امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز - کلمه و خط شبیه خیلی چیز‌ها هستند. به تعبیر دیگر بسته به نوع و موقعیت استفاده از آن‌ها شبیه به خیلی چیز‌ها می‌شوند. یکی از چیز‌هایی که خیلی به کلمات و خطوط شبیه است، دانه‌های گیاهان است. دانه‌هایی که برخی آدم ها، آن‌ها را در روزگاری که اوضاع آرام است، می‌کارند و بعد از مدتی درخت‌های تناوری جایشان سبز می‌شود. معمولا هم درخت‌هایی که سبز می‌شوند، درخت‌های خوشایندی نیستند. کلمات و خطوط می‌توانند پیشگویی کنند؛ به شرط آنکه از نوک قلم آدم‌های اهل اندیشه، بچکند.
بسیاری از اتفاقاتی را که امروز گریبان بشر را گرفته است، اندیشمندان و هنرمندان، پیش بینی کرده اند. زمان زیادی از وقتی که مشکل جوامع فقط آلودگی هوا بود، نمی‌گذرد. هوا آلوده بود و نفس کشیدن برای اهالی شهرها، در همه جای جهان مشکل بود. دلیل آن هم ساده بود؛ این آلودگی در اثر سوزاندن سوخت‌های فسیلی در خودرو‌ها و کارخانه‌ها و نبودن منابعی برای پالایش آن بود؛ یعنی جنگل و فضای سبز که کارشان تصفیه هواست، از عهده این همه دود برنمی آمدند. مشکل با آنکه اساسی بود، راه حلش خیلی هم پیچیده نبود. می‌شد با یکی دو راهکار ساده آن را حل کرد.
راهش در کمتر استفاده کردن از ماشین‌ها بود. ولی انسان تنبل ترین، عجول‌ترین و خودخواه‌ترین موجود است؛ خصوصیت‌هایی که سرنوشت جهان را به وضعیت کنونی آن رسانده است. هنرمندان و اندیشمندان آن روزگار هم با دانستن این خصوصیت بشری، کلمه و خط را به کار گرفتند و به آدم‌ها هشدار دادند که اگر این خلق وخو را ترک نکنید و همچنان بر ادامه این راه اصرار بورزید، عاقبتی ناخوشایند انتظارتان را می‌کشد. به تعبیری، دانه‌ای از جنس کلمات و خطوط کاشتند که امروز درخت تناوری شده است. آن مشکلی که هنرمندان و اندیشمندان روزی درموردش هشدار دادند، تبدیل به مشکلات بی شمار زیست محیطی شده است که جان و موجودیت همه موجودات زنده را تهدید می‌کند.
هیچ کس هم در جهان، مسئولیت وضع پیش آمده را گردن نمی‌گیرد. همه آدم‌ها و سردمدارانشان با قیافه‌ای حق به جانب، مسئولیت را به گردن دیگری می‌اندازند. ولی باید فرقی بین پیشرو‌های جوامع که سرنوشت را از قبل پیش بینی کرده بودند، با بقیه باشد. هنرمندان هم به عنوان یکی از شاخه‌های پیشرو جامعه، فارغ از نتیجه و مقصر، به دنبال حل کردن مشکل هستند.
سعید صادقی، کارتونیست و معلم کاربلد جهرمی، در اثری که سال های قبل طراحی کرده است، به نبود درخت‌ها در انبوه خیابان‌های دودآلود اشاره می‌کند. صادقی را اهالی کارتون و کاریکاتور به خط‌ها و هاشور‌های قوی می‌شناسند، با این حال در این اثر به سادگی و با خطوط کودکانه و استفاده از مرکب روی مقوا، به طرح موضوعی مهم پرداخته است.
هنرمند، مردی را تصویر کرده است که با ماسک درحال قدم زدن است. در پس زمینه رد شاخ وبرگ درختان که ادامه تنه‌های قطع شده آن هاست، بر دود ثبت شده است. صادقی، دانه‌ای را سال‌ها پیش کاشته و هشدار داده است که در شرایطی که جنگل‌ها و درختان کم هستند و همان تعداد محدود را هم قطع می‌کنید، سرنوشتمان به انباشته شدن دود و سختی تنفس می‌انجامد. شاید تصویر کردن شخصیت کارتون با ماسک تنفسی در دوره همه گیری کرونا، چندان عجیب نباشد، ولی باید به این نکته اشاره کرد که این اثر مربوط به زمانی است که کرونا هنوز قدم نامبارکش را روی زمین نگذاشته بود.
نکته در خور توجه بعدی، این است که منظور کارتونیست، درختان شهری و معضل آلودگی هوا در شهرهاست؛ برای همین جدول‌های رنگ شده را هم تصویر کرده است. ولی به هرحال دانه‌ای است که قبل‌تر کاشته ایم و حالا داریم میوه همان درخت نامیمون را می‌چینیم؛ درختی که با درخت‌های داخل تصویر فرق می‌کند.