در روزگاری زندگی می‌کنیم که یادآوری داشته‌هایمان و آن چیزی که جزو ویژگی‌های زندگی در سرزمینمان است، سبب می‌شود تا امید مان برای پرداختن به هویت و ریشه‌های انسانی بیشتر شود. فکر می‌کنم با نسلی روبه‌رو خواهیم بود که بسیار نیاز داریم آن را از ریشه‌هایش باخبر کنیم.
اینکه به هر دلیلی کسی تصمیم بگیرد یا اجبار داشته باشد درجای دیگری به جز ایران زندگی کند یا در سرزمین خودش کار کند و برای ایران آینده تلاش کند، دو امر جداگانه است. اختیار با تصمیم‌گیرنده است، اما هرگز نباید فراموش کنیم سرزمین ما دارای چه ویژگی‌هایی است.
بیش از هزار سال از حضور حرم مطهر امام‌رضا (ع) در این سرزمین می‌گذرد و ما ایرانیان رابطه عمیق عاطفی با امام هشتم داریم. اینجا جایی است که ما به‌عنوان انسان اعتقادات فردی، ملی و میهنی و روابط انسانی‌مان را از هم جدا نمی‌کنیم و این مضمون دغدغه «بدون قرار قبلی» بوده است.
ما انسانیم و می‌توانیم وجوه زیبای زندگی را از هم تفکیک کنیم. من به‌عنوان یک انسان، نمی‌خواهم باور‌های فردی و نیز عشق و علاقه‌ام به ایران و وابستگی‌های عاطفی‌ام به همه کسانی را که دوستشان دارم، از هم جدا کنم و بی‌گمان برای گفتن این‌ها خودم را سانسور نمی‌کنم.
ما دوست داریم با موضوع امام هشتم (ع) و ارادتمان به ایشان کار کنیم و آثار مختلف بسازیم. ارتباط ما ایرانیان با امام رضا (ع) به چند سال و چند قرن بر نمی‌گردد و اگر به همه اعتقاداتی که برای پدران و مادرانمان مهم بوده است و آن را دوست داشته‌اند، احترام بگذاریم، آن زمان آموزه‌های اخلاقی را در زندگی‌مان محترم شمرده‌ایم.
سینما تبدیل کلمه و داستان به تصویر است، اما زمانی که یک موضوع و مسئله حسی مانند رابطه ما با امام رضا (ع) قرار است به تصویر کشیده شود، برای من تبدیل یک رایحه به تصویر است. برای من تبدیل مهر و محبت است که باید به تصویر کشیده شود. به‌طورحتم تصویرکشیدن این مهر و محبت در ساختار سینمایی، کاری سخت‌تر از تولید آثار در گونه‌های دیگر سینماست.
اما برای تکرار آن نیز باید به حیات سینما هم توجه شود و تنها راهش توجه و دیده شدن توسط مخاطب است. درواقع چه بخواهیم و چه نخواهیم یک بُعد اصلی هنر و صنعت پرهزینه سینما درآمد و چرخش مادی است. زمانی من و دیگر سینماگران می‌توانیم از این جنس فیلم‌ها باز هم بسازیم که تهیه‌کنندگان از دیده‌شدن و پرمخاطب‌شدن فیلم مطمئن شوند و تنها راه برای ساختن چنین فیلم‌هایی، دیدن آن‌هاست.
به نظر من این الزام و این اعلام را باید به تهیه‌کنندگان برسانیم که این نوع فیلم‌ها فقط به‌دست تهیه‌کننده‌های دولتی ساخته نشود. این فیلم‌ها زمانی می‌تواند با سرمایه‌های شخصی ساخته شود که توجیه اقتصادی این سینما برای آن قابل‌قبول شود.