معاون هوانوردی سازمان هواپیمایی کشوری ایران گفت: «بلیت پروازهای داخلی برای اتباع خارجی به دلار محاسبه می‌شود.»
این یعنی یک سفر مشهد به تهران با هواپیما برای یک نفر، چهار و نیم میلیون تومان می‌شود و برای یک خانواده چهار نفری نزدیک بیست میلیون در میآید.
در نگاه اول آنچه که به ذهن میآید این است که این مقررات، باید برای گردشگران خارجی که درآمدهایشان ارزی است تعیین شده باشد، چنان که هزینه‌های هتل‌ها هم گاهی برای گردشگران خارجی به صورت ارزی است. اما متاسفانه این گونه نیست و این قانون شامل همه اتباع خارجی می‌شود چه اتباع خارجی مقیم ایران و چه اتباع خارجی گردشگر.
سازمان هواپیمایی کشور، قیچی را انداخته و همه را یکسان برش زده است.
یعنی این مصوبه شامل همه مهاجرین افغانستانی هم می‌شود، مردمی که بیش از چهل سال در این کشور اقامت دارند.
مردمی که شغل اکثرشان کارگری است، نه حقوق دلاری دارند و نه سرمایه‌های آنچنانی.
مردمی که همین اکنون با نداشتن یارانه و تورم بالای جامعه، به سختی زندگی‌شان را تامین می‌کنند و در نیازمندی‌های روزمره درمانده‌اند، خوب البته این مردم، توان سفر با وسایل حمل و نقل گران قیمت را ندارند. ولی اگر به ضرورت تحت شرایطی مجبور به سفر هوایی باشند در مقابل این قانون سازمان هواپیمایی کشوری زمین‌گیر می‌شوند و این یعنی نادیده گرفتن جامعه‌ی مهاجر و نیازمندی‌های انسانی آنها در یک کشور اسلامی.
جمهوری اسلامی ایران، سالها پناه مهاجرین افغانستانی بوده و مردم افغانستان هم قدردان دولت و ملت ایران بوده‌اند و هرچند که بعضی مصوبات و دستورالعملها آنها را در تنگنا قرار داده و هر چند که نسل سوم مهاجرین که زاده‌ی این آب و خاک‌اند همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برند، اما بعد از چند دهه اقامت وقتی که بین یک مهاجر افغانستانی مقیم و یک گردشگر خارجی تفاوتی در مصوبات دیده نمی‌شود دل آدم به درد میآید.
از این مصوبه هنوز عبور نکرده‌ایم به یک ممنوعیت دیگر بر می‌خوریم، امتیاز داشتن همراه بانک و خدمات آن و داشتن کارت خرید هم از مهاجرین سلب شده است.
آیا بعد از چندین دهه اقامت مهاجرین ساکن در ایران، چنین مصوباتی چه جایگاهی دارد؟
و آیا وضع این مردم بلا کشیده باید به سمت ثبات بیشتر باید حرکت کند یا به سمت بی‌ثباتی و نابسامانی و آشفتگی بیشتر؟
در کشورهای دیگر مهاجرین بین پنج و نهایتا ده سال، از بلاتکلیفی درآمده و حتی نشنالیتی(تابعیت) دریافت می‌کنند. اما وضع ما مردم اینجا بعد از چهار دهه روز به روز متزلزل‌تر می‌شود.