الهام حبشی | شهرآرانیوز؛ می‌دانید از آخرین باری که ساعت ۱۰ شب به بعد، با خیالی آرام زیر سقف آسمان بوده اید، چقدر گذشته است؟ شاید باورش دشوار باشد، اما از روزی که این تصمیم گرفته شد، یک سال می‌گذرد. پاییز سال ۱۳۹۹ بود که طرحی با عنوان محدودیت تردد شبانه اجرایی شد.
خودرو‌هایی که ساعت ۹ شب به بعد در خیابان رصد می‌شدند، جریمه‌ای ۲۰۰ هزار تومانی برایشان بریده می‌شد. یک سال از حکومت نظامی طرح سلامت کرونا گذشت و هنوز کسی نمی‌داند برای کرونا قبل و بعد از ساعت ۱۰ شب چه تفاوتی دارد؟ طرحی که یک سال برای دولت؛ درآمدی هنگفت و برای مردمی که درگیر مصائب کرونا بودند، ضرر به همراه داشت.
تصویر سیل خودرو‌هایی که در اتوبان امام علی گیر افتاده اند، خیابان صیاد شیرازی، هاشمیه و هزاران خیابان اصلی دیگر در جای جای ایران که هر کدام ما حداقل یک بار ساعت ۹ شب، ترافیکش و قفل شدنش را تجربه کرده ایم. تجربه کرده ایم تماشای چهره مضطرب رانندگانی که یک چشم به رو به رو دارند و چشمی دیگر به عقربه ساعتی که تیک تاک کنان به عدد ۱۰ نزدیک می‌شد. رانندگانی که شبیه سیندرلا باید از مهلکه فرار کنند.
در این میان برخی دست به دامن کلک‌های مختلفی شدند، از پوشاندن پلاک گرفته تا استفاده از تافت برای ایجاد انعکاس و ناخوانا شدن شماره، عده دیگری هم در این دوران کارشناس تشخیص خیابان‌های بدون دوربین شدند. محدودیت شبانه؛ وسایل نقلیه عمومی مثل اتوبوس‌ها و مترو‌ها را با حجم وحشتناکی از مسافران روبه رو کرد. مسافرانی که بسیاری از آن‌ها به زدن ماسک هم معتقد نبودند.
با این حال هیچ وقت، هیچ کس به هیچ طریقی نتوانست استدلالی منطقی مبنی بر کاهش کرونا، کاهش آلودگی هوا و کاهش هر چیز مضر دیگری، ارائه دهد. سفر به شهر‌های نارنجی و قرمز جریمه داشت، البته فقط برای مردمی که توان پرداخت هزینه هواپیما و قطار را نداشتند.
هرگز برای کسانی که از زدن یک ماسک ساده طفره می‌رفتند و موجبات معذب شدن دیگران را فراهم می‌آوردند، کوچک‌ترین تنبیهی در نظر گرفته نشد. با این حال تنها پافشاری بر ناکارآمدترین طرح ادامه داشت؛ طرح محدودیت شبانه، طرح نابرابری اجتماعی.
طرحی که باز هم مصیبتی بود فقط و فقط برای قشر کم درآمد جامعه، طرحی که به شکاف طبقاتی دامن زد و خیابان‌ها را به صحنه نمایش خوش گذرانی طبقات مرفه مبدل کرد. حالا می‌توانیم با خیالی آرام و بدون نگرانی از جریمه شدن بیرون بیاییم و دیگر دلهره عبور دقیقه‌ها را نداشته باشیم.