شبنم کرمی | شهرآرانیوز؛ جمعی از مادران مقابل در مدرسه منتظر ایستاده‌اند. چند نفر از آن‌ها با حرارت مشغول گفتگو و اظهارنظر درباره بازگشایی مدارس‌اند و از اینکه هرروز در میانه وقت کاری خود باید برای بردن و آوردن بچه‌هایشان به مدرسه با مشکلات فراوانی محل کار خویش را ترک کنند گله‌مندند.
مادر دیگری به جمع آن‌ها می‌پیوندد و از بی‌نظمی پیش‌آمده در درس و نوبت آموزش آنلاین دختر دبیرستانی‌اش شاکی است. می‌گوید کلاس‌های حضوری در کل یک ساعت است که ۴۵ دقیقه آن هم به فراهم آوردن شرایط ایجاد ارتباط آنلاین با دانش‌آموزان در خانه یا ساکت و آماده کردن دانش‌آموزان حاضر در مدرسه می‌گذرد. در نهایت هم کیفیت صدا یا تصویر برای بچه‌های آموزش‌گیرنده در منزل مناسب نیست و چیز زیادی از همان یک‌ربع باقی‌مانده کلاس نیز دستگیرشان نمی‌شود.
کلاس‌ها تهویه مناسبی ندارند. با بازگذاشتن پنجره در هوای سرد هم بچه‌ها سرما می‌خورند. دیگران با تأیید این مشکلات، اعتقاد دارند این یک بام و دو هوای حضوری و آنلاین نه‌تن‌ها برای بچه‌ها بار علمی چندانی به دنبال نخواهد داشت که نگرانی‌ها و بار مسئولیت مادران را هم سنگین‌تر کرده است.
آنچه گفته شد تنها بخش ناچیزی از مشکلات و نگرانی‌های مدارس و خانواده‌ها به‌ویژه مادران درباره درس و تحصیل فرزندان با شرایط موجود است. همان‌طور که می‌دانیم، سرانجام اول آذر پس از چالش‌ها و گفت‌وشنود‌های بسیار، زنگ مدارس پس از ۲۱ ماه به صدا درآمد.
به‌یقین مدرسه بدون حضور دانش‌آموزان و شیطنت‌ها و بازیگوشی‌هایشان خالی از روح و معناست. مادران بسیاری که علاوه بر نقش مادری خود، در این ماه‌ها نقش معلم و ناظم فرزندانشان را هم بازی می‌کردند، اندک‌اندک از ادامه این روند ابراز خستگی و فرسودگی کردند و با وجود ترس از شرایط بهداشتی و ابتلا به کرونایی که بنا به آمار رسمی هم‌چنان روزانه جان حدود صد نفر از هموطنانمان را می‌گیرد، کم‌کم در دل، به بازگشایی مدارس رضایت دادند.
اما به نظر می‌رسد رؤیای بچه‌ها، مادران و معلمان با مدل نیمه‌حضوری و با ادامه این سبک و سیاق می‌تواند به کابوسی بدل شود که مشکلاتش دامان همه را بگیرد.
در حقیقت، پس از گذشت نزدیک به ۲ سال آموزش آنلاین، هم دانش‌آموزان و خانواده‌ها و هم آموزگاران به این شیوه تحصیل عادت کرده و به نظمی قابل‌قبول رسیده بودند که بازگشایی مدارس با دستورالعمل نیمه‌حضوری به طور اجباری ابلاغ شد. این موضوع با توجه به شیوه‌نامه‌های بهداشتی کرونایی با مشکلاتی همراه است.
یکی از آن‌ها نبود سرویس‌دهی منظم است که به‌تن‌هایی می‌تواند دشواری‌های بسیاری برای خانواده‌ها به‌ویژه شاغلان ایجاد کند. بسیاری از مادران زمان زیادی برای بردن و آوردن فرزندانشان از مدرسه آن هم فقط برای یک‌ساعت حضور در کلاس صرف می‌کنند که در کنار وظیفه جاری کمک‌معلمی‌شان در خانه، در بلندمدت فرسایشی و خسته‌کننده خواهد بود.
از سوی دیگر، به نظر می‌رسد زمان کوتاه کلاس‌های حضوری کارآمدی و بهره‌وری اندکی به‌همراه دارد و آمدوشد به مدرسه برای یک ساعت کلاس حضوری وقت زیادی از دانش‌آموزان و ساعات درسی را تلف می‌کند. هم‌چنین رعایت پروتکل‌ها و فاصله اجتماعی و نگرانی از ابتلا به کرونا، فاصله‌ای را میان دانش‌آموزان و آموزگاران ایجاد می‌کند که معنای ارتباطی گذشته شاگرد و معلمی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
از سوی دیگر، عادی‌انگاری‌ها و رعایت نشدن پروتکل‌ها هم به طور درخور توجهی در کنار همه بی‌نظمی‌ها و کاستی‌های آموزشی و پرورشی در این حضور نصفه و نیمه، نگرانی والدین را می‌افزاید.
رسانه‌ها از زنگ هشدار ابتلا به آنفلوانزا خبر می‌دهند و وزارت بهداشت از لزوم غربالگری روزانه دانش‌آموزان در مدارس به لحاظ علائم کرونا می‌گوید.
معاون بهداشت وزارت بهداشت هم مدارس را نقطه آسیب‌پذیر ورود به موج ششم معرفی می‌کند و دبیر علمی کمیته ملی کرونا می‌گوید که شیوه‌نامه‌های بهداشتی آن‌گونه که باید در مدارس اجرا نمی‌شود.
این هشدار‌ها در کنار آمار‌های افزایشی ابتلا و مرگ‌ومیر کرونا در دنیا و خطراتی که سلامتی جامعه را تهدید می‌کند، به‌علاوه کاهش بهره‌وری آموزشی دانش‌آموزان در میانه آزمون‌وخطا‌های حدود ۲ سال گذشته، همگی، اضطراب و مشکلات خانواده‌ها درباره سلامتی جسمی، روحی و آینده فرزندانشان را دوچندان می‌کند؛ بنابراین این‌بار انتظار می‌رود با توجه به تجربیات ۲ سال گذشته، پیش از اینکه هزینه زیادی بپردازیم، به تصمیمات درستی برسیم.