امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز - شغل‌های مدیریتی علاوه بر سن وسال مناسب به چیز‌های دیگری هم نیاز دارند؛ چیز‌هایی مثل شجاعت در مدیریت، توانایی متقاعد کردن دیگران برای انجام کاری که مدیر می‌خواهد، توانایی حل مسئله و پاره‌ای توانایی دیگر که از حوصله این یادداشت خارج است. حالا تصور کنید که یک مدیر برای شغلش، باید رای هم جمع کند و با اکثریت آرا به آن جایگاه دست یابد. از این دست شغل‌ها کم هستند که مهم ترینشان، رئیس جمهور شدن است.
در همه جای دنیا هم معمولا حزب یا گروهی که می‌خواهد کسی را به عنوان نماینده اش نامزد انتخابات کند، با تامل و تعقل بیشتری دست به انتخاب می‌زند. آن‌ها می‌گردند و کسی را که بیشترین شباهت را به مدیر آرمانی شان دارد، انتخاب می‌کنند. ولی در آمریکا، انگار داستان مقداری با بقیه دنیا فرق می‌کند. حزب دموکرات آمریکا هرچه بین خودشان گشتند، هیچ آدمی را شایسته‌تر از جو بایدن پیدا نکردند که برای ریاست جمهوری پیشنهاد بدهند.
البته با آن عجله‌ای که برای کنار گذاشتن دونالد ترامپ داشتند، این مسئله چندان هم عجیب نبود. دموکرات‌ها و حتی سناتور‌های حزب جمهوری خواه، کسی را می‌خواستند که بتواند آبروی ازدست رفته آمریکا را برگرداند؛ کسی که وقتی به آن مقام می‌رسد، بازی‌های سیاسی حالی اش بشود. خلاصه آن شد که می‌بینید.
برای این شغل سخت و طاقت فرسا، پیرمردی را انتخاب کردند که دهه هشتم زندگی اش را می‌گذراند. از همان ابتدای ماجرا، دمل چرکین مشکلاتی که ترامپ و سیاست مداران آمریکا باعث به وجود آمدنش شده بودند، ترکید. بایدن به عنوان شخص اول مملکت، باید این گند را یک طوری جمع می‌کرد، ولی او با تصمیم‌هایی که گرفت، نه تنها باعث بهبود شرایط نشد که بار را هم سنگین‌تر کرد. سناتور‌های جمهوری خواهی که علیه حزب خودشان به دموکرات‌ها پیوسته بودند، به یک باره از او رو برگرداندند و وی را در باتلاق تنها گذاشتند.
حالا مجلس سنا به دو دسته مساوی پنجاه نفره تقسیم شده است و هیچ کاری از پیش نمی‌رود. آن‌ها برای تصویب یک قانون به دردبخور، به توافق نمی‌رسند و از آن بدتر، جلوی بعضی قوانین، هم حزبی هایش مثل «جو مانچین» و «کریستن سینما»، سنگ اندازی می‌کنند. نمونه اش قانون اختصاص هزاران میلیارد دلاری آمریکا، برای زیرساخت‌ها و حمایت از مردمی است که طی این دو سال کرونا ضربه اقتصادی شدیدی دیده اند.
وقتی کار به اینجا کشیده می‌شود، امکان رد درخواست رئیس جمهور ازسوی هرکدام از سناتور‌ها هم ایجاد می‌شود. البته تصویب این لایحه هم جای حرف وحدیث دارد. بایدن برای انتخابات آینده احتیاج به رای مردم دارد و این قانون هم در حمایت از آن هاست، به هرحال به نظر می‌رسد که مشکلات سر راه پیرمرد، تمام شدنی نیستند.
با این وضعیت پیش آمده، ماشین دولت بایدن، در گل گیر کرده است و هیچ کاری از پیش نمی‌برد؛ اتفاقی که «آرجی متسون»، کارتونیست آمریکایی نشریه رول کال، در کارتون آخرش به آن اشاره کرده است. او بایدن را سوار بر اتومبیلی کشیده است که رویش نوشته‌ای با عنوان «عملکرد بهتر» نوشته شده است؛ عملکردی که مخاطبان اصلی اش، مردم آمریکا هستند. به عقیده متسون، هرچند بایدن قصد دارد هرچه را خودش خراب کرده یا ترامپ باعث خرابی اش شده است، با این بازگشت به بهتر، درست کند، عملا این خودرو به جایی نمی‌رود؛ اتومبیلی نونوار و تمیز که نشان از تازه بودن دولت و این نحوه تفکر دارد. اما این اتومبیل بدون چرخ‌های جلویی، به کجا می‌تواند برسد؟
چرخ‌هایی که به جایشان دو بلوک سیمانی قرار گرفته است. روی یکی از بلوک‌ها نام جو مانچین و روی دیگربلوک، اسم کریستن سینما نقش بسته است. درحالی که روی پلاکش، تقسیم بندی پنجاه به پنجاه مجلس سنا هم دیده می‌شود. اما پیرمرد با عینک آفتابی پشت فرمان نشسته است و با اعتمادبه نفس دارد می‌گوید: «چیزی نیست! مشکل موقتی برای زنجیره تامین است.»؛ وضعیتی که هم خودش و هم بقیه می‌دانند که به همین راحتی از آن نجات پیدا نخواهند کرد و بازنده اصلی این جنگ، مردم خواهند بود.