پیوه‌ژن، روستایی طبقاتی است که مانند ماسوله، حیاط هر خانه، پشت‌بام خانه‌ای دیگر است. به‌دلیل وضعیت اقتصادی نسبتا خوب اهالی پیوه‌ژن، بسیاری از خانه‌های طبقات بالا، امروز مجهز به مونوریل و آسانسور هستند. این روستا که در دره‌ای در دل بینالود جا خوش کرده است، آب‌و‌هوایی بکر و خنک دارد.
نام پیوه‌ژن از پایاب به معنای چشمه گرفته شده است. این روستا با ٢٢چشمه و ۶١قنات، آبی خنک و خوش‌گوار دارد.
شاید روزگاری که عربی حرف‌زدن مد بود، خود اهالی هم «بیوه‌زن» خطابش می‌کردند، یا بر‌اساس افسانه بخشیدن این مکان توسط امام‌رضا (ع) به یک پیرزن، گهگاه در‌میان صحبت‌هایشان از واژه «پیرزن» هم برای نام روستا استفاده می‌کردند، اما بعد‌از انتشار کتاب «خاتونِ هفت‌قلعه» دکتر باستانی‌پاریزی، دیگر هیچ‌یک از اهالی روستا، واژه دیگری جز «پیوه‌ژن» به کار نبرد.
دکتر باستانی پاریزی وجه‌تسمیه نام پیوه‌ژن را چنین توضیح می‌دهد: «پیوه‌ژن از دو کلمه ترکیبی پایاب+ژن تشکیل شده است. پایاب در ایران باستان به چشمه گفته می‌شده و ژن هم به معنی زن است.» دکتر الهام پسندیده، استاد تاریخ، نیز با توجه به تحقیقات میدانی، قدمت این روستا را شش‌هزار و ٣٠٠سال برآورد کرده است.