ها خیلی خوب بودند. این‌طور نبود که بگویید مثلا چین تایپه‌ای که در این بازی‌ها حضور داشت، تیم دست‌وپابسته‌ای بود. هر تیمی که به این تورنمنت آمده بود، بازیکنانش تمام توانشان را برای کشورشان می‌گذاشتند. شاید فکر کنید این حرف کلیشه‌ای است اما ما از روز اول که به تبریز رفتیم، فقط دنبال قهرمانی بودیم. خودمان را در قواره قهرمانی می‌دیدیم و بچه‌ها هم غیرت کردند و با تلاش کادر فنی توانستیم به فینال برسیم. سیدحسین درباره فینال و شکست مقابل ژاپن خاطرنشان می‌کند: فینال را واگذار کردیم اما همه می‌دانند که امکانات ما با ژاپن قابل مقایسه نیست و عملکردمان مقابل آن‌ها درخشان و ارزشمند بود. سیدحسین موسوی درباره پیشرفت خوب افغانستان در فوتسال می‌گوید: ما سال گذشته در المپیک آسیایی توانستیم در بخش بزرگ‌سالان به مقام چهارمی فوتسال آسیا برسیم و این شروع راه پیشرفت فوتسال در کشور ما بود. امسال نیز همان‌طور که دیدید، نایب‌قهرمانی زیر بیست‌ساله‌های آسیا را به دست آوردیم. فکر میکنم سیر پیشرفت فوتسال افغانستان چهار، پنج سالی است که آغاز شده است و مطمئنم در آینده‌ای نه‌چندان دور یک قهرمانی در آسیا به مردم کشورمان هدیه خواهیم داد.
افغانستان، میهمانی که میزبان بود
ستاره هجده‌ساله تیم ملی فوتسال زیر 20 سال افغانستان درباره میزبانی تبریز و حمایت هواداران ایرانی از افغانستانی‌ها می‌گوید: ما در تبریز هیچ احساس غربت نمی‌کردیم. تماشاگران ایرانی ما را مانند تیم ملی ایران تشویق می‌کردند و اصلا فکر نمی‌کردند که ما افغانستانی هستیم. از آن‌ها تشکر میکنم و دست تک‌تکشان را می‌بوسم. میزبانی خوب تبریزی‌ها واقعا ستودنی بود و ما ممنون آن‌ها هستیم.
رفاقت‌‌هایی از جنس ایرانی
از رفقایش می‌گوید؛ آن‌هایی که در دل همین شهر با او فوتسال بازی کرده‌اند و حالا در قالب پیراهن تیم ملی ایران مقابل تیم ملی کشورش مسابقه داده‌اند: با چندتا از بچه‌های تیم ملی ایران رفاقت داشتم. سجاد سرباز، مهدی دهقان‌نژاد و فرهاد ابراهیمی از دوستان خوبم در تیم ملی ایران هستند که با آن‌ها دوست هستم. همیشه با ایرانی‌ها رابطه خوبی داشتیم و در همین شهر با بروبچه‌های ایرانی فوتسال و فوتبال خاکی بازی می‌کنیم. ستاره تیم ملی فوتسال زیر بیست‌ساله‌های افغانستان حالا قرار است در دل این شهر به آرزوهای بزرگش که موفقیت در فوتسال است، بیندیشد؛ موفقیت در کنار رفقای ایرانی که از کودکی با آن‌ها بزرگ شده است.