با اینکه آتش سوزی گسترده در جنگل‌های هیرکانی استان گلستان عصر دیروز خاموش شد، اما همچنان، اما و اگر‌های زیادی در این زمینه وجود دارد. اینکه بعد از این حجم از آتش سوزی در جنگل‌های کشور همچنان باید آن را «بلای طبیعی» خواند؟ یا اینکه عامل انسانی کاری می‌کند که جنگل‌ها زودتر و بدتر و بیشتر از هر وقت دیگری از بین بروند؟ همین چندوقت پیش یکی از کارشناسان جنگلداری آمار عجیبی از تعداد آتش سوزی در جنگل‌های کشور داد.
او گفته بود در یک دهه گذشته چهارده هزار آتش سوزی رخ داده است. این آمار را وحیده بهرامی، عضو کارگروه تنوع زیستی کمیته محیط زیست مجمع تشخیص مصلحت نظام، اعلام کرده و گفته است: «سالانه یک درصد از سطح جنگل‌های جهان تحت تأثیر پدیده آتش سوزی قرار دارد. عامل ۹۰ درصد از کل آتش سوزی‌های سال‌های گذشته به ویژه در ایران عامل انسانی است. سالانه ۱۵ تا ۱۶ هزار هکتار از منابع طبیعی (جنگل و مرتع) کشور دچار آتش سوزی می‌شوند. در یک دهه گذشته (۹۸-۱۳۸۸) نزدیک به ۱۴۰۰۰ آتش سوزی در جنگل‌های کشور گزارش شده است.»
دیروز هم جانشین یگان حفاظت اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان گلستان خبر داده که بیش از ۲۰ هکتار از عرصه‌های منابع طبیعی طعمه حریق شد و آتش سوزی در ۲ نقطه همچنان ادامه دارد. او گفته وزش باد شدید از عصر روز جمعه در گلستان آغاز شد و یک بار دیگر آتش مهارشده مناطق جنگلی و عرصه‌های مناطق طبیعی گلستان را شعله ور کرد. مردادوشهریور امسال هم چیزی حدود ۱۵ هکتار از گستره‌های جنگلی در گلستان در آتش سوخت.
۲۰ مرداد هم مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری گلستان گفته بود؛ نزدیک به ۱۰ هکتار از گستره‌های جنگلی اُرس و شاخه زاد جنگل‌های شهرستان کردکوی و رامیان در آتش سوخته است. مهرماه هم دوباره خبر رسید که ۱۵۰ هکتار از مناطق جنگلی درازنو در گلستان آسیب دیده است. قبل‌تر در خرداد ده هکتار از گندمزار‌های کلاله در همین استان در آتش سوخته بود.
این گندم زار درحالی که کمباین در مزرعه در حال برداشت بود، طعمه آتش شد و افزون بر آن، بیش از ۱۰ هکتار از کاه و کلش باقی مانده در مزرعه هم خاکستر شده است. این آمار و ارقام فقط مربوط به یک بازه زمانی و مربوط به یک استان کشور است. حالا نگاه کنید در یک دهه چند هکتار از جنگل‌ها و مراتع کشور از بین رفته اند. آینده جنگل‌ها و مراتع کشور با این مسیر تلنبار زمین‌ها سوخته و از ریخت انداختن طبیعت است. زمین‌های سوخته بی بازگشتی که هیچ جانداری امیدی به زندگی در آن نخواهد داشت.