عروجی | شهرآرانیوز؛ بعید است کسی پیدا شود که از پیچ وخم جاده چالوس خاطره‌ای نداشته باشد؛ از جیغ‌های توی تونل تا نگه داشتن کنار جاده و کف وسوت زدن؛ از ترافیک و مه تا بوی غذا و رطوبت و خاک. این جاده سال هاست که به راه تنفس شهری آلوده مثل تهران تبدیل شده است؛ مسیر همیشگی سفر ایرانی‌ها از هر کجای کشور. هرلحظه که نمی‌دانیم باید سر ماشین را به کدام ور کج کنیم، اولین جا جاده چالوس است. توی تابستان و زمستان و تعطیلی‌های چندروزه عید و تعطیلات چندروزه وسط ماه و آخر هفته مدام نامش را بین اخبار می‌شنویم؛ جاده‌ای که باز یا بسته بودنش برای مسافران و برای همه ایرانی‌ها اهمیت دارد. مهم‌تر اینکه کسی با ترافیک سنگین چندساعته اش هم مشکلی ندارد.
با وجود طراحی قدیمی، ایمنی کم و مسیر‌های جایگزین برای رسیدن به شمال، بیشتر مردم ترجیح می‌دهند تا از جاده چالوس برای رسیدن به شمال کشور استفاده کنند. خیلی‌ها حتی با وجود ترافیک‌های چندساعته سعی می‌کنند از لحظه لحظه سفرشان لذت ببرند و با پخش موسیقی‌های خاطره انگیز، بازی‌های گروهی، صحبت‌های دوستانه و... ترافیک و شلوغی را لذت بخش کنند؛ جاذبه‌هایی که حس خاطره انگیز سفر به شمال را در درون آدمی زنده می‌کند و با خود به دنیایی پر از خاطره‌های خوب می‌برد. رستوران‌های کوچک و بزرگ ابتدای مسیر، سد امیرکبیر با آن نمای جذاب، باغ لاله گچسر، پیست دیزین، تونل خاطره انگیز کندوان، سیاه بیشه مه آلود، پیچ‌های تمام نشدنی هزارچم و شهر پرترافیک مرزن آباد؛ همه این‌ها و بیشتر از این‌ها در همین مسیر است.
بنابر آمار جهانی، جاده چالوس مشهور به «جاده ۵۹» یکی از ۴ جاده زیبای جهان است که در سال ۱۳۱۲ افتتاح شده است. تا اواخر دوره قاجار، جاده‌ای بین کرج- چالوس وجود نداشته و فقط یک مسیر خاکی و مال رو، راه دسترسی به روستا‌های این منطقه را تشکیل می‌داده، اما به گونه‌ای نبوده است که ارتباط دهنده شمال و جنوب کشور باشد. علاوه براین، با ساخته شدن سد امیرکبیر روی رودخانه کرج، بر جذابیت‌های این جاده افزوده شد، اما با همه این توصیفات، جاده چالوس بعد از ۸۸ سال بخشی از حافظه ایران ماست. تا پیش از آن فاصله تهران به ده نو ۲۱۸ کیلومتر بود، اما با افتتاح این جاده به ۱۶۸ کیلومتر رسید.
از طرف دیگر، ساخت تونل کندوان را باید مهم‌ترین دستاورد جاده سازی در ایران، آن هم در سال‌های ابتدایی قرن دانست. همه ما خاطره‌های زیادی داریم از بوی شیرین کارخانه مینو تا تخت‌های کنار رودخانه کرج سد و دهکده واوان و تناقض بوی گچ گچسر با لاله زارهایش؛ راه همیشه برفی دیزین به گچسر تا راه پیچ درپیچ هزارچم از پست‌ترین نقطه تا بالاترین نقطه و آبشار‌های همیشه خنک چشمه‌های کوهستانی؛ زیبایی‌هایی که محال است لحظه‌ای از خاطرمان فراموش شود.