امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز - آیندگانی که روی این سیاره کهن سال زندگی خواهند کرد، بدون شک دلیل نابودی نوع بشر را خودش خواهند دانست. آن‌ها ما را به نام موجوداتی با توانایی‌های علمی و فناوری‌های نوین خواهند شناخت که با داشتن همه چیز‌هایی که می‌توانست به ادامه حیاتشان کمک بکند، موجب نابودی خود شدند.
موجودات هوشمندی که در آینده روی این کره خاکی زندگی خواهند کرد، این مبحث را در دانشکده‌های خود درس خواهند داد. درسی برای شناخت نوع خودخواهی و تکبری که در برابرآدم‌ها داشتند؛ تکبری که به آن آدم‌ها اجازه می‌داد تمام منابع طبیعی زمین را بدون درنظر گرفتن بقیه موجودات زنده، استفاده کنند.
«پیتر کوپر»، کارتونیست مجله «نیویورکر» در اثری چندمرحله ای، با طنزی گزنده و با رویکردی واقع گرایانه، به همین موضوع اشاره می‌کند.
او کشتی معدن کاوی را تصویر کرده است که روی آب، بر فراز معدنی زیر دریا ایستاده است و دارد چنگک خودش را برای کاوش پایین می‌فرستد. او در دریا انواع واقسام موجودات زنده را هم نقش زده است. در مراحل بعدی اثر، چنگک کشتی به دریچه آب بند اقیانوس می‌رسد و آن را بالا می‌کشد. آب اقیانوس با تمام موجودات دیگر، به درون سوراخ کشیده می‌شود. در تصویر آخر، همچون صحنه‌های آخر زمان، خود کشتی معد ن کاو هم در میان خشکی باقی مانده از دریا، فرو رفته است.
ضربه این اثر، بی تعارف در بخش سوم اثر است؛ جایی که دیگر موجودات، هزینه خودخواهی آدم را با جان خودشان پرداخت می‌کنند؛ موجوداتی که به نوعی اجداد ژنتیکی همه جانوران روی سیاره به حساب می‌آیند. کارتونیست می‌توانست هرجای دیگری را برای رساندن این منظور استفاده کند. ولی کشیدن دریا را انتخاب کرده است. او از مخاطبانش می‌خواهد به یاد بیاورند که اقیانوس‌ها منشأ حیات روی این سیاره کهن سال و سبز بوده اند. انگار پیتر کوپر، این اثر را برای آیندگان ترسیم کرده است؛ آیندگانی که امیدی به وجود داشتنشان ندارد.