به گزارش شهرآرانیوز؛ مجله کیهان ورزشی در شماره ۱۶خرداد ۱۳۷۳ خود و در صفحه مربوط به فوتبال ایران گزارشی مطول در نقد برگزاری مسابقات فوتبال جام برتر خراسان منتشر کرد. این گزارش به قلم بهرام طیبیان نوشته شده و در آن ضمن بررسی قهرمانی پیام در این مسابقات به بیان دیدگاه‌های نگارنده و برخی کارشناسان درباره لزوم برگزار شدن یا نشدن این پیکار‌ها پرداخته است.
گزارشی که به‌خوبی ماهیت برگزاری جام برتر فوتبال خراسان، ضعف‌و‌قوت‌ها و کم‌و‌کیف آن را نشان می‌دهد. در ادامه بخش‌هایی از این گزارش را از نظر خواهید گذراند.
پیکار‌های فوتبال باشگاه‌های دسته‌اول خراسان «جام برتر» با همه فراز‌و‌نشیب‌هایش با قهرمانی پیام مشهد به پایان رسید و این تیم برای دومین سال پیاپی بر سکوی اول ایستاد تا به‌همراه ابومسلم که جایگاه دوم را تصاحب کرد، در دسته دوم جام آزادگان به‌عنوان نمایندگان فوتبال خراسان اعلام موجودیت کنند. گچ در جای سوم قرار گرفت که این به مفهوم حضور در لیگ دسته ۳ است. آژند توربو، فجر لشگر۵ نصر و جمکو سبزوار به‌ترتیب چهارم تا ششم شدند.
چرخ فوتبال جام برتر خراسان روز ۲۳دی‌ماه۷۲ به گردش در‌آمد و در ۲۳اردیبهشت۷۳ از حرکت بازایستاد. با‌این‌حساب ۵ ماه طول کشید تا چهره تیم‌های برگزیده مشخص شود که در‌این‌بین یک وقفه چهل‌پنجاه‌روزه به‌خاطر ماه مبارک رمضان و تعطیلات نوروزی از‌جمله توقف‌های خواسته و ناخواسته این رقابت‌ها محسوب می‌شد.
مدتی است که فوتبال ما گرفتار «دوال‌پایی» به نام سوپرلیگ یا جام برتر شده است؛ طرح بی‌محتوایی که با هیچ معیاری همخوانی ندارد و در هیچ کجای دنیا چنین‌معجونی موجود نیست. اصولا ارزش و اهمیت هر امر اجرایی را باید در میزان اعتبار و دستاوردی که از آن حاصل می‌شود، سنجید و برای آنکه بدانیم این جام برتر از کدامین اعتبار برخوردار است، باید به چگونگی حرکت آن نظر بیفکنیم.
حرکت من‌در‌آوردی و بی‌منطق جام برتر که از همان ابتدا با نامی غلط «سوپرجام» خود را به جامعه فوتبال ما تحمیل کرد و بعد‌ها به نام‌های دیگر نظیر سوپرلیگ یا جام برتر تغییر‌نام داد، یکی از آن شاهکار‌هایی است که معلوم نیست کدام شیرپاک‌خورده‌ای آن را بر قامت ناموزون فوتبال ما راست کرد. شکل‌و‌قیافه برگزاری این مسابقات را مورد مطالعه قرار دهیم، به‌راستی چه چیزی به دست می‌آید؟ طبق قوانین تدوین‌شده، فقط تیم‌های قهرمان و نایب‌قهرمان دسته‌های سه‌گانه لیگ از حضور در مسابقه‌ها معاف هستند و بقیه نمایندگان هر استان در دسته‌های اول تا سوم به‌همراه تیم‌های برگزیده مسابقه‌های داخلی (استانی) باید آغازگر جام برتر باشند.
هر گاه صحبت از مسابقات سراسری «لیگ» به میان آمده است، باشگاه، عنصر اصلی شناخته‌شده است. باشگاه زیربنای حرکتی یک رشته ورزشی در بالاترین سطوح قبل از ملی به شمار می‌رود. با نابود‌شدن فوتبال محلات و تعصب مربوط به آن و کم‌رنگ‌شدن ورزش در آموزشگاه‌ها و مؤسسات عالی، فوتبال ما از ۲ پایه مهم و مستحکمش محروم شد. اکنون باشگاه‌ها یا «تیم‌ها» باقی می‌مانند که باید بار اصلی را به دوش بکشند؛ اما در فرهنگ باشگاه‌داری کشور ما برای حمایت و پشتیبانی از باشگاه چه میزان تلاش به عمل می‌آید و باشگاه‌ها چگونه گذران می‌کنند و تا‌چه‌اندازه به بقای خویش امیدوارند؟
باخبر شدیم که ۲ تیم پیام گمرک و گچ خراسان متعاقب مسابقات جام برتر دست به ائتلاف زده‌اند تا از‌این‌پس تیمی مشترک به نام «پیام گچ» در پیکار‌های لیگ دسته‌دوم حضور پیدا کند. این اتحاد از نبود آینده‌ای مطمئن برای باشگاه‌ها خبر می‌دهد تا بدین‌وسیله هزینه انجام مسابقات، سفر‌ها و... میان ۲ تشکیلات سرشکن شود و چه بسا از ادغام نیرو‌های ۲ تیم سابق تیمی قدرتمندتر و باتوانی بیشتر در صحنه رقابت‌ها پای به عرصه وجود بگذارد. با‌این‌حساب موقعیت مطلوبی برای آژند توربو، دارنده مقام چهارم جدول رده‌بندی جام برتر پدید می‌آید تا از سهمیه خراسان در لیگ دسته‌سوم بهره‌مند شود و پرچم نمایندگی خراسان را در این دسته به دوش بکشد.
در فوتبال نزول‌یافته خراسان شهرستان‌ها فاصله‌ای عمیق با روز‌های خوش داشتند. تیم‌های صاحب‌اعتبار به‌ندرت توانستند گوشه‌هایی از اندازه‌های شناخته‌شده خود را نشان دهند. تا همین چند سال پیش بجنورد، درگز، قوچان، تربت‌جیدریه، بیرجند، فردوس، نیشابور و... از قطب‌های فوتبال خراسان به حساب می‌آمدند؛ اما حالا سایه‌های کم‌رنگ و خاکستری از دوران گذشته بر جای مانده است.