مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ دست صاف می‌کند. نفس توی سینه حبس است. هدف را نشانه می‌گیرد. حاضران در سالن پلک نمی‌زنند. توی دلشان یک، دو، سه می‌گویند و قهرمان، ماشه را می‌چکاند. گلوله ساچمه‌ای به مرکز سیبل می‌نشیند. صدای کف و هورا سالن را پُر می‌کند. بهشتی‌های آسایشگاه روی هوا هستند. خبرنگاران و عکاسان زبان به تحسین می‌گشایند. با این همه قهرمان خیلی آرام دست پایین می‌آورد و در برابر تشویق حاضران به سینه می‌گذارد.
اینجا سالن ورزش آسایشگاه معلولین ذهنی شهید بهشتی مشهد است که میزبان قهرمان تیراندازی المپیک ۲۰۲۰ توکیوست؛ میزبان جواد فروغی، ستاره‌ای که به یک باره در آسمان توکیو درخشید و پرچم ایران را به تحسین و افتخار به اهتزاز در آورد. حضور نیم روزی و کوتاه این قهرمان در این مجموعه با نشستن لبخند بر لب‌های بچه‌هایی همراه بود که چندی پیش نیز میزبان قهرمان افسانه‌ای کشتی، حسن یزدانی بودند و این بار می‌خواستند برای ساعاتی، بودن در کنار شکارچی قلب‌ها را که با نشاندن تیرش به هدف المپیک توکیو، قلب میلیون‌ها ایرانی را در سراسر جهان به تسخیر در آورد.
با کاپشن چرم قهوه‌ای و بلوز خردلی از ماشین تشریفات ویژه آسایشگاه معلولین شهید بهشتی پیاده می‌شود. همراهانش زیاد نیستند؛ مسئولان آسایشگاه و چند میزبان رسانه ای. در محوطه آسایشگاه، چند تن از بچه‌های قدیمی‌تر که از درجه‌های پایین‌تر معلولیت ذهنی برخوردارند، به استقبال قهرمان می‌آیند. یکی شان برای قهرمان متنی می‌خواند و شاخه گلی به او می‌دهد. در ادامه جواد فروغی، قهرمان تیراندازی المپیک، پا به پای مسئولان آسایشگاه وارد ساختمان می‌شود تا از بخش‌های مختلف دیدن کند. از مرکز آموزش آسایشگاه گرفته تا کارگاه‌ها و نمایشگاه‌های هنری که به دستان توانمند همین بچه‌ها آماده شده است. کارگاه گل آرایی، ساخت صنایع دستی و حتی خوابگاه‌هایی که بوی تنهایی، تمام فضایشان را گرفته است.
جواد فروغی در المپیک ۲۰۲۰ توکیو، درست در همان روز اول که هنوز هیچ کس انتظار کسب مدال از کاروان ایران نداشت، توانست در رشته تپانچه بادی ۱۰ متر مدال طلا را از آنِ خود کند تا نامش در تاریخ المپیک جاودانه شود. نخستین طلای کاروان المپیک ایران در توکیو با مردی رقم خورد که شاید تا پیش از آن هیچ کس او را نمی‌شناخت و آخرین تصویری که در ذهن‌ها از او به جا مانده، مردی بود که در برنامه عصر جدید توسط احسان علیخانی به روی سن فراخوانده می‌شود و به طرز شگفت انگیزی به هدف تیر می‌پراند!
کسی فکرش را هم نمی‌کرد همان مرد یک سال بعد در المپیک توکیو، جهان را به هنرش خیره کند. او بعد از آن شلیک تاریخی حالا روز گذشته به آسایشگاه معلولین ذهنی شهید بهشتی مشهد آمده بود تا در کنار بچه‌های آن، درس عشق کند. فروغی بعد از بازدید از بخش‌های مختلف آسایشگاه و خوش و بش با بچه‌هایی که معلولیت ذهنی جانشان را می‌آزارد، به سالن ورزش رفت تا برای آن‌ها یک هنرنمایی نمادین کند.
همین که با قهرمان وارد سالن ورزش می‌شویم، سیبل‌هایی را روی دیوار می‌بینیم که قرار است با تپانچه‌های تمرینی به آن‌ها شلیک شود. این یعنی جواد فروغی قرار است هنرنمایی کند. با صدای تشویق حاضران، قهرمان، اسلحه به دست می‌گیرد و به سمت یکی از سیبل‌ها نشانه می‌رود. هدف را نشانه می‌گیرد و شلیک می‌کند؛ شلیکی که به هدف می‌نشیند.
درست مثل شلیکی که به قلب میلیون‌ها ایرانی داشت و آن‌ها را پیش از این در المپیک توکیو به تسخیر خود در آورده بود. در ادامه چندتن از بچه‌های کم توان ذهنی آسایشگاه دست به اسلحه شدند و فروغی به صورت نمادین با آن‌ها تمرین و تلاش کرد تا حداقل‌ها را به آن‌ها آموزش بدهد. بچه‌هایی که شلیکشان روی سیبل کج و معوج می‌نشست، اما آقای قهرمان برایشان دست پهلوانی می‌زد.
قهرمان تیراندازی المپیک بعد از کامل شدن بازدیدش از آسایشگاه به جمع خبرنگاران می‌آید. لبخند به لب دارد و در همان ابتدای صحبتش از حلاوت این حضور می‌گوید: خرسندم که قدم به خاکی گذاشتم که مرقد حضرت سلطان در آن است و ان شاءا... در اولین فرصت بتوانم به پابوسی ایشان بروم. امروز در خدمت عزیزانمان در آسایشگاه شهید بهشتی مشهد بودم و از این مسئله واقعا حس خوبی دارم. جواد فروغی افزود: اینجا در وهله اول استعداد‌های مختلف را تفکیک کردند و بعد پرورش می‌دهند تا به سطوح بالاتر ذهنی برسانند.
خروجی کارشان هم کار‌های هنری و دستی این عزیزان است که بسیار دل چسب است. وی خاطرنشان کرد: به نظر من این آثار در سطوح عالی به راحتی قابل عرضه به بازار برای فروش است؛ یعنی می‌خواهم بگویم کاری نیست که آدم از روی ترحم بخواهد این‌ها را بخرد. بلکه کاملا شایستگی این را دارند تا به بالاترین قیمت و پیشنهاد به فروش بروند و می‌تواند درآمدزایی خوبی داشته باشد و انگیزه این عزیزان را بالا ببرد.
این قهرمان ابراز کرد: از تمام کسانی که ممکن است حرف‌های من را بشنوند یا بخوانند خواهش می‌کنم از این گونه مجموعه‌ها حمایت‌های لازم را انجام بدهند و بدانند که با توجه به خروجی کاری که من دیدم، سرمایه گذاری در این مجموعه هزینه نیست، بلکه سرمایه گذاری است روی استعداد‌هایی که اگر این‌ها رها می‌شدند، آینده شان مشخص نبود. دارنده مدال طلای المپیک توکیو درباره بالا رفتن انتظارات از تیراندازی کشور اذعان کرد: تیراندازی رشته‌ای بود که خیلی دیده نمی‌شد؛ اما بعد از مدال‌هایی که به دست آوردیم و افزایش سهمیه‌هایی که در این رشته داشتیم، توجه‌ها به آن بیشتر شد.
وی افزود: در این رشته ما مشکلاتی داریم که اگر می‌خواهیم در آینده باز هم درخششی باشد، باید آن‌ها را ر فع کنیم. ما باید به فکر تهیه فشنگ باشیم. مشکلات دیگری مثل تحریم و میزان واردات فشنگ و مهمات هم داریم که امیدوارم بتوانیم این‌ها را نیز مدیریت کنیم. اگر ما از نظر وسایل مصرفی تیراندازی بتوانیم مشکلات را ر فع کنیم و بعد در بحث آموزشی قرارداد‌هایی با مربیان جدید بسته شود، آن موقع این رشته پیشرفت می‌کند.