صبح آفتاب از مشرق بالا می‌آید، البته اگر تقدیر روز شهرمان را به ابر و باران و سرما ننوشته باشند، مردم در شهر به حرکت در می‌آیند. پیاده‌رو‌های آرام با حرکت شهروندان جان می‌گیرند و خیابان‌های مسکوت با چالش هر روزه‌شان که صدای بوق و گاز دادن خودرو و موتور است، روبه‌رو هستند. در هر گوشه‌ای از شهر عده‌ای مشغول به کار می‌شوند، کسبه در مغازه و کارگاه‌شان را باز می‌کنند، کارمندان رهسپار اداره می‌شوند، دانش‌آموزان راهی کلاس درس می‌شوند، رانندگان راهی آژانس می‌شوند و ...
در این بین و در حالی که همه ما امور روزمره زندگی خود را سپری می‌کنیم، عده‌ای برای شهر ما که هر کدام از ما در آن سهمی داریم تصمیم می‌گیرند و در پی این تصمیم‌ها در گوشه‌ای از شهر بنای جدیدی برپا می‌شود تا در قالبی اقتصادی فعالیت کند.
اما سؤالی که پیش می‌آید این است که در ساخت این شهر تناسب کاربری‌ها رعایت می‌شود؟
یکی از منابع درآمدی برجسته مجموعه مدیریت شهری از بخش اقتصادی و تجاری‌سازی است که بخش زیادی از نیاز شهرداری‌ها را برطرف می‌کند، اما باید توجه داشت که به ازای کسب درآمد، آنچه با عنوان هویت شهری موجود است تخریب یا از بین نرود البته اگر تاکنون چنین اتفاقی نیفتاده باشد.
متأسفانه در یک دهه اخیر با رشد بی‌رویه ساخت بنا‌های اقتصادی با عنوان‌های پاساژ، مجتمع و مال هستیم که شهر مشهد را از یک چهره هویتی به یک شهر بازاری تغییر هویت داده است و این یعنی از دست رفتن هویتی که گذشتگان این شهر برای آن زحمت بسیاری کشیده‌اند.
منطقه ۱۱ هم شاید به این حد درگیر این موضوع نبوده، اما شاهد این هستیم که بازار‌های محلی با هدف رقابت در آن شکل گرفته است که خود عوارضی از جمله ترافیک و شلوغی را به همراه دارد که البته این موضوع خود نقص‌هایی را سبب می‌شود چرا که در منطقه ۱۱ به عنوان منطقه جدید شهری باید بافت هویتی ایجاد کرد نه اینکه بافت شکل گرفته که هویت کاملی را هم از خود ندارد، توسعه داد.
نکته‌ای که بالاتر به آن اشاره شد این است که باید کاربری‌های ساخت‌وساز‌ها با تناسب صحیحی پیش برود، نه اینکه همه به دنبال ایجاد مجتمع‌های تجاری باشند چرا که سود بیشتری دارد، در چنین موقعیتی این مجموعه مدیریت شهری است که باید برای محدوده‌های خاص کاربری کاربردی را تعریف کند، به این شکل که در یک محله نسبت به میزان کاربری مسکونی که وجود دارد، مجتمع ورزشی، خدماتی، درمانی و تجاری ساخته شود و مطابق نیاز مجوز‌ها صادر شود، نه اینکه یک منطقه در قرق برج‌ها و ساختمان‌های تجاری باشد در حالی که نیاز ورزشی و درمانی دارد و این موضوع در شرایطی اتفاق می‌افتد که بسیاری از واحد‌های همان ساختمان‌های تجاری خالی است.
لازمه مهیا شدن شرایط ایده‌آل برای زندگی در کلان‌شهر مشهد این است که در کنار بسیاری از عوامل دیگر، مجموعه مدیریت شهری و سازمان‌های نظارتی اهتمام کافی را به این موضوع اختصاص دهند که شهر یعنی مجموعه‌ای وابسته که توسعه هر کدام از بخش‌ها در گرو احساس نیاز مجموعه دیگری است، ساختن مجتمع‌های تجاری پیاپی نمی‌تواند به تنهایی توسعه شهر را فراهم کند و فقط مسکن‌هایی ضعیف برای تأمین درآمد‌های موقتی است.